The king of War นิยาย บท 1578

เมื่อผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ระเบิดรังสีวิถีบู๊ในร่างกายจนถึงขีดสุด จนเกินกว่าที่ร่างกายจะรับไหว ร่างกายก็จะระเบิด ความรุนแรงนั้นมากกว่าแดนของตัวเองไปมาก

หรือก็คือ เดิมทีเฝิงจื้อหย่วนก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดอยู่แล้ว เมื่อเขาระเบิดตัวเอง ก็จะระเบิดพลังที่สูงกว่าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด อย่างน้อยก็รุนแรงถึงระดับการโจมตีที่รุนแรงที่สุดของ แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด

ไป๋หลี่เยี่ยนก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ต่อให้เป็นเขา การที่ต้องรับการโจมตีสุดแรงของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ก็เกรงว่าจะลำบากอยู่เหมือนกัน

“ไป๋หลี่เยี่ยน ฉันจะให้แกตาย!”

เฝิงจื้อหย่วนขยับเท้า มาอยู่ตรงหน้าไป๋หลี่เยี่ยนอย่างรวดเร็ว แล้วใช้แขนทั้งสองข้างกอดไป๋หลี่เยี่ยนไว้แน่นๆ

พอรับรู้ได้ว่าเฝิงจื้อหย่วนกำลังเค้นวิถีบู๊ในร่างกาย รูม่านตาของไป๋หลี่เยี่ยนก็หดเล็กลง แล้วพูดด้วยความโมโหว่า “นี่แกบ้าไปแล้วรึไง? หยุดการระเบิดตัวเองเดี๋ยวนี้!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..”

เฝิงจื้อหย่วนหัวเราะเสียงดัง “ไป๋หลี่เยี่ยน แกรู้จักกลัวแล้วใช่มั้ย? ถึงฆ่าแกไม่ได้ ฉันก็จะทำให้แกได้ชดใช้อย่างสาสม!”

หลังจากที่เขาพูดจบ รังสีวิถีบู๊ในตัวเขา ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เดิมทีเฝิงจื้อหย่วนที่กินยาตายทำให้อายุขัยแทบไม่เหลือ จนกลายเป็นคนแก่ เส้นผมของเขาก็ค่อยๆ กลับมาดำอีกครั้งรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าก็ฟื้นฟูกลับมาด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

รังสีที่น่าสะพรึงกลัวทะลักออกจากร่างกายของเขา

ไป๋หลี่เยี่ยนที่พยายามดิ้นรนออกจากการพันธนาการของเฝิงจื้อหย่วน แต่ก็ได้รู้ว่า ตัวเองที่ใช้ความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด กลับไม่สามารถหลุดออกจากเฝิงจื้อหย่วนได้เลย

คนของราชวงศ์เฝิง ต่างจ้องมองไปยังเฝิงจ้อหย่วนที่ทำหน้าบ้าคลั่งด้วยความช็อก

ในแววตาของกษัตริย์เฝิง เหมือนจะทนไม่ได้ สองมือกำแน่น ถึงเรื่องจะมาถึงขั้นนี้ เขาก็ยังไม่สามารถลงมือกับไป๋หลี่เยี่ยนได้เพราะเขาเป็นผู้นำของราชวงศ์เฝิง ถ้าเขาลงมือ ก็เท่ากับราชวงศ์เฝิงเปิดศึกกับราชวงศ์ไป๋หลี่

หนึ่งตระกูลราชวงศ์โบราณกับหนึ่งตระกูลบู๊โบราณ ไม่เป็นตระกูลที่อยู่คนละระดับกันเลย

ราชวงศ์ไป๋หลี่เป็นถึงตระกูลบู๊โบราณ เบื้องหลังน่าสะพรึงกลัวมาก ไม่ใช่สิ่งที่ราชวงศ์เฝิงจะสามารถท้าทายได้

ฝีมือของไป๋หลี่เยี่ยนแข็งแกร่งมาก แต่ในราชวงศ์ไป๋หลี่ เขาไม่ได้แกร่งที่สุด ผู้แข็งแกร่งระดับเดียวกับเขาก็ยังมีอยู่อีกมาก

ส่วนผู้นำของราชวงศ์ไป๋หลี่นั้น ฝีมือน่าจะถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าไปแล้ว เป็นผู้แข็งแกร่งที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกอย่างแท้จริง

ดังนั้นในตอนนี้ เขาจึงทำได้แค่มองดูลูกชายของตัวเองที่กำลังจะไปโลกหน้าเท่านั้น

สองตาของหม่าชาวแดงก่ำ จ้องเขม็งไปที่เฝิงจื้อหย่วน แล้วตะโกนไปว่า “พ่อผมขอร้องล่ะ ยอมแพ้เถอะ! ขอแค่ยังมีชีวิต ทุกอย่างยังเป็นไปได้! ผมเชื่อว่า ต้องมีสักวัน ผมต้องทำให้ราชวงศ์ไป๋หลี่ได้ชดใช้อย่างแน่นอน!”

เขาอยากพุ่งเข้าไปห้ามเฝิงจื้อหย่วน แต่รังสีวิถีบู๊ที่ออกจากตัวเฝิงจื้อหย่วนกับไป๋หลี่เยี่ยนมันรุนแรงเกินไป เขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย

แต่ว่า เฝิงจื้อหย่วนได้ตัดสินใจไปแล้วว่าจะใช้การระเบิดตัวเองมาทำให้ไป๋หลี่เยี่ยนเจ็บหนักแล้ว แล้วเขาจะห้ามได้ยังไง?

เฝิงจื้อหย่วนปลดปล่อยรังสีที่น่ากลัวออกจากร่าง ระหว่างที่รังสีรอบตัวรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างเนื้อของเขาก็มีแผลเต็มไปหมด ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ เขาก็กลายเป็นคนที่มีเลือดเต็มตัวไปหมด

ร่างกายของเขา ด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ค่อยๆ บวมขึ้น เหมือนกับลูกโป่ง

ไป๋หลี่เยี่ยนที่ถูกเขากอดไว้แน่นๆ ตอนนี้ก็ใช้แรงทั้งหมดที่มี พยายามดิ้นให้หลุดออกจากการพันธนาการของเฝิงจื้อหย่วน

แต่ว่า ต่อให้เขาพยายามแค่ไหน มันก็ไม่เป็นผล

“พ่อครับ อย่านะ! ผมขอร้องล่ะ!”

หม่าชาวตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด ทนเห็นพ่อของตัวเองต้องมาตายด้วยวิธีแบบนี้ไม่ได้

ในตอนนั้นเอง รังสีวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัว ก็ได้ระเบิดออก

ในตอนนี้ สายตาทุกคู่ก็พากันหันมอง เพราะคนที่ระเบิดพลังนั้นออกมา ไม่ใช่เฝิงจื้อหย่วนกับไป๋หลี่เยี่ยน หากแต่เป็นหยางเฉินที่ถูกไป๋หลี่เยี่ยนทำให้เจ็บหนัก แล้วนั่งขัดสมาธิฝึกตนมาโดยตลอดนั่นเอง

“ตู้ม!”

พื้นดินที่อยู่รอบๆ หยางเฉินค่อยๆ แตกออก จนเกิดเป็นรอยร้าวที่เหมือนกับใยแมงมุมแผ่กระจายไปทุกทิศอย่างต่อเนื่อง

“แดนเหนือมนุษย์ขั้นหก!”

ตอนที่กษัตริย์เฝิงมองไปยังหยางเฉิน เขาก็ทำหน้าตกใจ

“ตู้มตู้มตู้ม!”

พื้นดินที่อยู่รอบๆ ได้แตกกระจาย เศษดินกระเด็นออกไปทันที

ส่วนร่างกายของเขา ได้บวมขึ้นมาแล้วครึ่งหนึ่ง ผิวหนังตามร่างกาย เต็มไปด้วยรอยเลือดที่แตกร้าว

“ตู้ม!”

เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น สายเลือดพุ่งกระจาย กลิ่นคาวเลือดอบอวลไปทั่วบริเวณ

ร่างกายของเฝิงจื้อหย่วนได้หายไปแล้ว ส่วนไป๋หลี่เยี่ยนที่อยู่กลางเสียงระเบิดนี้ เสื้อผ้าขาดรุ่ย มีแผลเต็มตัว หายใจอิดโรย

“พ่อครับ!”

หม่าชาวตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

การที่ได้เห็นผู้เป็นพ่อกลายเป็นฝนเลือดไปต่อหน้า ทำให้เขาไม่สามารถทนรับกับความจริงข้อนี้ได้

“ไม่ไม่ไม่!”

หม่าชาวคำรามออกมา ดวงตาแดงก่ำ อักขระเลือดบนใบหน้า แผ่ซ่านไปทั่วหน้าราวกับใยแมงมุม

“ไป๋หลี่เยี่ยน ฉันจะฆ่าแก!”

เขาพูดด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยม รังสีที่ออกจากร่างน่าสะพรึงกลัวมาก

หม่าชาวในตอนนี้ เป็นเหมือนปีศาจร้ายที่มาจากนรก ต่อให้เป็นหยางเฉินก็ยังรู้สึกถึงการสั่นจากวิญญาณที่อยู่ในส่วนลึกเลย

และในตอนนั้นเอง ลูกแก้วลึกลับขนาดเท่าไข่ห่านที่หยางเฉินได้มาจากห้องลับในวิลล่ากลางเขาหยีเหอ จู่ๆ มันก็เกรี้ยวกราดขึ้นมารังสีอันน่าสะพรึงกลัวเอ่อล้นออกมาจากลูกแก้วลูกนั้น

จากนั้น ลูกแก้วก็เหมือนมีชีวิตขึ้นมา พุ่งออกจากกระเป๋าของหยางเฉิน ราวกับกระสุนที่รวดเร็ว พุ่งใส่ร่างกายของหม่าชาว