The king of War นิยาย บท 1625

เมื่อรู้สึกถึงความจริงจังในคำพูดของผู้ไร้นาม หยางเฉินก็ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าอาจารย์จะรู้อะไรบางอย่าง เขาอาจจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการเข้าซื้อกิจการในจิ่วโจวของสามนายทุนใหญ่ของประเทศซัน

มิฉะนั้น อาจารย์ของเขาจะเตือนเขาให้ดูแลความปลอดภัยของตัวเองได้อย่างไร?

หยางเฉินเอ่ยขึ้น “อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะปกป้องตัวเองให้ดี!”

ผู้ไร้นามกล่าวว่า “เอาล่ะ งั้นก็พอแค่นี้ก่อน!”

พูดจบก็วางสายไปทันที

เมื่อหยางเฉินกลับมาที่ห้องทำงาน โยชิดะ โนะก็ยังโทรศัพท์ไม่หยุด ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เม็ดเหงื่อทำให้เสื้อผ้าของเขาชุ่มโชก

“ได้เรื่องอะไรบ้างไหม?”

หยางเฉินมองไปที่เฝิงเจียหยีแล้วถามขึ้น

เฝิงเจียหยีส่ายหน้า “ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้แผนการเข้าซื้อกิจการของนายทุนคนอื่นจริงๆ”

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อยด้วยสายตาอันเป็นประกายคมกริบ ปากกาเซ็นชื่อในมือของเขาถูกดึงออกไปจากมือทันที

“อุ๊บ!”

ปากกาเซ็นชื่อแทงทะลุลำคอของโยชิดะ โนะทันที

เฝิงเจียหยีมีสีหน้าประหลาดใจ พลางพูดว่า “คุณบอกไม่ใช่เหรอว่า จะให้เวลาเขายี่สิบนาที? ถ้าในช่วงเวลาที่เหลือ เขาสืบรู้แผนการเข้าซื้อกิจการของนายทุนคนอื่นล่ะ?”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย “เขาสืบไม่พบ!”

เรื่องที่แม้แต่อาจารย์ยังไม่สะดวกออกหน้า โยชิดะ โนะจะสืบรู้ได้อย่างไร?

เขาเป็นเพียงพลทหารที่ตระกูลโยชิดะส่งมา คนใหญ่โตของตระกูลโยชิดะ เกรงว่าจะไม่ออกหน้าเลย

การตายของโยชิดะ โนะไม่ได้ทำให้เกิดความปั่นป่วนใดๆ ในทางตรงกันข้าม เรื่องการเข้าซื้อซุ่นเทียนกรุ๊ป ได้กลายเป็นจุดสนใจของวงการธุรกิจในจิ่วโจว

เมื่อมองดูในจิ่วโจว มีกิจการเพียงสิบกว่าแห่งที่มีมูลค่านับล้านล้าน เยี่ยนเฉินกรุ๊ปและซุ่นเทียนกรุ๊ปล้วนเป็นกิจการที่มีสินทรัพย์หลายล้านล้าน หากตอนนี้ซุ่นเทียนกรุ๊ปถูกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปซื้อไป แค่มองก็รู้ว่า เรื่องนี้จะทำให้ผู้คนบนโลกตกตะลึง

จู่ๆ หยางเฉินก็พูดว่า “คุณไปพักผ่อนก่อน ผมจะออกไปข้างนอกหน่อย!”

เฝิงเจียหยีกล่าว “ฉันจะไปกับคุณด้วย!”

หยางเฉินส่ายหน้า พลางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “คุณอยู่ที่นี่เพื่อคุ้มครองหม่าชาวและอ้ายหลิน หากมีเรื่องอะไรก็ติดต่อผมได้ตลอดเวลา”

ตอนนี้หม่าชาวอยู่ในอาการโคม่า อ้ายหลินนั้นคอยดูแลหม่าชาวอยู่ข้างกาย หยางเฉินก็เพิ่งฆ่าโยชิดะ โนะไป ในเวลานี้ ผู้คนที่อยู่รอบข้างเขาไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไรนัก

อย่างน้อยเฝิงเจียหยีก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง เมื่อมีเธออยู่ข้างกาย หยางเฉินถึงรู้สึกสบายใจ

หลังออกจากยอดเมฆาแล้ว หยางเฉินก็ขับรถตรงไปยังที่พักของเซี่ยเหอ

ในเวลานี้ ใบหน้าของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เธอไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวายใดๆ แต่นั่งเงียบๆ อยู่บนโซฟา ใบหน้าของเธอมีคราบน้ำตา เห็นได้ชัดว่าเธอร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือดไปแล้ว

หยางเฉินเดินไปหาเซี่ยเหอ แล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องห่วง คนที่อยู่เบื้องหลังการฆ่าแม่ของคุณ! ผมได้ฆ่าตายไปแล้ว! ฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าแม่ของคุณ คืนวันนี้ ต้องสืบออกมาให้ได้”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ของหยางเฉิน ดวงตาที่หม่นหมองของเซี่ยเหอก็มีพลังมากขึ้น ในสายตามีความเกลียดชังอย่างรุนแรงปรากฏขึ้น เธอกัดฟันพูดว่า “ฉันอยากจะฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง เพื่อล้างแค้นให้แม่ของฉัน ได้ไหม?”

หยางเฉินชะงักไป เขารู้ว่าเซี่ยเหอเสียใจมากกับการตายของแม่ แต่ไม่คิดว่าเซี่ยเหอจะฆ่าคนเพื่อแก้แค้น

จากสายตาที่แน่วแน่และเกลียดชังของเซี่ยเหอ หยางเฉินจึงได้รู้ว่า เซี่ยเหอ ต้องการแก้แค้นด้วยมือตัวเองจริงๆ

หยางเฉินพยักหน้า “ได้!”

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น หลังจากรับสาย เสียงของเฉียนเปียวก็ดังออกมา “พี่เฉิน ผมพาหลัวซื่อหงออกมาแล้ว ยังมีนักฆ่าที่หลัวซื่อหงจ้างมา ก็ถูกองครักษ์เงาของพวกเรานำตัวไปที่ฐานทัพองครักษ์เงา”

หยางเฉินกล่าว “ผมจะไปที่นั่นเร็วๆ นี้!”