The king of War นิยาย บท 1585

เฝิงเจียหยีกัดริมฝีปากไว้แน่นๆ คำพูดของเฝิงจื้อเอ้ามันมีเหตุผลจริงๆ เธอเองก็เห็นแววหยางเฉินมากจริงๆ แต่กษัตริย์เฝิงไม่ยอมก้มหัว แถมยังไม่ยอมให้เฝิงจื้อเอ้าก้มหัวด้วย

แค่สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ถ้าอนาคตเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับราชวงศ์เฝิง หยางเฉินกับหม่าชาวไม่มีทางเข้ามาช่วยอย่างแน่นอน

แต่ว่า ถ้าเธอสามารถกลายเป็นผู้หญิงของหยางเฉินได้ ต่อให้ไม่สามารถกลายเป็นผู้หญิงของเขา อย่างน้อยก็ได้เป็นเพื่อน ถ้าในวันที่ราชวงศ์เฝิงตกอยู่ในอันตราย หยางเฉินที่เป็นคนให้ความสำคัญกับมิตรภาพ ไม่แน่ก็อาจจะยื่นมือเข้ามาช่วยก็ได้

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นาน เฝิงเจียหยีห็พยักหน้า “หนูสามารถรับปากพ่อได้ว่าจะเข้าหาเขา แต่จะกลายเป็นผู้หญิงของเขาได้รึเปล่านั้น หนูไม่กล้ารับปาก”

พอได้ฟังในสิ่งที่ลูกสาวพูด เฝิงจื้อเอ้าก็ดีใจเป็นการใหญ่ และรีบพูดไปว่า “พ่อเองก็หมายความอย่างนั้น ถ้าเป็นผู้หญิงของเขาไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องกลายเป็นเพื่อนของเขาให้ได้”

“แกดำเนินการตั้งแต่ตอนนี้เลย รีบตามหยางเฉินกับหม่าชาวไป ตอนนี้หม่าชาวยังไม่ได้สติ ส่วนลูกเมียของหม่าชาวกับผู้หญิงที่ชื่อเฝิงเสียวหว่านก็ยังหาตัวไม่เจอ เป็นช่วงเวลาที่หยางเฉินต้องการความช่วยเหลือพอดี และเป็นโอกาสอันดีที่แกจะได้เข้าใกล้เขา”

เฝิงเจียหยีพยักหน้า หมุนตัวแล้วเดินจากไป

ตามที่เฝิงจื้อเอ้าคาดไว้ หยางเฉินยังไม่ได้รีบออกจากราชวงศ์เฝิง ตอนนี้หม่าชาวกำลังเจ็บหนักไม่ได้สติ อ้ายหลินกับเฝิงเสียวหว่านรวมถึงเสี่ยวจิ้งอันก็ยังหาตัวไม่เจอ

สิ่งที่เขาต้องทำอย่างเร่งรีบตอนนี้คือตามหาคนเหล่านี้ให้เจอ จากนั้นก็รีบออกจากราชวงศ์เฝิงไป

ในตอนนี้ ในเมืองราชวงศ์เฝิง โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง

ภายในห้องเพรสซิเด็นเชียลสวีทหยางเฉินกำลังโทรหาใครบางคน และพูดไปว่า “ปล่อยข่าวออกไป ในอีกสามวัน ผมจะจัดศึกชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูขึ้นที่เยี่ยนตู”

เฉียนเปียวที่ได้รู้เรื่องนี้ ก็พูดด้วยความตกใจว่า “พี่เฉิน พี่ต่อต้านการออกสู่โลกภายนอกของตี้ชุนมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอครับ? แล้วจู่ทำไมถึงจะจัดศึกชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูขึ้นล่ะครับ?”

ศึกชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูมีขึ้นเพื่อเจาะจงคิงแห่งยี่ยนตู และถ้าอยากได้ตี้ชุน ก็จำเป็นต้องกลายเป็นคิงแห่งเยี่ยนตูเท่านั้น

หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ทำตามที่ผมบอกก็พอ”

เฉียนเปียวตอบกลับในทันที “ครับ!”

หยางเฉินให้เวลาตัวเองแค่สองวัน หรือก็คือ ถ้าในสองวันนี้ยังตามหาพวกอ้ายหลินกับเฝิงเสียวหว่านไม่เจอ หยางเฉินก็จะพักเรื่องตามหาไปก่อน

เขามองดูหม่าชาวที่นอนไม่ได้สติบนที่นอน คิ้วขมวดเป็นปม

เขานั่งขัดสมาธิลงตรงข้างเตียง เทคนิคการหายใจขั้นเจ็ดของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานเริ่มทำงาน ออร่าที่ชีวิตได้เอ่อล้นออกมาจากร่างของเขาอย่างรวดเร็ว

ออร่านี้ ด้วยการควบคุมของหยางเฉิน มันก็ค่อยๆ เคลื่อนไปที่ร่างกายของหม่าชาว

หยางเฉินรู้แค่ว่าผลลัพธ์ของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานนั้นอัศจรรย์มาก ในตอนที่เขาบาดเจ็บ ถ้าฝึกฝนคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน ก็สามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าบาดแผลในร่างกายฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

ส่วนเรื่องที่ว่าจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของคนอื่นได้รึเปล่านั้น หยางเฉินไม่รู้ ก็ได้แต่ต้องลองดูเท่านั้น

แต่ไม่นาน เขาก็หยุดฝึก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหม่าชาวเจ็บหนักเกินไป บวกกับยังไม่ฟื้นคืนสติ จึงไม่สามารถดูดซับออร่าที่เขาควบคุมให้เข้าไปในร่างหม่าชาวได้ หรือคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานจะรักษาได้แค่ตนเองแต่ไม่สามารถรักษาให้คนอื่นได้

“ดูท่า คงต้องพักเรื่องการรักษาให้นายก่อนแล้ว”

หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง ไม่ใช่ว่าเขาจะละทิ้งหม่าชาวไปเลย แต่เป็นเพราะเขาสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่า หม่าชาวแค่เจ็บหนักและไม่ได้สติ ยังไม่หนักจนถึงแก่ชีวิต