The king of War นิยาย บท 1590

หยางเฉินพูดคำนี้ออกมา ชายหนุ่มคนที่อยู่ในตระกูลอู่หวง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที และชายชราที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก สีหน้าดูแย่มาก

เขาสามารถรับรู้และสัมผัสได้ ความแข็งแกร่งของหยางเฉินนั้นไม่ธรรมดา อายุยังน้อย วิถีบู๊ของเขาได้เข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นหกแล้ว

เพียงแต่ว่า เขาก็ยังคงสงสัยในคำพูดของหยางเฉิน

เขาเองก็กำลังคิดตัวเองก็อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกแล้ว การที่จะระเบิดความแข็งแกร่งให้เทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ดนั้น มันยากเพียงใด

ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องนี้ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน แดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ระเบิดพลังความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ด”

ชายหนุ่มแห่งตระกูลอู่หวงในเวลานี้ได้ตั้งสติขึ้นมา และยิ้มเยาะเย้ย “เจ้าหนุ่ม นายคิดว่าอู่กว่างเป็นคนโง่จริงๆเหรอ? ทำไมนายไม่บอกว่า ตัวนายก็คือแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ดล่ะ?”

หยางเฉินไม่ตอบสนองอู่กว่างแต่มองไปที่ชายชราแห่งตระกูลอู่หวงด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด และพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อพวกนายทุกคนต้องการที่จะเป็นคนโง่ ถ้างั้นฉันก็จะตอบสนองตามความต้องการ”

อู่กว่างพูดอย่างโกรธเคือง “ท่านเฉวียน จัดการพวกเขาให้สิ้นซาก!”

ขณะที่พูดจบ อู่เฉวียนก็เตรียมพร้อมในการต่อสู้ และรีบวิ่งไปหาหยางเฉินทันที

“ไม่รู้จักประมาณตัวเอง!”

หยางเฉินเยาะเย้ย คัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานเทคนิคการหายใจขั้นที่เจ็ด ในเวลาเดียวกันก็กระตุ้นสายเลือดคลั่ง เห็นเพียงเลือดสีแดงในดวงตาของเขา

ความคลุ้มคลั่งของโมเมนตัมวิถีบู๊ แผ่กระจายออกมาจากร่างกายของเขา

ในเวลานี้ อู่เฉวียนก็วิ่งไปข้างหน้าเขา ยกมือขึ้นเพื่อตีอย่างแรง และตะโกนด้วยความโกรธ “ไปตายซะ!”

“ตูม!”

เหมือนสายฟ้าแลบและหินเหล็กไฟ หยางเฉินก็กระแทกหมัดออกไปทันที และได้ยินแต่เสียงที่ดังสนั่น โมเมนตัมวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัว ก็กระจายออกไปทุกทิศทุกทาง

อู่กว่างซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลออกไป ภายใต้การจู่โจมของโมเมนตัมวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ร่างกายได้ถอยหลังไปเจ็ดหรือแปดก้าวถึงจะหยุด

เมื่อเขายืนนิ่ง เขาจึงตกใจเมื่อค้นพบว่า หยางเฉินยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับแม้แต่ก้าวเดียว ในทางกลับกันอู่เฉวียนได้ถอยหลังไปห้าหรือหกก้าว

ในเวลานี้ อู่เฉวียนที่ใส่ชุดคอจีนสีดำ เต็มไปด้วยรอยรู ลักษณะของอู่เฉวียนดูเหมือนขอทานที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง

ยังมีรอยเลือด หยดลงมาจากมุมปากของเขา

พลังรัศมีในร่างกายก็ซับซ้อนวุ่นวายมาก ใบหน้าซีดเซียว และเห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีของหยางเฉิน

สำหรับหยางเฉินนั้น มองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่สงบ และพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันไม่อยากเป็นหมากรุกของคนอื่น แต่ถ้าพวกนายต้องการที่จะเป็นหมากรุกของคนอื่น ก็เข้ามาได้เลย ฉันจะต้านรับไว้”

“พุด!”

ในที่สุดอู่เฉวียนก็ไม่อาจควบคุมเลือดที่พุ่งออกมาจากส่วนลึกของลำคอ และพ่นออกมาทันที โมเมนตัมของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ก็สลายไปในทันที

“ท่านเฉวียน!”

สีหน้าของอู่กว่างเปลี่ยนไปทันที รีบวิ่งมาข้างกายอู่เฉวียน

หยางเฉินไม่แม้แต่จะมองอู่กว่าง หลังจากเตือนอู่กว่างแล้ว ก็หันหลังกลับและขึ้นเครื่องบิน

เสียงคำรามดังขึ้น เครื่องบินส่วนตัวหายไปในท้องฟ้า

เมื่อเห็นหยางเฉินจากไป อู่เฉวียนพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม “คราวนี้ พวกเราเหมือนตัวหมากรุกของราชวงศ์เฝิงจริงๆ หากเมื่อสักครู่หยางเฉินต้องการจะฆ่าพวกเรา พวกเราคงไม่มีใครสามารถหลบหนีได้ แต่เมื่อพวกเราถูกฆ่าตาย ตระกูลอู่หวงคงจะไม่ปล่อยหยางเฉินไปอย่างแน่นอน”

อู่กว่างพูดด้วยความโกรธ “กษัตริย์เฝิงช่างมีกลอุบายที่แยบยลจริงๆ! กล้าที่จะใช้คนตระกูลอู่หวงเป็นหมากรุก ช่างน่าเกลียดจริงๆ”

ชายวัยกลางคนส่ายหัว และถามว่า “ขอให้องค์ชายใหญ่อธิบายข้อสงสัยด้วย!”

เฝิงจื้อเอ้ายิ้มและถามว่า “เมื่ออู่กว่างตระหนักได้ว่า หลังจากที่เขาหลงกลอุบายของราชวงศ์เฝิง จะเป็นยังไง?”

ชายวัยกลางคนรีบพูดอย่างรวดเร็ว “เขาคงจะโกรธมาก และบอกเรื่องนี้กับกษัตริย์อู่ เมื่อกษัตริย์อู่โกรธ จะต้องไม่ยอมแต่งงานกับราชวงศ์เฝิงอย่างแน่นอน”

เฝิงจื้อเอ้าพูดด้วยรอยยิ้ม “พูดต่อไป!”

ชายวัยกลางคนตกตะลึง หลังจากหยุดชั่วคราว และพูดต่อ “ไม่เพียงแต่ราชวงศ์อู่จะเลิกเรื่องการแต่งงานกับราชวงศ์เฝิงเท่านั้น และด้วยเหตุนี้ จะโกรธเกลียดราชวงศ์เฝิงด้วย”

“ในอนาคต แม้ว่าราชวงศ์ไป๋หลี่อยากที่จะโจมตีราชวงศ์เฝิง ราชวงศ์อู่ก็คงจะไม่ช่วยอะไร”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ชายวัยกลางคนยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก เฝิงจื้อเอ้าทำเช่นนี้ เขาไม่กลัวหรือว่าราชวงศ์เฝิงจะถูกราชวงศ์ไป๋หลี่กำจัดอย่างสิ้นซากหรือไง?”

เฝิงจื้อเอ้าหัวเราะและพูดว่า “นายคงกำลังคิดว่า ฉันบ้าไปแล้วหรือเปล่า ถึงกล้าทำเช่นนี้ ไม่กลัวหรือที่จะมีเพียงราชวงศ์เฝิงที่จะต้องเผชิญกับความโกรธของราชวงศ์ไป๋หลี่?”

ชายวัยกลางคนมีสีหน้าหวาดกลัว และรีบพูดว่า “ข้าน้อยไม่กล้าที่จะคาดเดาเรื่องเกี่ยวกับองค์ชายใหญ่เอง!”

ดวงตาของเฝิงจื้อเอ้ามีแสงแห่งความฉลาดหลักแหลมแวบเข้ามา จากนั้นก็พูดว่า “ในอนาคต นายก็จะเข้าใจเอง ทำไมฉันถึงทำเช่นนี้”

ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินเองก็กำลังขับเครื่องบินด้วยตัวเอง เร่งรีบไปที่เมืองเยี่นนตู

หลังจากที่เฝิงเจียหยี ตื่นจากอาการสลบ ก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนเครื่องบินที่กำลังบินไปยังเมืองเยี่ยนตู ไม่ได้เอะอะโวยวาย แต่เธอกลับเงียบอย่างน่าประหลาด แต่ดวงตาของเธอ มีความมุ่งมั่นขึ้นเล็กน้อย

สามชั่วโมงต่อมา เครื่องบินลงจอดที่สนามบินนานาชาติเมืองเยี่ยนตู

ในขณะนี้ ทางทิศตะวันออกท้องฟ้าเริ่มมีสีขาว เวลา09.00น.ก่อนการแข่งขันศึกชิงเจ้าแห่งราชาในเมืองเยี่ยนตู เหลือเพียงสามชั่วโมงเท่านั้น