The king of War นิยาย บท 1587

ต่อจากนี้ไปอีกสองวัน เฝิงเจียหยีก็ยังไม่ไปไหน ยังคงติดตามหยางเฉินตลอดเวลา ไม่ว่าหยางเฉินจะจงใจทำให้เธอลำบากใจแค่ไหน เฝิงเจียหยีก็ดูเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร หยางเฉินให้เธอทำอะไร เธอก็ทำตามทุกอย่าง

แน่นอน ในช่วงเวลาสองวันนี้ หยางเฉินก็ไม่เคยหยุดตามหาที่อยู่ของอ้ายหลินและคนอื่นๆ เฝิงเจียหยีก็อาศัยความสัมพันธ์ของตัวเอง พยายามช่วยหยางเฉินตามหาเต็มที่ แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า

เรื่องนี้ทำให้หยางเฉินเป็นกังวลมากยิ่งขึ้น พูดตามหลักแล้ว เฝิงจื้อหย่วนเป็นคนที่ซ่อนตัวอ้ายหลินและคนอื่นๆไว้ เฝิงจื้อหย่วนก็ไม่ได้ต้องการที่จะจับตัวอ้ายหลินจริงๆ เพียงเพื่อให้หม่าชาวยอมรับตัวตนของตัวเอง เพื่อดึงดูดไป๋หลี่เยี่ยน

อีกทั้งเฝิงจื้อหย่วนก็ยังเคยบอกกับหยางเฉินเป็นการส่วนตัว อ้ายหลินและคนอื่นๆทุกคนปลอดภัยดี เนื่องจากเฝิงจื้อหย่วนได้วางแผนเตรียมพร้อมที่จะพลีชีพ คงรับประกันความปลอดภัยของอ้ายหลินและคนอื่นๆอย่างแน่นอน

เพียงแต่ ผ่านไปสองวันเต็มๆ ก็ยังไม่พบอ้ายหลินและคนอื่นๆ ราวกับว่าพวกเขาได้หายไปจากโลกนี้แล้ว

ในคืนที่สอง หยางเฉินได้รับโทรศัพท์จากเฉียนเปียว “พี่หยาง ศึกชิงเจ้าแห่งราชาเยี่ยนตูเตรียมพร้อมแล้ว พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า จัดขึ้นที่จุดศูนย์กลางของสนามกีฬานานาชาติของเมืองเยี่ยนตู"

หยางเฉินตอบกลับ “ดี ถึงเวลานั้นผมจะปรากตัว!”

หลังจากวางสายแล้ว เขาก็ขมวดคิ้วและมองไปที่เฝิงเจียหยีและพูดว่า “ผมตั้งใจว่าคืนนี้จะไปจากเมืองราชวงศ์เฝิง คุณคงไม่คิดจะติดตามผมไปจริงๆหรอกมั้ง?55

เฝิงเจียหยีพูดด้วยสีหน้าหนักแน่น “คุณรับปากเอง ให้ฉันเป็นคนรับใช้ของคุณ คงไม่ผิดคำสัญญานะ?”

หยางเฉินขมวดคิ้ว “เฝิงเจียหยี คุณอย่าทำเกินไปนัก เมื่อสองวันก่อนผมก็บอกคุณแล้ว แม้ว่าคุณจะติดตามผม ต่อไปไม่ว่าราชวงศ์เฝิงจะเผชิญกับวิกฤตใดๆ ผมก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว”

“แม้ว่าคุณจะเป็นคนรับใช้ของผม ก็เสียแรงเปล่า คุณแน่ใจหรือว่าต้องการจะติดตามผมจริงๆ?”

เฝิงเจียหยีกัดริมฝีปากสีแดงไว้แน่น และมองไปที่หยางเฉินอย่างดื้อรั้น ในใจเธอเต็มไปด้วยความคับข้องใจ เธอเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ที่สง่างามของราชวงศ์เฝิง ตอนนี้เธอเสนอตัวถึงที่ หยางเฉินไม่สนใจก็ไม่ว่า แม้แต่เป็นคนรับใช้ของหยางเฉิน หยางเฉินก็ยังรู้สึกรังเกียจขนาดนี้

สีหน้าของหยางเฉินหนักแน่นมาก ไม่มีท่าทีที่จะสงสารหรือทะนุถนอมแม้แต่น้อย

ไม่ใช่ว่าเขาเลือดเย็นหรือไร้ความรู้สึก แต่เขาเข้าใจชัดเจนเฝิงเจียหยีเข้าหาตัวเองเพราะมีจุดประสงค์

ถ้าไม่ใช่เพราะเขารู้ดีว่าเฝิงเจียหยีไม่ได้คิดร้ายกับเขา เขาคงจะขับไล่เธอไปนานแล้ว

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สองวันที่ผ่านมา เฝิงเจียหยีได้พยายามช่วยหยางเฉินตามหาอ้ายหลินและทุกคนอย่างเต็มที่

แต่ว่าหยางเฉินตั้งใจจะไปจากที่นี่แล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้เขาไม่ต้องการพาเฝิงเจียหยีไปด้วย

ทั้งสองมองหน้ากันเป็นเวลานาน เฝิงเจียหยี พูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ฉันต้องการติดตามและอยู่ข้างกายคุณจริงๆ ถ้าวันหน้าราชวงศ์เฝิงประสบวิกฤติจริงๆ แม้ว่าคุณจะไม่ยื่นมือช่วยเหลือ ก็ไม่เป็นไร”

“หยางเฉิน คุณอย่าขับไล่ฉันไปได้มั้ย? ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นผู้แข็งแกร่งที่เข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ แม้ว่าความแข็งแกร่งจะด้อยกว่าคุณมาก แต่ก็สามารถช่วยคุณแก้ไขปัญหาเล็กๆได้บ้าง ไม่ใช่เหรอ?”

หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา “ถ้าผมต้องการหลอกใช้คุณที่เป็นองค์หญิงใหญ่ของราชวงศ์เฝิงเพื่อไปทำเรื่องต่างๆ คุณยังยินดีที่จะติดตามผมไหม?”

เฝิงเจียหยีชะงักครู่หนึ่ง จากนั้นไม่นาน พูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า“ยินดี!”

“ได้ ในเมื่อคุณพูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าผมยังจะขับไล่คุณไปอีก ก็คงจะแล้งน้ำใจเกินไปจริงๆ เพียงแต่เมื่อถึงเวลานั้น ถ้าให้คนนอกรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผม กษัตริย์เฝิงไม่พอใจคุณ คุณอย่าโทษผมนะ”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก

เฝิงเจียหยีพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันจะไม่โทษคุณ!”

หยางเฉินเหลือบดูเวลา ขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว จากเมืองราชวงศ์เฝิงไปเมืองเยี่ยนตู นั่งเครื่องต้องใช้เวลาสามชั่วโมง เมื่อสองวันก่อน เขาก็ให้เฝิงเจียหยีซื้อตั๋วให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว

เป็นเที่ยวบินตอนตีหนึ่ง เพียงแต่ขณะนี้มีปัญหายุ่งยากเรื่องหนึ่ง ตั้งแต่สองวันก่อนหม่าชาวก็อยู่ในอาการโคม่า จนป่านนี้ก็ยังไม่ฟื้น

และตอนนี้หยางเฉินก็ต้องรีบกลับไปที่เมืองเยี่ยนตู สถานการณ์ของหม่าชาวตอนนี้ ซึ่งไม่เหมาะที่จะไปเมืองเยี่ยนตู