The king of War นิยาย บท 1626

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด เซี่ยเหอก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้และพูดว่า “คุณเป็นอะไรกับฉัน ทำไมต้องฆ่าคนแทนฉันด้วย?”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เซี่ยเหอรู้สึกอย่างไร ครอบครัวที่มีเพียงคนเดียวในโลกถูกฆ่าตาย

และคนในครอบครัวคนนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับหยางเฉินด้วย

ในเวลานี้ฆาตกรก็ร้อนใจเช่นกัน เขาพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว “ท่านสุภาพบุรุษผู้นี้พูดถูก ผมเป็นไอ้สารเลว คุณเป็นดาราใหญ่ที่มีอนาคตที่สดใส ยังเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีและงดงาม แม้แต่มดก็ไม่กล้าเหยียบ แล้วจะฆ่าผมได้ยังไง?”

“เซี่ยเหอ คุณอย่าฆ่าผมเลย ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ปล่อยผมไปนะ ต่อไปผมจะไม่กล้าทำแบบนั้นอีกแล้ว”

เซี่ยเหอพูดอย่างโกรธเคือง “ต่อไป? ครอบครัวเพียงคนเดียวที่ฉันมีในโลก ก็ถูกแกฆ่าตายไปแล้ว แกกล้าดียังไงมาบอกกับฉันว่าต่อไป?”

“ไอ้สารเลว! แกฆ่าแม่ฉันทำไม? ทำไม? เธอเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดี ทำไมแกต้องฆ่าเธอด้วย?”

ในเวลานี้ อารมณ์ของเซี่ยเหอพุ่งทะยานจนแทบทรุด

หยางเฉินรู้สึกเป็นห่วงมาก แต่ก็ไม่กล้าห้ามเซี่ยเหออีก กลัวว่าการห้ามปรามของเขาจะทำให้เซี่ยเหอโกรธ ดังนั้นจึงทำได้เพียงปล่อยให้เซี่ยเหอระบายความโกรธเท่าที่เธอต้องการ

เขาไม่ยอมให้เซี่ยเหอสังหารนักฆ่าจริงๆ มิฉะนั้น มันจะกลายเป็นฝันร้ายสำหรับ เซี่ยเหอไปตลอดชีวิต

เพราะเขา โยชิดะ โนะจึงสั่งให้คนมาจับตัวเซี่ยเหอไปเพื่อเอามาข่มขู่เขา ทำให้แม่ของเซี่ยเหอตายเพราะเรื่องนี้

เขารู้สึกไม่กล้าสู้หน้าเซี่ยเหอ ไม่ต้องการให้เซี่ยเหอต้องทนทุกข์ไปตลอดชีวิต

“ผัวะๆๆ!”

เซี่ยเหอเหวี่ยงไม้เบสบอลฟาดเข้าไปที่ตัวนักฆ่าหลายครั้ง ตีไปคำรามไป “แกมันไอ้สารเลว แกฆ่าแม่ฉันทำไม?”

หลัวซื่อหงที่ถูกมัดแขนขาไว้ กลัวจนฉี่ราดกางเกง

“อย่าตีผมอีกเลย! ถ้าตีอีกผมต้องตายแน่! หลัวซื่อหงเป็นคนจัดการให้ผมลักพาตัวคุณ แม้ว่าผมจะพลั้งมือฆ่าแม่ของคุณตาย แต่ฆาตกรตัวจริงก็คือหลัวซื่อหง!”

นักฆ่าวัยกลางคนตะโกนลั่น

แม้ว่าเซี่ยเหอจะไม่มีพละกำลังมากนัก แต่เขาก็ถูกองครักษ์เงาทุบตีปางตายมาก่อนที่เซี่ยเหอจะมาถึง เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในหลายส่วนของร่างกาย แล้วยังถูกเซี่ยเหอเอาไม้ตีอีกหลายครั้ง เขารู้สึกว่ากระดูกของเขาหักเกือบทั้งตัวแล้ว

หลัวซื่อหงพูดอย่างโกรธเคือง “ไอ้สารเลว! มาบอกว่าฉันเป็นฆาตกรตัวจริงได้ยังไง? ฉันแค่บอกให้แกเชิญตัวคุณเซี่ยมา ใครใช้ให้แกไปลักพาตัวเธอ? ใครใช้ให้แกฆ่าแม่ของเธอ?”

ฆาตกรวัยกลางคนพูดอย่างโกรธเคือง “คุณพูดเอง จะใช้วิธีไหนก็ได้ ขอเพียงพาตัวเซี่ยเหอมาให้คุณได้ ต่อให้ภารกิจของผมสำเร็จแล้ว แต่ถ้าคุณไม่ได้มอบหมายให้ผมทำแบบนี้ แล้วผมจะพลั้งมือฆ่าแม่ของเซี่ยเหอได้ยังไง?”

หลัวซื่อหงและนักฆ่าพยายามฉีกหน้ากันอย่างเต็มที่เพื่อความอยู่รอด ต่างฝ่ายต่างสาดโคลนใส่กันทุกรูปแบบ

ดวงตาของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความแค้น เธอกัดฟันพูดว่า “พวกแกทุกคนสมควรตาย!”

พูดจบเธอก็เหวี่ยงไม้เบสบอล แววตามีประกายเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง

“ไปตายซะ!”

ทันใดนั้นเธอก็คำรามและเหวี่ยงไม้เบสบอลในมือไปทางศีรษะของนักฆ่าวัยกลางคน

เมื่อกี้โดนแค่ตีที่ตัวของนักฆ่า ไม่ร้ายแรงถึงชีวิต แต่หากท่อนนี้โดนหัวของนักฆ่าเมื่อไร นักฆ่าอาจจะตายตรงนี้ทันที

“ผัวะ!”

หยางเฉินเข้ามายืนขวางตรงหน้านักฆ่า ไม้เบสบอลกระทบร่างกายของเขาอย่างแรง