The king of War นิยาย บท 1620

เห็นชายวัยกลางคนที่แปลกหน้าอยู่ตรงหน้า เซี่ยเหอหวาดกลัวถึงที่สุดแล้ว พูดด้วยท่าทางประหม่า “สรุปคุณเป็นใครกัน? ทำไมต้องให้ฉันตามคุณไปด้วย?”

ชายวัยกลางคนจ้องเซี่ยเหออย่างเบิกบานใจแล้วพูดว่า “ให้คุณไป ย่อมมีเหตุผลของผมอยู่แล้ว ถ้าคุณเซี่ยไม่อยากได้รับบาดเจ็บภายนอกใดๆ อย่าขัดขืนจะดีที่สุด”

เซี่ยเหอรู้ว่า ต่อให้ตนเองพยายามดิ้นรน ก็ไม่มีประโยชน์ กลับจะโดนทำให้ได้รับบาดเจ็บ

ดังนั้น เธอกัดฟันแล้ว เอ่ยปากบอกว่า “ฉันจะไปกับคุณ!”

ชายวัยกลางคนไม่ได้จำกัดเสรีภาพของเซี่ยเหอ เตรียมพาเซี่ยเหอออกไป

“เสี่ยวเหอ ท่านนี้คือใครเหรอ?”

ในเวลานี้เอง หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวเรียบง่ายคนหนึ่ง หิ้วผักเดินเข้ามาแล้ว

มองเห็นชายวัยกลางคนกำลังเตรียมออกไปพร้อมกับเซี่ยเหอ หล่อนอดขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้

เพื่อนและเพื่อนร่วมงานข้างกายของเซี่ยเหอ หล่อนล้วนรู้จักหมด แต่ว่าชายวัยกลางคนตรงหน้าคนนี้ กลับลักษณะจิตใจชั่วร้าย พอมองก็ไม่เหมือนคนดี

เซี่ยเหอรีบตอบว่า “แม่คะ เขาเป็นเพื่อนหนูค่ะ หนูจะออกไปกับเขาสักหน่อย”

พูดจบ เธอรีบพูดเร่งทันที “พวกเราไปกันเถอะ!”

ชายวัยกลางคนยิ้มเล็กน้อยให้ลู่เหวินจิ้นมารดาของเซี่ยเหอ จากนั้นออกไปด้วยกันกับเซี่ยเหอ

“ตุบ!”

ชั่วขณะที่ชายวัยกลางคนเพิ่งหมุนตัว ก็ถูกของหนักตีเข้าที่ศีรษะ

“เสี่ยวเหอ รีบหนี!”

ลู่เหวินจิ้นรีบตะโกนเสียงดังออกมาทางเซี่ยเหอ

เซี่ยเหอตกใจค้างแล้ว อย่างไรเสียเธอก็นึกไม่ถึง ลู่เหวินจิ้นจะใช้แจกันดอกไม้ฟาดศีรษะของชายวัยกลางคนไปกะทันหัน

แจกันดอกไม้แตกแล้ว ศีรษะของชายวัยกลางคนก็แตกเช่นกัน เลือดสดจากศีรษะ ไหลอาบหน้าไปหมด

เห็นเพียงในสายตาของเขา มีแววของความโหดร้ายแวบผ่าน กัดฟันแน่นจ้องลู่เหวินจิ้นไว้แล้วพูดว่า “แกวอนหาที่ตาย!”

ทันใดนั้นในมือเขามีมีดที่ประกายแวววาวเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นมา แทงเข้าไปยังลู่เหวินจิ้นโดยตรง

“เฮือก!”

เลือดสดทะลัก มีดในมือชายวัยกลางคน เสียบเข้าร่างกายของลู่เหวินจิ้นแล้ว เหลือเพียงด้ามจับครึ่งหนึ่ง

“แม่!”

เซี่ยเหอร้องตะโกนแบบเสียใจมาก

มือทั้งสองของลู่เหวินจิ้นกอดร่างกายของชายวัยกลางคนไว้แน่น กัดฟันพูดว่า “รีบหนีไป!”

“ไม่!”

เซี่ยเหอตะโกนด้วยความเจ็บปวด พยายามจะพาลู่เหวินจิ้นออกไปด้วยกัน

ลู่เหวินจิ้นมองทางเซี่ยเหอแบบดวงตาแดงก่ำพูดไปว่า “ถือว่าแม่ขอร้องลูกแล้วกัน รีบหนีไป!”

“แกนังตัวดีคนนี้ นึกไม่ถึงกล้าตีฉัน ฉันจะทำให้แกตายเอง!”

ชั่วขณะนั้นชายวัยกลางคนโมโหเดือดดาล ดึงมีดออกจากร่างกายของลู่เหวินจิ้นอย่างฉับพลัน จากนั้นแทงเข้าไปอีก

“ไม่ๆๆ!”

เซี่ยเหอหวาดผวาถึงที่สุดแล้ว ตะโกนออกมาด้วยอารมณ์ฮึกเหิม

ตั้งแต่ต้นจนจบลู่เหวินจิ้นกอดชายวัยกลางคนไว้แน่น จ้องเซี่ยเหอตาไม่กะพริบ มุมปากยังมีเลือดสดปริมาณมากไหลออก ในสายตาของหล่อน เต็มไปด้วยการอ้อนวอน อ้อนวอนให้เซี่ยเหอออกไป

“แม่คะ!”