The king of War นิยาย บท 1576

เวลานี้ ใบหน้าของเฝิงจื้อหย่วนเต็มไปด้วยความดุร้าย ปราณวิถีบู๊แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดไหลเวียนภายในร่าง

เขามองไปยังไป๋หลี่เยี่ยน ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ขณะที่เฝิงจื้อหย่วนแผ่จิตสังหารไปยังป๋หลี่หย่วน ดวงตาของหม่าชาวก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น เส้นเลือดบูดขึ้นผ่านต้นคอ ลามมาจนทั่วใบหน้าของเขา

ลมปราณวิถีบู๊ภายในร่างพุ่งขึ้นสูงจนขีดสุด ราวกับกำลังก้าวข้ามแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ หม่าชาวมองไปยังเฝิงจื้อหย่วน กัดฟันถามเขาไปว่า “เฝิงจื้อหย่วน ที่ท่านพูดมาเป็นหรือจริงหรือ ? ที่ท่านแม่ของข้าถูกไป๋หลี่เยี่ยนฆ่าตาย ?”

ได้ยินคำพูดของหม่าชาว ใบ้หน้าของเฝิงจื้อหย่วนโกรธจนถึงขีดสุด กัดฟันพยักหน้าและพูดว่า “ในตอนนั้น เมื่อเจ้าเพิ่งเกิดมา ก็ถูกคนของราชวงศ์ไป๋หลี่รู้เข้า เนื่องจากราชวงศ์ไป๋หลี่ จะให้เฉพาะคนที่มีสายเลือดเดียวกันแต่งงานกันเท่านั้น แต่ข้ากลับเป็นคนนอกรีต ข้าและลูกของนางทำให้ราชวงศ์ไป๋หลี่ต้องแปดเปื้อน ดังนั้นเขาจึงคิดจะฆ่าเจ้า”

“แม่ของเจ้ารู้เรื่องเข้า แต่พวกเราไม่สามารถหยุดไป๋หลี่เยี่ยนไว้ได้ ในช่วงเวลาที่ไร้ความหวังนางพยายามยื้อไว้จนวินาทีสุดท้าย จนคนของนางนำตัวเจ้าออกมาจากราชวงศ์เฝิงได้”

“เมื่อเห็นเจ้าถูกนำตัวไป ไป๋หลี่เยี่ยนก็ฆ่านางทิ้งด้วยมือของเขา แม่ของเจ้าถูกฆ่าตาย แต่โชคยังดีที่คนของนางสามารถนำตัวเจ้าออกไปจากราชวงศ์เฝิงได้สำเร็จ”

พูดถึงตรงนี้ สายตาของเฝิงจื้อหย่วนยิ่งโกรธแค้นมากกว่าเดิม สายตาของเขาที่มองไปยังไป๋หลี่เยี่ยนราวกับอดไม่ไหวที่จะเห็นเขาโดนฉีกเป็นชิ้นๆ

สิ่งที่เขาพูดออกมา เป็นเหมือนค้อนที่คอยตอกย้ำหม่าชาวอย่างรุนแรง

หม่าชาวสีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ “ก็คือ แม่ของข้าถูกฆ่าเพราะต้องปกป้องข้างั้นหรือ ?”

คิดได้ดังนั้น ลมปราณวิถีบู๊ก็ปะทุออกมาอย่างน่ากลัว

“อ๊าก !”

หม่าชาวกรีดร้องออกมา

จากแดนเทพชั้นยอด ขึ้นมายังแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม ความเร็วระดับนี้ก็ถือว่ารวดเร็วมากแล้ว แต่ในตอนนี้ลมปราณภายในร่างของเขากลับสามารถข้ามมายังแดนเหนือมนุษย์ขั้นสี่ได้

และมันก็ยังไม่จบ ลมปราณวิถีบู๊ของหม่าชาวยังปะทุออกมาไม่หยุด

“นี่มัน....”

“หม่าชาว !”

เฝิงจื้อหย่วนตะโกน เพิ่มเรียกสติของหม่าชาวให้คืนกลับมา

“ข้า จะ ฆ่า เจ้า !”

หม่าชาวตะโกนออกมาด้วยสีหน้าโกรธแค้นเป็นที่สุด

“บึ้ม !”

ทันใดนั้นลมปราณวิถีบู๊ของเขาก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ข้ามมาถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าจนได้

แต่นี่ก็เป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว

ร่างของเข้าพุ่งเข้าหาไป๋หลี่เยี่ยน

เฝิงจื้อหย่วนก็ถึงกับกัดฟัน หยิบยาเม็ดสีแดงที่มีพลังปราณอันมหาศาลแผ่ออกมา

เขามองไปยังไป๋หลี่เยี่ยน แววตาไร้ซึ่งความลังเล กลืนยาเม็ดนั้นลงไป

“บึ้ม บึ้ม บึ้ม !”

เมื่อเม็ดยาเข้าไปในร่างกายของเขา พลังอันน่าสะพรึงก็ปะทุขึ้น พื้นดินแตกร้าวไปยังทุกทิศทุกทาง

“ขั้นแปด ! ในที่สุดเฝิงจื้อหย่วนก็ข้ามมาถึงขั้นแปดจนได้ ! เป็นไปได้อย่างไรกัน ? แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดเป็นเหมือนกับกำแพงขนาดใหญ่ ไม่มีทางที่จะมียาอะไรสามารถเพิ่มพลังได้ขนาดนี้ !”

ในขณะที่หม่าชาวกำลังลอยออกไป เฝิงจื้อหย่วนก็พุ่งมาเข้ามาถึงตัวของไป๋หลี่หย่วนพอดี หมัดของเขาถูกปล่อยออกมา

“ปั้ง !”

ไป๋หลี่เยี่ยนปล่อยหมัดสวนออกมา สองหมัดเข้าปะทะกันจนเกิดการระเบิดของพลังลมปราณขึ้นไปทั่วทุกทิศ

“บึ้ม บึ้ม บึ้ม !”

พื้นด้านล่างแตกร้าวออกไปทันที

พลังของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดทั้งสองเข้าปะทะ ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

สำหรับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ที่อยู่ขั้นต่ำกว่า ถูกแรงลมปราณกระแทกลอยกันไปคนละทิศละทาง

จักรพรรดิเฝิงตะโกนบอก “ทุกๆ คนรีบออกไปจากที่นี่ !”

เฝิงจื้อหย่วนจากกับเป็นบ้าไปแล้ว นอกจากการโจมตีที่บ้าคลั่งแล้ว ยังเป็นเพราะไป๋ลี่หยานเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดโดยธรรมชาติ ไม่ใช้พึ่งยาแบบเฝิงจื้อหย่วน ทำให้เขายังไม่เปรียบอยู่พอสมควร

แต่ทว่าการโจมตีอย่างไม่คิดชีวิตของเฝิงจื้อหย่วนเองก็ทำให้เขาเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย ในตอนนี้ หม่าชาวไม่มีคุณสมบัติเพียงพอจะต่อสู้ด้วยซ้ำ

ใบหน้าอันดุร้าย หันไปบอกกับจักรพรรดิเฝิงด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ท่านได้แต่มองลูกกับหลานชายของตนเองตายลงอย่างไร้ซึ่งหลุมฝังศพหรือไง ?”

จักรพรรดิเฝิง พูดอย่างเยือกเย็นว่า “เจ้ารู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่ ? หากไป๋หลี่เยี่ยนตายลงที่นี่ ราชวงศ์เฝิงคงต้องเผชิญหน้ากับความโกรธของราชวงศ์ไป๋หลี่ แค่ผู้ที่อ่อนแอที่สุดในราชวงศ์อู่โบราณคนเดียว ก็สามารถล้มราชวงศ์ของเราได้อย่างง่ายดายแล้ว”

“พวกเจ้าสองพ่อลูกตอนนี้บ้ากันไปใหญ่แล้ว ถูกความโกรธแค้นกลืนกิน หากทำแบบนี้ลงไปจะนำพาหายนะมาสู้ราชวงศ์เฝิงได้ !”

หม่าชาวหัวเราะเย้ยหยัน “ตระกูลที่ไร้ยางอายเช่นนี้ ทิ้งไปก็คงไม่เป็นไร ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าหม่าชาวขอไม่เกี่ยวข้องอันใดกับราชวงศ์เฝิงอีก !”