The king of War นิยาย บท 1610

คำพูดของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำ ยั่วโมโหหยางเฉินถึงที่สุด

เห็นเพียงในดวงตาของหยางเฉิน นับวันสีเลือดยิ่งเข้มขึ้น ทั่วทั้งตัว ล้วนแพร่กระจายลักษณะพลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

เขาจ้องผู้แข็งแกร่งเพ้าดำตาไม่กะพริบ แทบจะกัดฟันพูด “แกบอกว่า เป็นแกที่ฆ่าพ่อแม่ของฉัน?”

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำเยาะเย้ย “ทำไม? หลังรู้ความจริงเรื่องนี้แล้ว อยากฆ่าฉันมากเลย จากนั้นเพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่แกงั้นเหรอ?”

“แต่ว่าแล้วจะทำอะไรได้? แกก็เป็นแค่พวกกระจอกที่อาศัยสายเลือดคลั่ง ถึงได้ครอบครองความสามารถแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนฉันก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้ว ในสายตาฉัน แกก็แค่พวกต่ำต้อย พวกต่ำต้อยคนหนึ่งที่โดนฉันเหยียบตายได้ง่ายๆ”

“แกอยากฆ่าฉัน กลับฆ่าไม่ได้ ฮาๆๆๆ! แกในตอนนี้ โกรธแค้นมากใช่ไหม? ถึงขั้นที่ทนไม่ไหวแล้ว?”

“มาสิ! ฆ่าฉันเลย! แน่จริงก็ฆ่าฉันเลยสิ?”

“ใช่แล้ว ฉันยังจะบอกแกอีกเรื่องหนึ่ง ก่อนหน้าที่พ่อแม่แกจะโดนฉันฆ่า อยู่ต่อหน้าพ่อของแก ฉันย่ำยีแม่ของแกไปด้วย เดิมทีแกคงไม่รู้ถึงความหมดหวังของแม่แกในตอนนั้น ยังมีความโกรธแค้นของพ่อแกอีก”

“ถูกต้อง ตอนนั้น พ่อของแกเหมือนกับแกในตอนนี้ ก็คือใช้สายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นแบบนี้มองฉัน กลับไม่มีทางทำอะไรฉันได้ ได้แค่มองดูแม่ของแกโดนฉันย่ำยีต่อหน้าต่อตา”

“ยังไม่ต้องพูดว่า รสชาติของแม่แกมันเยี่ยมยอดมาก ถึงตอนนี้ ฉันก็คิดถึงอยู่บ้าง”

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำยั่วยุหยางเฉินไม่หยุด ความโกรธบนตัวของหยางเฉินนับวันยิ่งเข้มข้น ในสายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตอันดุเดือด

“หุบปาก! แกหุบปากไปเดี๋ยวนี้!”

เขาตะโกนบอกอย่างดุร้ายเต็มที่

“ครืน!”

เวลานี้ ท้องฟ้ามีฟ้าร้องขึ้นทันใด สายฟ้าทำให้ท้องฟ้าที่มืดมิดสว่างจ้า

ลมแรงอันโหมกระหน่ำ เหมือนจะทำลายโลกนี้ให้พังพินาศ

เห็นเพียงสีเลือดในดวงตาของหยางเฉินนับวันยิ่งเข้มขึ้น และลักษณะพลังวิถีบู๊บนตัวเขา เพิ่มขึ้นไม่หยุด แต่ว่าไม่นาน เหมือนมีฉากกั้นอันหนึ่ง อุดแดนของเขาไว้แล้ว

“ทะลวงผ่านให้ฉัน!”

หยางเฉินเงยหน้าร้องคำราม ตะโกนมาทีหนึ่ง

“ปัง!”

พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเขาแตกละเอียดในชั่วพริบตา สายฟ้าที่แสบตา พาดผ่านจากเส้นขอบฟ้า ชั่วขณะนั้นร่วงลงแล้ว

“เปรี้ยง!”

สายฟ้าฟาดบนตัวของหยางเฉินโดยตรง เห็นเพียงเสื้อผ้าบนตัวของหยางเฉินระเบิดขาดในชั่วขณะนั้น กลายเป็นเศษผง

เผยผิวพรรณสีแทนของหยางเฉินออกมา สิ่งที่ทำให้คนตื่นตกใจคือ หลังสายฟ้าสายนี้ผ่าโดน หยางเฉินเพียงแค่เสื้อผ้าระเบิดขาด แต่ว่าร่างกายของเขา กลับปลอดภัยครบถ้วน

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำด้านข้าง ในสายตาปรากฏแววความตกใจออกมา พูดพึมพำกับตนเอง “นี่ นี่คือลิขิตสวรรค์? นี่เป็นไปได้อย่างไร? เขาเป็นแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนืออมนุษย์ชั้นยอดขั้นหกคนหนึ่ง ที่ใกล้จะทะลวงสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด! ไม่ใช่มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ที่ตอนทะลวงผ่าน ถึงจะดึงดูดลิขิตสวรรค์ได้เหรอ?”

“อ๊าก......”

หยางเฉินร้องตะโกน

“ปัง!”

ลักษณะพลังวิถีบู๊บนตัวของเขา เพิ่มขึ้นในชั่วพริบตา พุ่งทะลุแดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นหกผ่านขอบเขตของขั้นเจ็ดชั้นต้นไปโดยตรง

ในท้องฟ้ายังมีฟ้าแลบฟ้าร้องอยู่ต่อเนื่อง ลมแรงโหมกระหน่ำไม่ขาดสาย

หยางเฉินที่ร่างกายเปลือยเปล่า ราวกับรูปหล่อทองแดง ยืนอยู่ที่เดิม

พื้นดินโดยรอบของเขาพังทลายไม่เหลือชิ้นดีไปตั้งแต่แรก บนตัวเขามีแสงฟ้าแลบหมุนเวียน กลิ่นอายวิถีบู๊เหนือกว่าก่อนหน้านี้ของเขา กระจายออกจากบนตัวเขา

“แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด!”