The king of War นิยาย บท 1586

เฝิงเจียหยีเงียบไปพักใหญ่ แล้วพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำว่า “ขอโทษค่ะ ฉันเสียมารยาทแล้ว รบกวนแล้วค่ะ!”

พูดจบ เธอหันหลังแล้วเตรียมที่จะไป

“รอเดี๋ยว!”

พอเธอกำลังจะไป จู่ๆ หยางเฉินก็พูดออกมา

เฝิงเจียหยีหยุดเดินทันที หมุนตัว แล้วหันมองหยางเฉินด้วยสีหน้าที่คาดหวัง

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยว่า “ในเมื่อคุณรู้ว่าผมเป็นชายที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพมาก ก็น่าจะรู้ว่า ผมมีลูกมีเมียแล้ว ผมรักพวกเธอมาก ไม่มีทางที่จะทำเรื่องที่ผิดต่อพวกเธอเด็ดขาด”

เฝิงเจียหยีรีบพยักหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ยตัวเองว่า “คุณไม่ต้องห่วง การที่จะให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงของคุณ มันก็แค่ความตั้งใจของพ่อฉัน ฉันรู้จักตัวฉันดี รู้ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคุณ ฉันจะไม่มีทางคิดอะไรไม่ซื่อแน่นอน”

หยางเฉินพูดต่อ “อีกอย่าง เพื่อนของผม ต่างคบกันอย่างจริงใจ และไม่ได้คบกันด้วยผลประโยชน์ การที่คุณเข้าหาผมเห็นได้ชัดว่าก็อยากเป็นเพื่อนของผมเหมือนกัน แต่ว่า คุณทำเพื่อราชวงศ์เฝิง ถึงได้เข้าหาผม ดังนั้น การที่อยากกลายเป็นเพื่อนของผม อย่างน้อยตอนนี้ ยังเป็นไปไม่ได้”

เฝิงเจียหยีจิตตกทันที แล้วพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว!”

หยางเฉินพูด “เพียงแต่ ตอนนี้ผมขาดคนรับใช้คนหนึ่ง ไม่ทราบว่าคุณหนูเฝิง จะสนใจมั้ย”

พอได้ยินอย่างนั้น เฝิงเจียหยีก็ถึงกับหน้าเกร็งไปเลย เธอที่เป็นถึงคุณหนูเฝิงจะให้ไปเป็นคนรับใช้ของคนอื่นเนี่ยนะ?

พอเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของเธอ หยางเฉินก็พูดออกมาอย่างสบายใจว่า “และผมยังจะบอกคุณอีกว่า ต่อให้คุณมาเป็นคนรับใช้ให้ผม ถ้าอนาคตราชวงศ์เฝิงเกิดตกอยู่ในอันตรายขึ้นมา ผมก็ยังไม่เข้าไปยุ่งอยู่ดี?

“เหมือนกับการที่น้องชายของผมต้องเผชิญหน้ากับไป๋หลี่เยี่ยนที่เก่งกว่าเขามาก แล้วราชวงศ์เฝิงก็ยังเลือกที่จะไม่เข้ามายุ่ง”

“ถ้าคุณรับได้ ก็สามารถอยู่กับผมต่อได้ แต่ถ้ยอมรับไม่ได้ งั้นก็เชิญ!”

พอเห็นสีหน้าที่เย็นชาของหยางเฉิน เฝิงเจียหยีก็รู้สึกแย่ขึ้นมา

แต่เธอก็สามารถเข้าใจได้ การที่เฝิงจื้อหย่วนกับหม่าชาวสู้ตายกับไป๋หลี่เยี่ยน ขอแค่กษัตริย์เฝิงออกโรง เฝิงจื้อหย่วนก็คงไม่เลือกที่จะระเบิดตัวเองจนตาย หม่าชาวก็คงไม่ต้องเจ็บหนักจนไม่ได้สติ

แต่ว่า กษัตริย์เฝิงกลับยืนดูอยู่ข้างๆ จนทำให้สถานการณ์ตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่แบบนี้

ต่อให้หยางเฉินจะยอมผูกมิตรกับราชวงศ์เฝิง หม่าชาวก็คงไม่ยอมหรอกมั้ง?

แต่ว่า ในเมื่อหม่าชาวไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับราชวงศ์เฝิง แล้วหยางเฉินจะทรยศต่อการตัดสินใจของน้องชายได้ยังไง?

เธอเองก็รู้ดีว่า หยางเฉินเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพมาก ถ้าเธอกลายเป็นคนรับใช้ของเธอจริงๆ ต่อไปหยางเฉินจะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมที่มีต่อเธอรึเปล่านะ?

พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าที่ลังเลของเธอก็ได้หายไป แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันยอมรับ!”

หยางเฉินตกใจเล็กน้อย ความจริงเขาก็ปฏิเสธผู้หญิงคนนี้ไม่ลงหรอก ก็เป็นอย่างที่เธอพูด กษัตริย์เฝิงก็คือกษัตริย์เฝิง ส่วนเธอก็คือเธอ

การที่หยางเฉินได้อยู่กับเฝิงเจียหยีในช่วงสั้นๆ ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยทำอะไรที่ผิดต่อเขาและหม่าชาวเลย

รวมถึงเฝิงจื้อเอ้า ก็ไม่ต่างกัน

อีกอย่างก็คือ หม่าชาวไม่มีทางยกโทษให้ราชวงศ์เฝิง ดังนั้นเขาก็ไม่มีทางยกโทษให้ราชวงศ์เฝิงด้วย

ดังนั้น การที่เขาจงใจบอกว่าให้เฝิงเจียหยีมาเป็นคนรับใช้ของตนได้ ก็เพื่อให้เธอยอมถอย ไม่นึกเลยว่า เธอจะยอมรับข้อเสนอนี้ซะได้

หยางเฉินพูดต่อ “นี่ผมพูดได้ไม่ชัดเจน? หรือคุณไม่เข้าใจที่ผมพูดกัน? ต่อให้คุณมาเป็นคนรับใช้ของผม ถ้าในวันหนึ่งราชวงศ์เกิดตกอยู่ในอันตรายขึ้นมา ผมก็จะยังยืนดูอยู่ข้างๆ”

“ไม่แน่ ผมยังอาจจะเข้าไปซ้ำเติมด้วยซ้ำ แน่นอนว่า ทุกอย่างก็ต้องขึ้นอยู่กับความต้องการของน้องชายผม”

“ตอนนี้ คุณยังจะอยากเป็นคนรับใช้ของผมอีกมั้ย?”

เฝิงเจียหยีตอบมาอย่างไม่ลังเลว่า “ฉันเข้าใจค่ะ!”

จู่ๆ หยางเฉินก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้ว นึกไม่ถึงว่าการที่ตนจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่จนถอยกลับไป อีกฝ่ายไม่เพียงไม่ถอย แต่กลับรู้ว่าลำบากแล้วยังวิ่งเข้าใส่อีก

แต่เขาพูดออกไปแล้วว่าจะให้เฝิงเจียหยีมาเป็นคนรับใช้ มาปฏิเสธตอนนี้ เหมือนจะไม่เหมาะเท่าไหร่

เฝิงเจียหยีตอบ “ได้!”

ด้วยเหตุนี้ หลังจากที่เธอทำเรื่องที่หยางเฉินมอบหมายให้เสร็จ หยางเฉินก็จะสั่งให้เธอไปทำอย่างอื่นอีก

เฝิงเจียหยีเหมือนคนที่ทำได้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่เธอทำไม่เป็นเลย

เดิมทีหยางเฉินตั้งใจจะทำให้เฝิงเจียหยีรู้สึกแย่จนต้องถอย ถึงได้สั่งให้เธอไปทำเรื่องพวกนี้ แต่ไม่นึกเลย อีกฝ่ายจะให้ความร่วมมือมาก เชี่ยวชาญทุกอย่าง

รสมือดี ซักเสื้อผ้าก็สะอาดมาก

หลังจากที่เฝิงเจียหยีเก็บห้องเสร็จแล้ว ก็มาถึงตรงหน้าหยางเฉิน แล้วถามไปว่า “ยังมีอะไรให้ฉันทำอีกรึเปล่า?”

หยางเฉินจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน “ไม่ว่ายังไงคุณก็เป็นถึงองค์หญิงในรุ่นปัจจุบันแห่งราชวงศ์เฝิง แล้วคุณเต็มใจที่จะมาเป็นคนรับใช้ของผมจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?”

เฝิงเจียหยียิ้มเยาะตัวเอง “ต่อให้ฐานะของฉันจะสูงแค่ไหน แล้วมันจะยังไง? ยังไงก็ยังไม่สามารถไขว่คว้าความสุขของตัวเองได้อยู่ดีไม่ใช่รึไง? ไม่แน่ ในสักวันฉันอาจจะถูกบังคับให้แต่งไปอยู่ที่ราชวงศ์อู่ก็ได้”

หยางเฉินเงียบไปทันที คนที่เป็นลูกหลานของตระกูลใหญ่นั้น เรื่องการแต่งงานนี่ไม่มีสิทธิ์เลือกเองจริงๆ

โดยเฉพาะผู้หญิงที่อยู่ในตระกูลใหญ่ ตามหลักแล้วทุกคนสุดท้ายก็ต้องกลายเป็นผู้เสียสละของการแต่งแบบคลุมถุงชนกันหมด

เขารู้สึกเห็นใจเฝิงเจียหยีจริงๆ แต่ถ้าจะให้เขาทำเพื่อเฝิงเจียหยีแล้วเข้าไปขวางการแต่งงานในครั้งนี้ มันเป็นไปไม่ได้

เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพ แต่ก็ไม่มีทางไปทำเพื่อคนที่แม้แต่เพื่อนยังไม่ใช่แน่นอน

“เธอเองก็รู้ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรากับราชวงศ์เฝิงไม่มีทางที่จะฟื้นฟูได้ การที่คุณจะอยู่กับผมต่อไป มันจะได้ประโยชน์อะไร?”

หยางเฉินถอนหายใจออกมา แล้วพูดต่อไปว่า “ผมเองก็รู้จักคนของราชวงศ์อู่อยู่เหมือนกัน ถ้าคุณไม่อยากแต่งงานกับคนของราชวงศ์อู่ ผมจะลองคุยกับทางราชวงศ์อู่ให้ปฏิเสธดูก็ได้”

เฝิงเจียหยีทำหน้าเยาะเย้ยตัวเอง “ต่อให้ปฏิเสธราชวงศ์อู่แล้ว ก็ยังจะมีราชวงศ์บู๊อื่นมาอีก”