The king of War นิยาย บท 1607

หยางเฉินลุกขึ้น มองทางเจ้าเมืองเหมียวบอกว่า “ปู่เหมียวครับ ท่านกำลังรอผม?”

เจ้าเมืองเหมียวจ้องหยางเฉินแบบยิ้มแย้ม พยักหน้าแล้ว พูดด้วยท่าทางพอใจเต็มที่ “การฝึกฝนหนึ่งอาทิตย์สั้นๆ แดนวิถีบู๊จากแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกชั้นต้น เพิ่มขึ้นถึงแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นหก พรสวรรค์ด้านบูโดนี้ เก่งกาจตามคาด!”

หยางเฉินรีบตอบว่า “ต้องชมเหล้าของปู่เหมียวแล้วครับ ไม่อย่างนั้นกลัวว่าแม้แต่แดนของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกชั้นกลาง ผมคงบรรลุไม่ถึง”

เขาไม่ได้คุยโวและยกย่องตัวเอง แต่ว่ากลับเป็นเช่นนี้จริงๆ

เจ็ดวันมานี้ เจ้าเมืองเหมียวจะให้เหล้าหยางเฉินดื่มแก้วหนึ่งทุกวัน หลังจากดื่มเหล้าเสร็จทุกครั้ง หยางเฉินสามารถรู้สึกถึงประโยชน์ที่เหล้ามอบให้ตนเอง

เจ้าเมืองเหมียวหัวเราะแล้วบอกว่า “เหล้าอันนี้ เป็นเหล้าที่ฉันเก็บรักษามาหกสิบกว่าปีแล้ว มีแค่ขวดน้ำเต้าอันนี้ แต่ว่าตอนนี้ ดื่มหมดแล้ว”

ฟังคำพูดของเจ้าเมืองเหมียวแล้ว หยางเฉินถึงสำนึกได้ถึงความล้ำค่าของเหล้านี้ คาดไม่ถึงเป็นเหล้าที่เจ้าเมืองเหมียวเก็บรักษามาหกสิบปี โดยเฉพาะมีเพียงขวดน้ำเต้าแค่อันเดียวด้วย

ในใจหยางเฉินผิดหวังอยู่บ้างทันใด เดิมคิดว่าดื่มเหล้ามหัศจรรย์แก้วหนึ่งได้ทุกวัน นึกไม่ถึงดื่มจนเกลี้ยงแล้ว

“หกสิบกว่าปีก่อน ฉันยังเป็นแค่คนคนหนึ่งที่อายุยี่สิบต้นๆ มีครั้งหนึ่งไปค้นหายาที่ภูเขาเหมียว ผลปรากฏว่าเจอฝนกระหน่ำ ติดอยู่ที่ภูเขาเหมียวแล้ว ตอนหลบฝนอยู่ในถ้ำ เจอห้องเก็บเหล้าเข้า และเหล้าที่นายดื่มมาหลายวันนี้ ก็คือเหล้าที่ได้มาจากในห้องเก็บเหล้าแห่งนี้ นี่คือขวดน้ำเต้าที่เหลืออยู่แค่ขวดเดียว แต่ว่าตอนนี้ไม่มีแล้ว”

เจ้าเมืองเหมียวพูดแบบยิ้มแย้ม เหมือนกำลังพูดเรื่องราวที่ธรรมดามากๆ เรื่องหนึ่ง

และหลังหยางเฉินฟังแล้ว ในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง เหล้าในขวดน้ำเต้าขวดหนึ่ง ทำให้เขาสัมผัสถึงความรู้สึกของการฝึกฝนบรรลุได้ว่องไวมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทั้งห้องเก็บเหล้าห้องหนึ่ง?

เจ้าเมืองเหมียวพูดจาอย่างเบิกบาน “นายจะต้องคิดว่า เหตุผลที่ฉันกลายเป็นเจ้าเมืองของเมืองเหมียว เป็นเพราะดื่มเหล้าในห้องเก็บเหล้าหรือเปล่า?”

ไม่รอหยางเฉินปฏิเสธ เจ้าเมืองเหมียวพูดต่อไปว่า “นายยังเดาถูกจริง หกสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นฉันเป็นแค่ลูกหลานตระกูลเหมียวที่วิถีบู๊ไม่มีอะไรพิเศษคนหนึ่ง ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ ฉันในตอนนั้น เพิ่งก้าวสู่แดนราชาขั้นต้นเอง”

“ตั้งแต่พบห้องเก็บเหล้าลึกลับแห่งนี้เข้า ระดับความเร็วการฝึกฝนของฉันรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว เวลาหนึ่งปีสั้นๆ จากความสามารถแดนราชาขั้นต้น ฉันพัฒนาขึ้นไปถึงแดนเทพชั้นยอด ปีนั้น ฉันอายุแค่ยี่สิบสามปี”

ในใจหยางเฉินแอบตกใจ ตอนที่เขาอายุยี่สิบสามปี เหมือนว่าเพิ่งเป็นทหารที่ชายแดนเหนือไม่นานนัก เขาในตอนนั้น แม้แต่ความสามารถของแดนราชาขั้นต้นยังไม่มี ส่วนเจ้าเมืองเหมียวในตอนนั้น คาดไม่ถึงเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดแล้ว น่าสยองขวัญเหลือเกิน

“ผ่านไปอีกปีหนึ่ง แดนวิถีบู๊ของฉันพัฒนาขึ้นไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง เพราะเหตุนี้ ด้วยอายุยี่สิบสี่ปี จึงถูกคุณปู่ฉันตั้งให้เป็นผู้สืบทอดเจ้าเมืองของเมืองเหมียวแบบข้ามรุ่น”

“จากนั้นตอนฉันอายุสามสิบปี แดนวิธีบู๊ของฉันทะลวงถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้ว พลังอยู่เหนือรุ่นคุณลุงคุณอา และในปีนี้เอง คุณปู่ฉันป่วยหนัก ยกตำแหน่งของเจ้าเมืองให้ฉัน”

เจ้าเมืองเหมียวเหมือนกำลังเล่าชีวิตของตนเองให้เพื่อนฟัง ใบหน้ามีรอยยิ้ม ภายในรอยยิ้ม ยังมีหวนคิดถึงระดับหนึ่ง ไม่เร่งรีบ ค่อยๆ เล่าช่วงรุ่งโรจน์ของตนเองในอดีต

ส่วนหยางเฉินฟังอย่างเงียบสงบมาตลอด ความตื่นตกใจภายใน กลับถึงขีดสุดแล้ว

ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดภายในอายุสามสิบปี ในจิ่วโจวอันกว้างใหญ่ จะมีสักกี่คน?

ปัจจุบันนี้เขาอายุยี่สิบแปด กลับมีเพียงความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ระดับความเร็วการฝึกฝนของเขา ดูขึ้นมาไวอย่างมาก แต่ภายในอายุสามสิบปี อยากจะพัฒนาแดนวิถีบู๊ไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ยังยากมาก

แดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นเจ็ดเป็นด่านยากด่านหนึ่งของการฝึกฝนวิถีบู๊ ผู้คนมากมายทั้งชีวิตหนึ่ง ล้วนไม่อาจข้ามผ่านด่านยากด่านนี้ได้ ถ้าหากวิถีบู๊ก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด จะเป็นโลกใหม่โดยสิ้นเชิง

ลูกตาหยางเฉินหดตัว นี่ดูเหมือนวัตถุขนาดเล็กทั่วไป คาดไม่ถึงครอบครองพลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้

หลังดึงสติกลับ หยางเฉินรีบพูดปฏิเสธ “เจ้าเมืองเหมียวครับ ผมไม่กล้ารับของล้ำค่าขนาดนี้หรอกครับ ความช่วยเหลือที่ท่านให้ผมนั้นมากมายแล้ว ของขวัญของท่านล้ำค่าเหลือเกิน ผมรับไว้ไม่ได้ครับ!”

ถึงแม้เขาจะมาเมืองเหมียววันที่เจ็ดแล้ว แต่การสัมผัสติดต่อกับเจ้าเมืองเหมียวอย่างแท้จริง ไม่ได้มากมายเท่าไร ทุกวันหลังเจอหน้ากับเจ้าเมืองเหมียว ก็ถูกเจ้าเมืองเหมียวกรอกเหล้าแก้วหนึ่ง จากนั้นเข้าสู่สภาพการฝึกฝน รอเสร็จสิ้นการฝึกฝน กลับไม่เจอเจ้าเมืองเหมียวแล้ว

คือวันนี้เอง เจ้าเมืองเหมียวไม่ได้ออกไป รอจนกว่าเขาฝึกฝนสิ้นสุดมาโดยตลอด และคุยกับเขามากมาย

เจ้าเมืองเหมียวหัวเราะแล้วบอกว่า “นายอย่าเพิ่งรีบร้อนปฏิเสธ เอาไปลองดูหน่อยก่อน!”

ในสายตาของเขายังมีแววความเจ้าเล่ห์ เหมือนพูดอีกว่า นายอยากได้ ไม่แน่ว่าจะได้รับไป

หยางเฉินที่เดิมทียังอยากปฏิเสธ ทันใดนั้นสนใจวัตถุอันลึกลับชิ้นนี้ขึ้นมาอยู่บ้าง

“ผมจะลองดูครับ!”

เขาพูดอยู่ ยื่นมือเข้าไปแล้ว

เจ้าเมืองเหมียวกลับไม่ได้รีบนำของสิ่งนั้นวางบนมือหยางเฉิน แต่พูดว่า “นายเอาสภาพแกร่งที่สุดของนาย ปลดปล่อยออกมาก่อน!”

ฟังคำพูดของเจ้าเมืองเหมียวแล้ว แวววาดหวังในสายตาของหยางเฉินเข้มกว่าเดิม วินาทีต่อมา ใช้งานตำราเทพสงคราม และกระตุ้นสายเลือดคลั่งในชั่วพริบตา กลิ่นอายวิถีบู๊อันน่าสยองขวัญ กระจายออกจากบนตัวเขา