The king of War นิยาย บท 1608

เห็นหยางเฉินระเบิดสภาพแกร่งที่สุดออกมา เจ้าเมืองเหมียวถึงพยักหน้าแบบพึงพอใจ หัวเราะหึๆ บอกว่า “รับเอาไว้!”

เพิ่งพูดจบ เขานำวัตถุลึกลับชิ้นนั้น วางไว้บนมือของหยางเฉินแล้ว

วัตถุลึกลับเพิ่งสัมผัสบนมือของหยางเฉิน หยางเฉินรู้สึกแค่ว่าสิ่งที่ตนเองรับมาคือภูเขายักษ์ลูกหนึ่ง ทั้งแขน ลดฮวบลงในฉับพลัน

“ตึง!”

เสียงดังทีหนึ่ง พื้นใต้เท้าของเขาแตกออกโดยตรง เท้าทั้งคู่ของเขาจมสู่พื้นดินโดยตรง

หยางเฉินตื่นตกใจถึงขีดสุดตั้งแต่แรกแล้ว ไม่กล้าชักช้าสักนิดเดียว สายเลือดคลั่งระเบิดออกอีกครั้ง สีเลือดในดวงตาเข้มขึ้นกว่าเดิม ลักษณะพลังที่คลุ้มคลั่งเพิ่มขึ้นส่วนหนึ่ง กระจายออกมาจากบนตัวเขา

แขนที่เขาถือวัตถุลึกลับไว้ ค่อยๆ ยกขึ้น

เวลานี้ เขาเพียงรู้สึกว่าวิถีบู๊ทั่วตัวตนเองกำลังจะโดนกดทับหมด มีเพียงใช้กำลังสุดตัว ถึงฝืนบังคับรับวัตถุลึกลับชิ้นนี้ไว้ได้

เขาไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าเจ้าเมืองเหมียวพกวัตถุลึกลับแบบนี้ติดตัวได้อย่างไรกัน

“ฮาๆๆๆ!”

เจ้าเมืองเหมียวมองท่าทางกระเซอะกระเซิงของหยางเฉิน หัวเราะออกมาทันใด “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป วัตถุลึกลับชิ้นนี้ ให้นายไว้แล้ว ช่วงหลายวันนี้ นายก็อยู่ที่นี่ไปดีๆ ค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับมันเถอะ!”

พูดจบ เจ้าเมืองเหมียวลุกขึ้น มือหนึ่งถือคันเบ็ดตกปลา มือหนึ่งถือข้องใส่ปลา สะพายขวดน้ำเต้าไว้บนไหล่ จากไปอย่างสบายอกสบายใจ แถมยังฮัมเพลงเบาๆ ด้วย

หยางเฉินมึนงงแล้ว เจ้าเมืองเหมียวไปแบบนี้เลย?

ทั้งที่เขาปฏิเสธรับวัตถุลึกลับชิ้นนี้เอาไว้แล้ว ทำไมเจ้าเมืองเหมียวยังดึงดันอยากส่งให้เขาอีก?

แต่ว่า ด้วยความสามารถในตอนนี้ของเขา อยากจะวางวัตถุลึกลับไว้อย่างง่ายดาย ยังยากมากนะสิ!

ด้วยน้ำหนักของวัตถุลึกลับชิ้นนี้ ถ้าวางไว้บนพื้นจริง กลัวว่าคงจมลงพื้นดินทันที

ดังนั้นพูดได้ว่า ตอนนี้เขาได้เพียงถือวัตถุลึกลับไว้ในมืออยู่ตลอด ยังวางลงไม่ได้

หยางเฉินตะโกนเสียงดังไปยังภาพด้านหลังของเจ้าเมืองเหมียว “ปู่เหมียวครับ ท่านอย่าเพิ่งไปสิ! ท่านไปแล้ว ผมจะทำอย่างไรครับ?”

แต่ว่า เดิมทีเจ้าเมืองเหมียวไม่สนใจ ดูเหมือนก้าวเท้าออกมาแบบไม่ช้าไม่เร็ว แต่ไม่นานหายลับไปจากเส้นสายตาของหยางเฉินแล้ว

หยางเฉินถือไว้ก็ไม่ได้ ทิ้งลงก็ไม่ได้ ได้เพียงระเบิดสภาพแกร่งสุดของตนเองออกมา จากนั้นใช้มือสองข้างสลับกันถือวัตถุลึกลับ

พื้นดินใต้เท้าของเขา แยกแตกชิ้นแล้วชิ้นเล่า จมลงครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ละครั้งหลังจากเท้าทั้งคู่จมลงพื้นดิน เขาจะเปลี่ยนสถานที่ รอพื้นที่เปลี่ยนใหม่ก็จมลงไปเหมือนกัน เขาเปลี่ยนที่ต่อไป

ในขณะเดียวกัน หน้าอาคารสไตล์โบราณหลังหนึ่ง เฝิงเสียวหว่านยืนอยู่หน้าประตู บนหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ

อ้ายหลินนั่งอยู่ในสวน อุ้มเสี่ยวจิ้งอันไว้ในอ้อมอก บนหน้ามีความกังวลระดับหนึ่ง มองเฝิงเสียวหว่านแล้วบอกว่า “เสียวหว่าน ถ้าไม่อย่างนั้นเธอออกไปตามพี่หยางเธอหน่อยเถอะ”

หลายวันก่อน ทุกวันดวงอาทิตย์เพิ่งตกดิน หยางเฉินจะกลับมา แต่ว่าวันนี้ ท้องฟ้ามืดลงไปแล้ว ยังไม่เห็นหยางเฉินกลับมาเลย

“ได้ ฉันจะออกไปหาหน่อย!”

เฝิงเสียวหว่านรีบพยักหน้าตอบรับ เธอเพิ่งเตรียมออกไป ภาพของเหมียวหงก็ปรากฏตัวขึ้น

เหมียวหงเอ่ยปากบอกว่า “คุณหนูเฝิง สองสามวันนี้ คุณหยางจะเข้าฌานฝึกฝนสักพักหนึ่ง กลับมาไม่ชั่วคราวครับ พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

เฝิงเสียวหว่านถามว่า “พี่หยางฝึกฝนอยู่ที่ไหนคะ? ฉันไปส่งของกินให้เขาหน่อยค่ะ”

เหมียวหงตอบว่า “เจ้าเมืองมีคำสั่ง ไม่ว่าใครห้ามรบกวนคุณหยางทั้งนั้นครับ!”

มองเหมียวหงที่ท่าทีแน่วแน่ เฝิงเสียวหว่านรู้ว่า ไม่มีการอนุญาตของเจ้าเมืองเหมียว คุณลุงวัยกลางคนที่ไม่ยืดหยุ่นตรงหน้าคนนี้ คงไม่ปล่อยเธอออกไปแน่