The king of War นิยาย บท 1612

หลังจากมีดสั้นลอยไปทางหยางเฉิน และไม่ได้แทงเข้าร่างกายของเขา แต่ว่าถูกหยางเฉินกุมเอาไว้

ชั่วขณะนั้นที่มือเขากุมมีดสั้นไว้ กลิ่นอายอันมหาศาล ระเบิดออกจากบนตัวเขา

หยางเฉินมีภาพลวงตาบางอย่างขึ้นฉับพลัน มีดเล่มนี้เหมือนเดิมทีเป็นของตนเอง โดยเฉพาะยังมีความรู้สึกคุ้นเคยแบบน่าประหลาดใจ

“ฆ่า!”

เขาตะโกนขึ้นทีหนึ่ง โฉบตัวผ่านไป ชั่วพริบตาเดียว ก็ปรากฏตัวด้านหน้าของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำแล้ว

เห็นเพียงมีดในมือของเขา กรีดเป็นเส้นโค้งที่สวยงามเส้นหนึ่งอยู่กลางอากาศ แล้วแทงเข้าไปยังบริเวณหัวใจของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำโดยตรง

ลูกตาของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำหดตัวลง ออกแรงที่เท้าอย่างฉับพลัน ร่างกายถอยออกไปด้านหลัง

แต่ว่า หยางกลับตามเข้าไปติดๆ มีดอยู่ห่างจากตำแหน่งหัวใจของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

หยางเฉินท่าทางดุร้าย ตอนที่มองทางผู้แข็งแกร่งเพ้าดำ ในสายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตอันดุเดือด

“ตายไปซะ!”

เขาตะโกนเสียงดัง มีดในมือปรากฏอยู่ที่ตำแหน่งหัวใจของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำโดยตรง

“ป้าบ!”

ในชั่วเวลาพริบตาเดียว มีมือข้างหนึ่งปรากฏขึ้นกะทันหัน จับบนข้อมือของหยางเฉินไว้แล้ว

และเวลานี้ ระยะห่างของมีดกับตำแหน่งหัวใจของผู้แข็งแกร่งเพ้าดำ มีเพียงหนึ่งเซนติเมตรสุดท้าย ตามองเห็นว่าจะแทงเข้าร่างกายของเขา

“ปู่เหมียว!”

ตอนที่หยางเฉินมองเห็นผู้อาวุโสที่จับข้อมือตนเองไว้ ท่าทางตกใจ

ความโกรธบนตัวของเขา เลือนหายไปในชั่วพริบตา

เจ้าเมืองเหมียวมองทางหยางเฉินแบบยิ้มแย้มแล้วพยักหน้า “ในที่สุดก็กระตุ้นลายตระกูลได้แล้วนะ!”

หยางเฉินตะลึงครู่หนึ่ง ถึงถามว่า “ปู่เหมียวครับ ที่ท่านพูดมาหมายความว่าอะไรครับ?”

เจ้าเมืองเหมียวพูดจาแบบเบิกบาน “นายวางมีดลงมาก่อน”

หยางเฉินมึนงงพอสมควร ถึงแม้อยากจะแก้แค้นแทนพ่อแม่ตนเองให้สาสม แต่ว่าเจ้าเมืองเหมียวให้เขาวางมีดลงมา เขาไม่วางไม่ได้

หลังเห็นหยางเฉินวางมีดลง เจ้าเมืองเหมียวถึงหัวเราะแล้วบอกว่า “ความจริง เขาคือเหมียวเจิ้นตงผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งที่อยู่ข้างกายฉันเอง และไม่ได้เป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่ของนาย ไม่เพียงแค่นี้ ภายใต้การช่วยเหลือของเขา นายยังกระตุ้นลายตระกูลอย่างราบรื่นอีกด้วย”

“ตอนนี้นายสัมผัสดูสักหน่อย สามารถรู้สึกได้ถึงความสามารถของตัวเองเพิ่มขึ้นฉับพลันหรือเปล่า?”

ฟังคำพูดของเจ้าเมืองเหมียวแล้ว หยางเฉินอึ้งอยู่ที่เดิมถึงที่สุด

ผู้แข็งแกร่งเพ้าดำที่เขาอยากฆ่าเมื่อสักครู่นี้ คาดไม่ถึงเป็นคนที่เจ้าเมืองเหมียวจัดเตรียมไว้?

เวลานี้ เหมียวเจิ้นตงถอดหน้ากากบนหน้าลงมา เผยใบหน้าที่แก่หง่อมออกมา บนหน้ายังมีรอยยิ้มระดับหนึ่ง มองทางหยางเฉินบอกว่า “คุณหยาง ก่อนหน้านี้ล่วงเกินไปมากเลย ขอท่านอภัยให้ด้วยครับ!”

หยางเฉินมองทางเจ้าเมืองเหมียวอย่างตกใจถามว่า “ปู่เหมียวครับ นี่สรุปมันเรื่องอะไรกันครับ?”

เจ้าเมืองเหมียวหัวเราะแล้วตอบว่า “ถึงแม้ในร่างกายนายจะครอบครองสายเลือดคลั่งไว้ แต่เพราะไม่มีทางกระตุ้นลายตระกูล ดังนั้นจึงไม่มีทางสำแดงสภาพแกร่งที่สุดของสายเลือดคลั่งออกมาได้”

“ส่วนฉันรู้วิธีกระตุ้นลายตระกูลมาพอดี ก็แค่ใช้ความโกรธแค้น มากระตุ้นผู้ครอบครองสายเลือดคลั่ง มีเพียงนายเข้าสู่สภาพเดือดดาลถึงที่สุด ถึงกระตุ้นลายตระกูลได้”

“มีเพียงกระตุ้นลายตระกูลขึ้นแล้ว ตอนที่กระตุ้นสายเลือดคลั่ง ร่างกายถึงจะไม่แบกรับผลข้างเคียงใดๆ สำหรับนายนั้น ตอนนี้พอใช้งานสายเลือดคลั่ง ก็จะไม่สร้างการบาดเจ็บให้แก่ร่างกายของนายอีกแล้ว”