The king of War นิยาย บท 1583

หลังจากที่ได้ฟังหยางเฉินพูด ผู้แข็งแกร่งชุดดำขำออกมาเบาๆ แล้วถามไปว่า “ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ การที่ฉันช่วยพวกเธอ จำเป็นต้องได้อะไรจากตัวพวกเธอด้วยเหรอ?”

หยา’เฉินพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยว่า “เราไม่ได้รู้จักกัน แล้วทำไมคุณถึงต้องช่วยพวกเราด้วย?”

ผู้แข็งแกร่งชุดดำพูดไปว่า “ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่อยากให้เธอรับปากว่าจะทำอะไรให้ฉันเรื่องหนึ่ง”

หยางเฉินตกใจ “ด้วยความสามารถของคุณ ยังมีอะไรทีjยังทำไม่ได้อีก? ทำไมยังต้องให้ผมช่วยคุณด้วย? ถ้าหากว่าเรื่องที่คุณให้ผมไปทำ เป็นสิ่งที่ผิดมนุษยธรรมล่ะ?”

ผู้แข็งแกร่งชุดดำพูดออกมาอย่างใจเย็นว่า “เรื่องที่ผิดมนุษยธรรม ฉันไม่มีทางให้เธอไปทำแน่นอน ส่วนเรื่องที่ฉันจะให้เธอทำอะไร มันก็ไม่ใช่อะไiที่เธอต้องรู้”

“ตอนนี้เธอแค่ต้องบอกฉันว่า จะตอบรับคำขอของฉันมั้ย ขอแค่เธอรับปาก ฉันก็จะช่วยผนึกลูกแก้วดูดเลือดในร่างกายของน้องชายเธอให้”

หยางเฉินถาม “จะให้ผมช่วยคุณทำอะไร อย่างน้อยก็น่าจะบอกให้ผมรู้ก่อนไม่ใช่เหรอ?”

ผู้แข็งแกร่งชุดดำตอบ “ตอนนี้ยังคิดไม่ออก รอฉันนึกออกแล้ว ค่อยบอกเธอแล้วกัน”

หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมา เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ ถามอีกฝ่ายบอกตัวเองตั้งแต่ตอนนี้ว่าจะให้ไปทำอะไร เขาค่อยตัดสินใจง่ายหน่อย

แต่อีกฝ่ายกลับยังคิดอะไรไม่ออก กลับให้เขาตอบรับคำขอซะแล้ว

“เธอคิดว่า เธอในตอนนี้ ยังมีทางเลือกเหลืออีกเหรอ?”

พอเห็นหยางเฉินไม่พูด ผู้แข็งแกร่งชุดดำจึงถามไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หยางเฉินหันมองไปยังหม่าชาวที่ไม่เหลือสติแล้ว จากนนั้นก็หันมามองผู้แข็งแกร่งชุดดำ กัดฟันแล้วพูดไปว่า “ตกลง ผมรับปาก แต่ว่า เรื่องที่ผิดมนุษยธรรม ผมไม่มีทางไปทำเด็ดขาด”

“ตกลงตามนั้น!”

ผู้แข็งแกร่งชุดดำพูดขึ้น แล้วยื่นมือข้างหนึ่งไปทางหยางเฉิน

พอหยางเฉินจับมือของอีกฝ่าย ถึงได้รู้ว่า มือของอีกฝ่าย แก่ชรามาก เหมือนกับหนังที่หุ้มอยู่บนกระดูก บ่งบอกว่าอีกฝ่ายอายุมากแล้ว

“ตูม!”

ทันใดนั้นเอง ก็เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น แล้วเห็นร่างของไป๋หลี่เยี่ยนกระเด็ดลอยออกไป ขณะที่คนยังลอยอยู่กลางอากาศก็ได้กระอักเลือดออกมา

รังสีวิถีบู๊ในตัวของไป๋หลี่เยี่ยนราวกับคลื่นทะเลที่ซัดออกจากฝั่ง หายไปอย่างรวดเร็ว

หม่าชาวคำรามออกมา ขยับร่างการ ไปปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าไป๋หลี่เยี่ยน แล้วทำการโจมตีลงไป

“ปั้ง!”

ในวินาทีความเป็นความตาย ไป๋หลี่เยี่ยนได้กลิ้งไปบนพื้นอย่างรวดเร็ว หม่าชาวโจมตีลงไปในตำแหน่งที่ไป๋หลี่เยี่ยนเคยอยู่เมื่อกี้ ทำเอาเศษดินกระจัดกระจาย

“พวกแกต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น!”

จู่ๆ ไป๋หลี่เยี่ยนพูดด้วยสีหน้าที่ดุร้าย พูดจบ เขาก็โยนของที่มีขนาดเท่าไข่ไก่อันหนึ่งไปทางหม่าชาว

“ตูม!”

เกิดเสียงดังขึ้น เศษดินกระจัดกระจาย มีควันมากมายโพยพุ่งออกมา

หลังจากที่ควันจางหายไป ไป๋หลี่เยี่ยนยังจะอยู่ตรงนั้นอีกได้ยังไง?

หม่าชาวที่สูญเสียเป้าหมายไปแล้ว ก็ได้โจมตีมั่วๆ ไปทุกทิศทาง ราวกับกำลังปลดปล่อยความโกรธที่อยู่ในตัวออกมาเต็มที่

“ตูมตูมตูม!”

สิ่งก่อสร้างของราชวงศ์เฝิงที่อยู่รอบๆ พากันพังทลายลงไป

เดิมที่เขาก็มีโอกาสสองครั้งที่จะได้สืบทอดตี้ชุน แต่กลับกลัวตี้ชุนที่ออกสู่โลกภายนอกจะเกินการควบคุม จึงได้ล้มเลิกการสืบทอดตี้ชุนไป และไม่อยากให้คนอื่นมุ่งเป้าไปที่ตี้ชุนด้วย

สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ ตอนนี้เพื่อให้ได้มาซึ่งไม้เท้าตี้ที่จะเอาปช่วยหม่าชาว กลับไม่ไปตี้ชุนไม่ได้

ในตอนนั้นเอง กษัตริย์เฝิงก็ได้ปรากฏตัว จ้องมองหม่าชาวที่กำลังสลบไสล ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างถึงที่สุด

กษัตริย์เฝิงพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “พวกแกไม่รู้เลยว่า การที่พวกแกคิดจะฆ่าไป๋หลี่เยี่ยน จะทำให้ราชวงศ์เฝิง ทำให้พวกแกต้องพบเจอกับภัยอันตรายขนาดไหน”

หยางเฉินจ้องมองกษัตริย์เฝิงอย่างใจเย็น “ต่อให้ฟ้าถล่ม เราก็จะยันมันไว้เอง!”

พูดจบ หยางเฉินก็อุ้มหม่าชาวขึ้นมา แล้วค่อยๆ เดินออกจากราชวงศ์เฝิงไป

ในตอนนี้ เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว แค่อยากกลับไปที่เยี่ยนตูให้เร็วที่สุด จากนั้นก็หาทางเอาตี้ชุนมาไว้ในครอบครองให้ได้ ในเวลาเจ็ดวัน มันสั้นมากๆ เมื่อเลยกำหนดไป ผนึกในตัวของหม่าชาวคลายออก ผลลัพธ์ที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

พอเห็นหยางเฉินพาหม่าชาวจากไป แววตาของกษัตริย์เฝิงก็มีแต่ความเยือกเย็น

“เสด็จพ่อ!”

ในตอนนั้นเอง เฝิงจื้อเอ้าก็มาถึงข้างๆ กษัตริย์เฝิง แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “เสด็จพ่อ เสด็จพ่อไม่คิดจะช่วยหม่าชาวจริงๆ เหรอพ่ะย่ะค่ะ? ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นสายเลือดของราชวงศ์เฝิงนะ”

กษัตริย์เฝิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “แกจะให้ฉันช่วยยังไง? ช่วยมันแบกรับความโกรธของ ราชวงศ์ไป๋หลี่อย่างนั้นเหรอ?”

เฝิงจื้อเอ้ากัดฟันแล้วพูดไปว่า “จะบอกว่า การที่พวกเราไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของหม่าชาวกับราชวงศ์ไป๋หลี่ ราชวงศ์ไป๋หลี่ก็จะยอมปล่อยราชวงศ์ของเราไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอพ่ะย่ะค่ะ? ในเมื่อเป็นไปไม่ได้ แล้วทำไมเราถึงต้องผิดใจกับหม่าชาวและหยางเฉินด้วย?”

“ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งที่บรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกก่อนอายุสามสิบ แถมยังมีพลังเทียบเท่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นยอด คนหนุ่มแบบนี้ ต่อให้อยู่ในตระกูลบู๊โบราณก็คงหาคนที่สองไม่ได้แล้วมั้ง?”

“พวกเราเก็บตัวมานานขนาดนี้แล้ว ถึงเวลาที่ราชวงศ์ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างแล้วรึเปล่า?”