The king of War นิยาย บท 1577

หม่าชาวในตอนนี้ทำหน้าไร้ความรู้สึก

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว กษัตริย์เฝิงที่เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดเพียงคนเดียวของราชวงศ์เฝิง กลับไม่มีทีท่าว่าจะทำอะไรกับไป๋หลี่เยี่ยนเลยมันจึงทำให้หม่าชาวรู้สึกผิดหวังอย่างถึงที่สุด

“แกพูดอะไรนะ?”

พอได้ยินคำพูดของหม่าชาว กษัตริย์เฝิงก็ทำหน้าโกรธเกรี้ยว แรงอาฆาตอันรุนแรงปรากฏขึ้นในแววตา

พอสัมผัสถึงแรงกดดันที่ส่งมาจากกษัตริย์เฝิง หม่าชาวไม่ได้รู้สึกกลัวแม้แต่นิด จ้องมองกษัตริย์เฝิงด้วยสีหน้าที่เย็นชา แล้วพูดไปว่า “ผมบอกว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมกับราชวงศ์เฝิง ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรต่อกันอีก!”

กษัตริย์เฝิงคำรามออกมาเบาๆ “นี่แกกำลังรนหาที่ตายอยู่นะ!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกสองคนตามติดอยู่ข้างหลังกษัตริย์เฝิง ตอนนี้ทั้งคู่ก็จ้องมองหม่าชาวด้วยสีหน้าที่อาฆาตเหมือนกัน ราวกับถ้ากษัตริย์เฝิงออกคำสั่ง พวกเขาก็จะสังหารหม่าชาวอย่างไม่ลังเลเลย

ในราชวงศ์เฝิง ผู้แข็งแกร่งที่ต่ำกว่าแดนเหนือมนุษย์ต่างก็ออกไปหมดแล้ว คนที่เหลืออยู่ก็มีแต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ทั้งนั้น

เฝิงจื้อเอ้าที่เห็นอย่างนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที จึงรีบก้าวออกมาพูดว่า “เสด็จพ่อ โปรดใจเย็นๆ ก็! ไม่ว่ายังไง หม่าชาวก็เป็นผู้สืบทอดรุ่นที่สิบเก้าของเรา”

ไม่รู้ทำไม เฝิงจื้อเอ้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นสองพ่อลูกเฝิงจื้อหย่วนกับหม่าชาว แม้แต่เจ้าตัวก็ยังนึกไม่ถึงว่าตัวเองจะขอร้องแทนหม่าชาวแบบนี้

บางทีอาจเป็นเพราะเขารู้ว่า เป้าหมายจริงๆ ของเฝิงจื้อหย่วนไม่ได้ต้องการแย่งชิงอำนาจในราชวงศ์เฝิงก็ได้

เฝิงเจียหยีก็รีบขอร้องเหมือนกัน “เสด็จปู่ อย่าโกรธเลยนะเพคะ! พี่ชายก็อยากแก้แค้นให้ผู้เป็นแม่ ด้วยความโมโห จึงได้พูดอย่างนั้นออกมา ปู่อย่าใส่ใจเลยนะเพคะ!”

พูดจบ เธอก็รีบหันไปพูดกับหม่าชาวว่า “พี่คะ พี่รีบบอกคุณปู่เร็ว ที่พี่พูดไปเมื่อกี้ พี่ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้ตั้งใจจะตัดขาดกับราชวงศ์เฝิงจริงๆ”

หม่าชาวยิ้มออกมาอย่างไม่ชอบใจ จ้องมองไปที่กษัตริย์เฝิงด้วยสีหน้าที่เย็นชาพร้อมกับพูดว่า “คนที่ไม่ยอมปกป้องแม้แต่ลูกชายกับหลานชายของตัวเอง มีดีอะไรให้ผมเรียกปู่? ตระกูลแบบนี้ ไม่เอาก็ไม่เห็นเป็นไร!”

“รนหาที่ตาย!”

กษัตริย์เฝิงเดือดดาลขึ้นมาทันที

ตอนนี้ เขามีความคิดที่อยากฆ่าหม่าชาวขึ้นมาจริงๆ แล้ว

เดิมทีในราชวงศ์เฝิงก็มีผู้อาวุโสเป็นที่ตั้งอยู่แล้ว กษัตริย์เฝิงรับไม่ได้กับการที่คนที่อ่อนกว่าลบหลู่คนที่อาวุโสกว่าเป็นที่สุดในความคิดของเขา หม่าชาวก็กำลังลบหลู่คนที่อาวุโสกว่านั่นแหละ

“เสด็จพ่อ โปรดใจเย็นก่อน!”

เฝิงจื้อเอ้าร้อนใจขึ้นมาทันที จึงรีบหันไปตำหนิหม่าชาวว่า “เลิกทำตัวเอาแต่ใจได้แล้ว รีบขอโทษคุณปู่เร็ว”

เฝิงเจียหยีก็เกลี้ยกล่อมเหมือนกัน “พี่คะ พี่รีบขอโทษคุณปู่สิคะ! พี่อยากแก้แค้นให้แม่ของพี่ไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าพี่ตาย แล้วจะไปแก้แค้นได้ยังไง? ด้วยพรสวรรค์ของพี่ อีกไม่กี่ปี พี่ต้องแก้แค้นได้สำเร็จแน่”

หม่าชาวไม่ได้สนใจทั้งคู่ แต่กลับจ้องมองกษัตริย์เฝิงด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ พร้อมกับสีหน้าที่แน่วแน่

นอกจากกษัตริย์เฝิงออกโรง ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางยอมรับฐานะของตัวเองเด็ดขาด

กษัตริย์เฝิงก็จ้องมองหม่าชาว สีหน้าโกรธเกรี้ยว พร้อมกับแววตาที่อาฆาต

หม่าชาวรอให้กษัตริย์เฝิงออกโรง ส่วนกษัตริย์เฝิงก็รอให้หม่าชาวขอโทษ แต่ทั้งคู่กลับไม่มีใครยอมทำ

นั่นจึงทำให้เฝิงจื้อเอ้ากับ เฝิงเจียหยีร้อนรนมาก

ในตอนนี้ เฝิงจื้อหย่วนกำลังต่อสู้กับไป๋หลี่เยี่ยนอย่างบ้าคลั่ง ทุกการโจมตีต่างเปี่ยมด้วยจิตสังหารอันแรงกล้า แต่ยังไงเฝิงจื้อหย่วนก็เป็นแต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด ต่อให้ใช้ยาเร่ง ก็อยู่แค่ระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นเท่านั้น

ส่วนไป๋หลี่เยี่ยนนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดมาสิบกว่าปีแล้ว แล้วจะไปถูกเฝิงจื้อหย่วนที่ใช้ยาเร่งให้เก่งขึ้นฆ่าตายได้ยังไง?

“ตุบตุบตุบ!”

ทั้งสองสู้กันอย่างบ้าคลั่ง ทุกการโจมตีของพวกเขา ราวกับหินยักษ์ที่ตกลงไปในทะเล รังสีวิถีบู๊เหมือนทำให้เกิดคลื่นยักษ์อันน่าสะพรึงกลัวที่ทะลักไปรอบข้างอย่างต่อเนื่อง