The king of War นิยาย บท 1613

ฟังคำพูดของหวงจิ้นแล้ว ชั่วขณะหนึ่งสีหน้าหยางเฉินอึมครึมลงไป อยู่ต่อหน้าของเจ้าเมืองเหมียว เขาไม่อยากจะถือสาหาความกับหวงจิ้นแล้ว แต่หวงจิ้น กลับไม่อยากปล่อยเขาไป

เจ้าเมืองเหมียวมองทางหวงจิ้นก่อนจะบอกว่า “ความแค้นระหว่างศิษย์พี่นายกับหยางเฉินเกิดขึ้นเพราะอะไร ฉันว่านายน่าจะรู้ชัดมาก ถ้าไม่ใช่ศิษย์พี่นายไปหาเรื่องหยางเฉิน หยางเฉินจะฆ่าศิษย์พี่นายได้อย่างไร?”

หวงจิ้นไม่ได้พูด แต่ว่ามองทางหยางเฉินแบบสีหน้าอึมครึม หยางเฉินกำลังจ้องหวงจิ้นเช่นกัน ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันแต่อย่างใด กลับมองเห็นจิตอาฆาตแค้น จากในสายตาของอีกฝ่ายหนึ่งแล้ว

ผ่านไปสักพักหนึ่ง หวงจิ้นถึงเอ่ยปากพูดว่า “ผมจะไม่ทำให้เจ้าเมืองลำบากใจ แดนของเขาบรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดแล้ว ส่วนปัจจุบันผมก็แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดเหมือนกัน ให้พวกเรามาสู้ตัดสินชะตาสักตั้ง ถ้าผมตายแล้ว ต่อไปแดนที่เก้าแห่งเมืองเหมียว ก็มอบให้เขามารับผิดชอบ”

หยางเฉินขมวดคิ้ว พูดด้วยเสียงเย็นชา “ระหว่างผมกับคุณ เดิมไม่มีความแค้นกัน เป็นแค่หลิวเหล่าก้วยศิษย์พี่ของคุณเป็นฝ่ายหาเรื่องผมเอง โดนผมฆ่าตาย และเป็นโทษที่เขาควรได้รับ คุณจำเป็นต้องมาสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่งกับผมจริงๆ เหรอ?”

หวงจิ้นพูดแบบหน้าตาไร้อารมณ์ “ฉันรู้ว่าที่ผิดคือศิษย์พี่ฉัน แต่โดยเฉพาะเขาเป็นศิษย์พี่ของฉัน ในฐานะศิษย์น้อง ฉันไม่อาจไม่ทำอะไรเพื่อเขาเลยสักนิด ต่อให้โดนนายฆ่าตาย ก็เป็นฉันสมควรโดน”

“เจ้าเมืองครับ ขอให้ท่านรับปากด้วย!”

เจ้าเมืองเหมียวเอ่ยปากบอกว่า “หวงจิ้น ความสามารถของนายกับหยางเฉินเป็นอย่างไรบ้าง ฉันรู้ดีหมด ฉันบอกนายได้แบบชัดเจนว่า นายไม่ใช่คู่แข่งของหยางเฉิน ถ้าอยากสู้จนตายไปข้างหนึ่ง นายมีแค่ผลลัพธ์เดียว นั่นคือตาย”

หวงจิ้นหัวเราะนิ่งๆ “ตายแล้วจะอย่างไรครับ? ผมไม่กลัว! ขอเพียงสู้สักครั้ง!”

เจ้าเมืองเหมียวถอนหายใจ รู้ว่าไม่มีทางโน้มน้าวหวงจิ้นได้ เขามองทางหยางเฉินแล้ว เอ่ยปากบอกว่า “นายคิดว่าอย่างไร?”

หยางเฉินเอ่ยปากตอบว่า “ในเมื่อเจ้าแดนหวงอยากสู้เอาเป็นเอาตายกับผม ผมย่อมไม่กลัวอยู่แล้ว!”

เจ้าเมืองเหมียวพูดว่า “ได้! ในเมื่อพวกนายยินยอมสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่ง งั้นฉันจะช่วยทำให้พวกนายสมหวัง!”

ไม่นาน ทั้งสามคน มาถึงที่ริมลำธารมังกร

เจ้าเมืองเหมียวยังคงใส่งอบไว้ และแต่งตัวด้วยชุดสามัญชนโบราณ ในมือหิ้วข้องใส่ปลาอันหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือคันเบ็ด นั่งอยู่ด้านข้างลำธารมังกรเริ่มตกปลา

สำหรับการต่อสู้ตัดสินชะตาระหว่างหยางเฉินและหวงจิ้น เขาเหมือนไม่ได้สนใจสักนิด

หยางเฉินและหวงจิ้นยืนอยู่สองฝั่ง ทั้งสองมองทางอีกฝ่ายหนึ่ง

“ลงมือเถอะ!”

กลิ่นอายบนตัวของหวงจิ้นเพิ่มขึ้นฉับพลันในชั่วพริบตา ในสายตามีความเยือกเย็นอันดุเดือดแวบผ่าน

“ตึง!”

หลังจากใช้งานตำราเทพสงคราม ลักษณะพลังวิถีบู๊มหาศาลส่วนหนึ่ง ระเบิดออกจากบนตัวของหยางเฉิน พื้นดินใต้ฝ่าเท้า แตกเป็นเสี่ยงๆ โดยตรง

หยางเฉินมองทางหวงจิ้น “เริ่มกันดีกว่า!”

ชั่วขณะที่เขาพูดจบลง ร่างกายกลายเป็นภาพวืด หายไปจากที่เดิมแล้ว

ส่วนหวงจิ้นก็ขยับเช่นกัน พื้นดินใต้ฝ่าเท้าพังทลายโดยตรง

“ปึง!”

วินาทีต่อมา การโจมตีของสองคนปะทะเข้าด้วยกัน กลิ่นอายอันบ้าคลั่ง โดยมีทั้งสองเป็นศูนย์กลาง แผ่กระจายไปยังทั่วสารทิศ

บนใบหน้าของหวงจิ้น เต็มไปด้วยแววที่ตื่นตกใจ เหมือนกับนึกไม่ถึงว่าการโจมตีสุดกำลังของตนเอง ถูกหยางเฉินรับไว้ได้อย่างง่ายดาย

หยางเฉินกลับจิตใจไม่ไหวติงดุจน้ำนิ่ง เพียงแค่ตอนที่มองหวงจิ้นอีกที ในสายตามีความซับซ้อนระดับหนึ่ง

ตอนแรกที่หวงจิ้นช่วยชีวิตหลิวเหล่าก้วยเอาไว้ หยางเฉินมีเพียงแค่ความสามารถกึ่งแดนเหนือมนุษย์ กลับปะทะฝีมือกับหวงจิ้น ยังคิดว่าหวงจิ้นมีเพียงความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง ตอนนี้ดูแล้ว ตอนนั้นหวงจิ้นไม่ได้ลงมือโหดเหี้ยมต่อเขา ส่วนความสามารถของหวงจิ้นไกลเกินกว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง ถ้าตอนนั้นหวงจิ้นอยากฆ่าเขาจริง คงง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

หวงจิ้นเพียงแค่ควบคุมความสามารถไว้ที่ระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง เพื่อสู้กับหยางเฉินสองสามที

พูดขึ้นมา หวงจิ้นถือว่าไว้ชีวิตหยางเฉินครั้งหนึ่งแล้ว