The king of War นิยาย บท 1611

พอผู้แข็งแกร่งเพ้าดำพูดจบลง ลักษณะพลังวิถีบู๊อันเกรียงไกรกว่าเดิม ระเบิดออกจากบนตัวเขา

หลังรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่เกรียงไกรของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำ สีหน้าของหยางเฉินอึมครึมถึงขีดสุดแล้ว ถึงแม้เขาจะก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดเรียบร้อย และฝืนดันความสามารถขึ้นไปสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น แต่เวลานี้ ความสามารถของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำ ก็เปลี่ยนไปแกร่งกว่ามากขึ้นอีก

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำที่เดิมเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น หลังจากแกร่งขึ้นอีกครั้ง กลัวว่าความสามารถคงบรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นกลางแล้ว

“ปัง!”

เห็นเพียงพื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ ในชั่วขณะนั้น ร่างกายราวกับสายฟ้าแลบ พุ่งไปทางหยางเฉิน

หยางเฉินเตรียมพร้อมสู้รบต่ออย่างดีที่สุดตั้งแต่แรก ขณะที่อีกฝ่ายขยับตัวนั้น เขาคาดคะเนร่องรอยการโจมตีของอีกฝ่ายไว้ได้ เขาจึงกระโดดจากพื้นทันใด ภาพคนหายไปจากที่เดิมแล้ว

“ตูม!”

ชั่วขณะที่เขาหายตัวไป บริเวณพื้นที่ที่เขาเพิ่งอยู่เมื่อสักครู่ มีเสียงกระแทกรุนแรงลอยมา เป็นผู้แข็งแกร่งเพ้าดำหลังจากโจมตีเป้าหมายที่หายตัวไปแล้ว การโจมตีจึงร่วงลงบนต้นไม้เก่าแก่สูงตระหง่านเข้า ต้นไม้ต้นนั้นสั่นไหวอย่างแรง ใบไม่ร่วงหล่นเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน

“แกหลบพ้นได้เหรอ?”

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำเยาะเย้ย พอขยับเท้า พุ่งไปทางหยางเฉินอีกครั้งหนึ่ง

หยางเฉินรู้ว่า อาศัยแค่หลบเลี่ยง เดิมทีไม่ใช่ทางแก้ไขถาวร ปัจจุบันนี้ความสามารถของอีกฝ่ายเห็นได้ชัดว่าก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นกลางแล้ว ส่วนเขาดันฝืนระเบิดความสามารถแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นออกมาได้เท่านั้น

ความสามารถของสองคน เดิมทีไม่อยู่ในระดับเดียวกัน

หลังจากความสามารถบรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ความต่างในแต่ละแดนห่างกันมากอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้น หยางเฉินเพียงแค่อาศัยสายเลือดคลั่งและตำราเทพสงคราม มาบังคับความสามารถแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด ให้สู้ขึ้นไปถึงระดับของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น

นี่ถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว อยากจะมีชีวิตรอดในน้ำมือของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำ แทบจะไม่มีความหวังใดๆ

“ตึง!”

หลังเข้าโจมตีนับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดผู้แข็งแกร่งเพ้าดำก็ต่อยโดนหยางเฉิน ร่างกายของหยางเฉินลอยออกไปกลางอากาศ

ทันใดนั้นผู้แข็งแกร่งเพ้าดำเอ่ยปาก “แกมีความสามารถเท่านี้เองเหรอ? ถ้ามีแค่เท่านี้ งั้นแกก็ตายได้แล้ว!”

พูดจบ ลักษณะพลังบนตัวของเขาเหมือนเกิดความเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง ลักษณะพลังวิถีบู๊เพิ่มขึ้นฉับพลัน

หยางเฉินเช็ดรอยเลือดที่มุมปากทิ้ง รู้สึกหมดหวังอยู่บ้างกะทันหัน หรือว่า วันนี้ต้องตายอยู่ที่นี่จริงเหรอ?

“ตาย!”

ผู้แข็งแกร่งตะโกนแบบโมโห ขยับเท้า เข้าไปฆ่าทางหยางเฉินโดยตรง

หยางเฉินกระตุ้นสายเลือดคลั่งขึ้นมาแล้วแต่แรก ใช้งานตำราเทพสงครามอย่างบ้าคลั่ง เขาเหมือนรู้สึกได้ชัดเจนว่า ชี่ทิพย์ถูกเขาดูดซึมเข้าสู่ปอด สุดท้ายเข้าสู่จุดตันเถียน ส่วนจุดตันเถียนเหมือนมีความอบอุ่นไหลผ่าน

วินาทีนี้ หยางเฉินสัมผัสได้ว่าเวลาเหมือนหยุดเดินแล้ว การโจมตีของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำมาอย่างช้าๆ เขากำลังรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของในจุดตันเถียนได้อย่างแจ่มชัด

หายใจแต่ละครั้ง ล้วนดูดเอาชี่ทิพย์สะสมในโลกเข้าไป สุดท้ายชี่จมสู่จุดตันเถียน

ชี่ทิพย์ที่กักเก็บไว้ภายในจุดตันเถียน นับวันเหมือนว่ายิ่งเพิ่มขึ้น มองเห็นว่ากำลังจะเอ่อล้นออกจากร่างกาย

“ในเมื่อชี่ทิพย์สามารถเพิ่มความสามารถขึ้นได้ งั้นถ้าฉันเอาชี่ทิพย์ภายในจุดตันเถียนมาเป็นพละกำลังของตัวเองแล้วระเบิดออกมา จะระเบิดความสามารถที่ไกลกว่าตัวฉันเองหรือเปล่านะ?”

หยางเฉินแอบคิดอยู่ในใจ

เวลานี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นใด การโจมตีของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำตกลงมายังเขา ถ้าเกิดเขารีบไม่ได้ กลัวว่าคงต้องตายจริงๆ แล้ว

ในเมื่อจะตายแล้ว ยังมีอะไรไม่กล้าลองอีก?

หยางเฉินร้องตะโกน นำชี่ทิพย์ภายในจุดตันเถียน แปรเปลี่ยนเป็นพละกำลังของตนเองในชั่วพริบตา รวบรวมไว้บนหมัดข้างขวา

“ฆ่า!”

ชั่วขณะหนึ่งหยางเฉินควงหมัดออกไป อากาศโดยรอบเหมือนถูกพังทลาย ลักษณะพลังวิถีบู๊ที่ไกลกว่าตัวเขาเองส่วนหนึ่ง ระเบิดออกมาจากบนตัวเขา

หยางเฉินยืนตรงตำแหน่งที่ห่างจากผู้แข็งแกร่งเพ้าดำสองเมตร ดวงตาแดงเลือดจ้องอีกฝ่ายตาไม่กะพริบบอกว่า “ให้โอกาสกับแกเป็นครั้งสุดท้าย บอกฉันมา ทำไมต้องฆ่าพ่อแม่ฉัน?”

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำเยาะเย้ย “แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก!”

ในสายตาเขาเต็มไปด้วยการยั่วเย้า เหมือนไม่กังวลสักนิดว่าตนเองจะโดนหยางเฉินฆ่าทิ้ง

หยางเฉินกัดฟันไว้ ใช้งานตำราเทพสงครามถึงขั้นสุดแล้ว แต่จะอาศัยตำราเทพสงครามมาฟื้นฟูความสามารถกลับคืน พลังมันยังน้อยเกินไป

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำดูเหมือนแม้แต่ยืนยังยืนไม่ไหว แต่หยางเฉินก็ไม่มีทางแน่ใจเช่นกันว่า อีกฝ่ายจงใจแกล้งทำหรือเปล่า

เดิมตัวเขาถึงจุดกำลังอ่อนแอแล้ว ถ้าเกิดผู้แข็งแกร่งเพ้าดำยังมีแรงสู้อีก คนที่ต้องตาย คงเป็นเขาแล้ว

ในดวงตาที่แดงก่ำคู่นั้นของหยางเฉิน เต็มไปด้วยแรงอาฆาตอันดุเดือด เขาเกลียดชัง!

ศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่เขาอยู่ตรงหน้า แต่ว่าเขากลับไม่มีกำลังทำอะไรได้

“แกรู้หรือเปล่า ตอนนั้นพ่อของแกเพื่อข้อร้องฉันอย่าย่ำยีแม่ของแก ถึงขั้นคุกเข่าลงขอร้องฉันเลย เขารู้ว่าฉันจะไม่ปล่อยพวกเขาไป และไม่มีทางดูคนรักที่สุดของตัวเองโดนย่ำยีต่อหน้าต่อตาได้ เลยขอร้องให้ฉันฆ่าเขา”

“ถูกต้อง เขากำลังขอตาย แต่ฉันไม่ได้ทำให้เขาสมหวังหรอกนะ แต่ให้เขาดูผู้หญิงที่ตัวเองรักที่สุด โดนฉันเหยียดหยามครั้งแล้วครั้งเล่าต่อหน้าต่อตาไป”

“ฮาๆ ตอนนี้ทุกครั้งพอนึกถึง ทำให้ยิ่งรู้สึกน่าสนใจมาก ฮาๆๆๆ.....”

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกำลังจงใจกระตุ้นไฟโกรธที่ก้นบึ้งหัวใจของหยางเฉิน

บนใบหน้าหยางเฉิน เต็มไปด้วยความดุร้าย เห็นเพียงระหว่างคิ้วของเขา ปรากฏรอยประทับสีเลือดอันหนึ่งขึ้นแล้ว

เขาที่เมื่อสักครู่เพิ่งใช้พลังสุดตัว เวลานี้พลังวิถีบู๊อันน่าสยองขวัญ แผ่ออกจากบนตัวเขา

ในที่สุดผู้แข็งแกร่งเพ้าดำหุบปากลงแล้ว ในสายตามีแววความเคร่งขรึมเพิ่มขึ้นมาระดับหนึ่ง

ในมือเขากุมมีดสั้นไว้แน่น ทันใดนั้นหลุดออกจากในมือโดยอัตโนมัติ ลอยไปทางหยางเฉินโดยตรง