The king of War นิยาย บท 1589

คำพูดที่มาจากสายโทรศัพท์มือถือ ทำให้ใบหน้าของหยางเฉินเคร่งขรึมในทันที เขาคิดไม่ถึงว่ากษัตริย์เฝิงจะใช้วิธีสกปรกกับเครื่องบินส่วนตัว

ไม่น่าแปลกใจที่กว่างเหวินพูดว่า กษัตริย์เฝิงอนุญาตให้เขานั่งเครื่องบินส่วนตัวของราชวงศ์เฝิงเพื่อไปจากที่นี่ ที่แท้ได้เตรียมการที่จะฆ่าหยางเฉินไว้แล้ว

ในเวลานี้ เสียงของอีกฝ่ายดังมาตามสายอีกครั้ง “คุณหยาง ถือว่าฉันเป็นหนี้ชีวิตคุณ พาลูกสาวของฉันออกจากเมืองราชวงศ์เฝิง ถ้าเธอยังอยู่ในเมืองราชวงศ์เฝิง มันจะอันตรายมาก”

คนที่โทรหาหยางเฉินไม่ใช่ใครอื่น ก็คือเฝิงจื้อเอ้า

หยางเฉินพูด “ตกลง ฉันสัญญา!”

จากนั้น ก็วางสายโทรศัพท์

ทันใดนั้น เจตนาฆ่าที่น่าสะพรึงกลัว ก็แผ่กระจายออกมาจากร่างกายของหยางเฉิน ทันใดนั้นก็ปกคลุมผู้แข็งแกร่งทั้งสามคนแห่งราชวงศ์เฝิงไว้ทันที

“คุณกำลังจะทำอะไร?”

สีหน้าของกว่างเหวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย และถามอย่างโกรธเคือง

ผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์อีกสองคน ก็จ้องไปที่หยางเฉินอย่างระมัดระวัง พร้อมที่จะลงมือทุกเมื่อ

เฝิงเจียหยียังคงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น รู้เพียงว่าหลังจากที่หยางเฉินรับสายโทรศัพท์แล้ว เขาก็มีเจตนาที่จะฆ่า

“คุณหยาง คุณไม่ต้องสนใจฉัน ไม่ว่ายังไง ฉันก็ยังเป็นองค์หญิงใหญ่ของราชวงศ์เฝิง แม้ว่าพ่อของฉันจะถูกคุมตัวอยู่บริเวณบ้าน แต่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรฉัน”

เฝิงเจียหยีซึ่งยังไม่รู้ความจริงอะไร รีบพูด เพราะกลัวว่าถ้าหยางเฉินโกรธ ก็จะลงมือกับกว่างเหวินและคนอื่นๆ

เมื่อเขาลงมือ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก เพราะยังไงตอนนี้หม่าชาวก็ยังคงอยู่ในอาการโคม่า และตัวกว่างเหวินก็ยังเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ภายใต้เงื่อนไขที่หยางเฉินต้องการปกป้องหม่าชาว และฆ่าพวกกว่างเหวิน เกรงว่ามันจะยาก

หยางเฉินไม่ได้สนใจเฝิงเจียหยี แต่มองไปที่กว่างเหวิน และพูดอย่างเย็นชา “ภายในสิบวินาที ไสหัวออกไปจากสายตาของฉัน มิฉะนั้น ต้องตาย!”

พอพูดจบ โมเมนตัมวิถีบู๊ภายในร่างกายของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว รูม่านตาของเขา ก็มีชั้นสีแดงเลือด

คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานกับสายเลือดคลั่งเปิดใช้งานในเวลาเดียวกัน

แม้ว่าหยางเฉินและกว่างเหวินจะเป็นผู้แข็งแกร่งในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก แต่ด้วยความที่หยางเฉินใช้กำลังเต็มที่ เขาสามารถระเบิดความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับระดับแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด

ใบหน้าของกว่างเหวินดูแย่เล็กน้อย เขารู้สึกได้ชัดเจนว่า หยางเฉินมีเจตนาที่จะฆ่าพวกเขาจริงๆ

“พวกเราไปกันเถอะ!”

เขาไม่กล้าเดิมพัน ดังนั้นเขาทำได้เพียงยอมแพ้โดยไม่พาเฝิงเจียหยีไปด้วย ก่อนจากไป เขามองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางเคร่งขรึมและพูดว่า “คุณจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน!”

หลังจากพูดจบ กว่างเหวินก็พาคนกลับไปจริงๆ

เฝิงเจียหยีมองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางที่ซับซ้อนและพูดว่า “คุณเคยบอกแล้วนี่ ว่าจะไม่ช่วยฉัน?”

หยางเฉินมองไปที่อีกฝ่าย และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อกี้นี้พ่อของคุณเป็นคนโทรมา เขาบอกว่า เครื่องบินส่วนตัวของราชวงศ์เฝิงได้วางระเบิดไว้แล้ว ถ้าพวกเรานั่งเครื่องบินออกจากที่นี่ มันจะระเบิดกลางอากาศ และพ่อของคุณขอร้องฉัน ให้ฉันพาคุณไปจากเมืองราชวงศ์เฝิง”

“คุณพูดอะไรนะ?”

สีหน้าของเฝิงเจียหยีเปลี่ยนไปกะทันหัน และใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

หยางเฉินพูดว่า “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ พวกเราต้องไปเดี๋ยวนี้”

เฝิงเจียหยีดวงตาสีแดงมองไปที่หยางเฉิน และไม่มีความคิดที่จะไปกับหยางเฉิน แต่พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น พ่อของฉันจะต้องตกอยู่ในอันตรายแน่นอน ฉันไม่สามารถทิ้งเขาไว้แบบนี้”

หยางเฉินขมวดคิ้ว “พ่อของคุณบอกว่า ถ้าพาคุณกลับไปที่ราชวงศ์เฝิง สถานการณ์ของคุณจะตกอยู่ในอันตราย”

เฝิงเจียหยีดวงตาสีแดงและพูดว่า “ถึงจะอันตราย ฉันก็ไปจากที่นี่ไม่ได้!”

พูดจบ เธอก็หันหลังกลับและกำลังจะเดินจากไป

หยางเฉินขี้เกียจจะพูดเรื่องไร้สาระ จึงก้าวไปข้างหน้า ยกมือขึ้นสูงและกระแทกลงไป เฝิงเจียหยีก็หมดสติไป

เขาโยนคนทั้งสองคนนี้ไว้บนเครื่องบินส่วนตัวที่เฝิงเจียหยี เตรียมไว้ และจากนั้นก็เริ่มตรวจสอบเครื่องบิน

ไม่ว่าในกรณีใด เขาก็มาจากกองยุทธการ ความสามารถในการกู้ระเบิด ก็พอทำได้ อย่าว่าแต่การกู้ระเบิดเลย แม้แต่ขับเครื่องบิน ก็ทำได้