The king of War นิยาย บท 1627

ภาพนี้ทำให้องครักษ์เงาตกใจ โดยเฉพาะเฉียนเปียว ที่มีสีหน้าตะลึงงัน

เขาคิดไม่ถึงว่าเซี่ยเหอจะทำร้ายหยางเฉินได้ และไม่เคยคิดว่า เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของเซี่ยเหอ หยางเฉินไม่ได้หลบหลีกเลย

เขารู้ดีว่าหยางเฉินนั้นแข็งแกร่งเพียงใด เว้นแต่หยางเฉินต้องการรับการโจมตีจากเซี่ยเหอ ถ้าไม่อย่างนั้นเซี่ยเหอจะไม่สามารถแตะต้องหยางเฉินได้เลย

“พี่เฉิน!”

เฉียนเปียวก้าวเท้าเข้ามาอยู่ตรงหน้าหยางเฉินอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกัน เขาก็คำรามใส่เซี่ยเหอ “คุณรู้ไหมว่าพี่เฉินได้เซ็นสัญญากับคนอื่นๆ เพื่อยกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนเพื่อช่วยคุณ? คุณยังจะลงมือกับเขาอีกเหรอ?”

ในเวลานี้เซี่ยเหอก็ถึงกับอึ้งไปเช่นกัน เธอมองดูมีดสั้นที่เหลือเพียงด้ามที่ปักอยู่บนท้องของหยางเฉินด้วยสีหน้าเหม่อลอย

น้ำตาของเธอพร่าพรายในดวงตาทั้งสองทันที เธอเอามือกุมศีรษะตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความรู้สึกผิด

“หยางเฉิน ฉันขอโทษ! ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เมื่อกี้อยู่ดีๆ ฉันก็อยากจะฆ่าคุณ ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน!”

เซี่ยเหอน้ำตานองหน้า ร้องไห้ไปพูดไป “หยางเฉิน คุณอย่าทำให้ฉันตกใจสิ บอกฉันที ว่าคุณไม่เป็นอะไร!”

หยางเฉินมองเซี่ยเหอด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนและพูดว่า “ผมไม่เป็นอะไร ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่โทษคุณ ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษคุณ ไม่ว่ายังไง ผมก็เป็นคนทำให้คุณน้าลู่ต้องตาย”

“ผมห้ามไม่ให้คุณฆ่าคน เพราะผมไม่ต้องการให้คุณมีเงามืดอยู่ในใจไปตลอดชีวิต ผมหวังว่าคุณจะยกโทษให้ผมหลังจากการแทงครั้งนี้ ที่ผมทำอะไรโดยพลการ ช่วยคุณฆ่าศัตรูที่ฆ่าแม่ของคุณ”

เซี่ยเหอสะอึกสะอื้น เอาแต่ส่ายหน้าไม่หยุด

ในขณะนี้ พลังแห่งวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวได้ปรากฏขึ้นในทันใด

สีหน้าขององครักษ์เงาเปลี่ยนไปอย่างมาก

หยางเฉินสีหน้าขรึมลงในทันที ถามอย่างเย็นชาว่า “นั่นใคร?”

“คนที่กำลังจะตาย กล้าดียังไงมาถามว่าฉันเป็นใคร?”

ทันใดนั้นเสียงของอีกฝ่ายก็ดังขึ้น วินาทีต่อมา ชายชราในชุดคลุมสีเทาก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางผู้คน

ในขณะนั้น สีหน้าของหยางเฉินจริงจังขึ้นมาถึงขีดสุด เพราะพลังแห่งวิถีบู๊ที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมานั้น แท้จริงแล้วคือลมปราณของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด

ในสภาพที่ดีที่สุดของเขา ก็ระเบิดพลังระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้นออกมาอย่างยากลำบากแล้ว

แต่เมื่อครู่ก็เพิ่งถูกเซี่ยเหอแทง แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่อาการบาดเจ็บนี้ได้บั่นทอนความสามารถของเขาลงไปอย่างมาก

ตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะระเบิดพลังระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น การระเบิดพลังได้ถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นยอด มันก็ถึงขีด จำกัดแล้ว

แต่คู่ต่อสู้ของเขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดที่ทรงพลังอย่างแท้จริง

หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องไปที่ชายชุดเทาแล้วพูดว่า “ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณต้องเป็นอาจารย์ของหวงจิ้นและหลิวเหล่าก้วยใช่ไหม? เมื่อกี้เพื่อนของผมหงุดหงิดมากจนลงมือกับผม เป็นฝีมือของคุณใช่ไหม?”

ผู้แข็งแกร่งในชุดคลุมสีเทาแผ่ลมปราณแห่งความเกลียดชังออกมา เหมือนกับของหลิวเหล่าก้วยในตอนแรกทุกประการ

หลังจากผ่านการต่อสู้เอาเป็นเอาตายระหว่างเขาหวงจิ้น เจ้าเมืองเหมียวก็เคยเตือนสติเขา ให้เขาระวังอาจารย์ของหวงจิ้นและหลิวเหล่าก้วยให้มาก

ผู้แข็งแกร่งชุดเทากล่าวอย่างเย็นชาว่า “ใช่แล้ว เพื่อนของนายโดนฉันใช้วิชาพิษกู่ควบคุม ดังนั้นจึงลงมือโจมตีนาย ไม่อย่างนั้นฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะลดทอนกำลังของนายยังไงดี อย่างไรเสีย นายก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น”

“มิฉะนั้น ด้วยความสามารถระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น หากต้องการฆ่านายก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

“อย่างนี้นี่เอง!” หยางเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผู้แข็งแกร่งองครักษ์เงาที่อยู่ข้างกาย รวมถึงเซี่ยเหอล้วนตกตะลึง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซี่ยเหอ เธอไม่เคยคิดจะลงมือกับหยางเฉินมาก่อน เมื่อครู่เธอรู้สึกว่าสมองของตัวเองว่างเปล่าในทันใด เมื่อเธอรู้สึกตัว ก็พบว่ามีดสั้นนั้นได้เสียบเข้าไปในท้องของหยางเฉินเขาแล้ว

ตอนนี้ถึงรู้ว่า ตัวเองนั้นถูกวิชาพิษกู่ควบคุมจริงๆ

เธอเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่รู้จักวิชาพิษกู่หรือสัมผัสวิถีบู๊ใดๆ ในเวลานี้เธอแค่รู้สึกตกใจมาก และในขณะเดียวกัน หัวใจก็เต็มไปด้วยความกังวลและรู้สึกผิด

ถ้าเธอไม่แทงหยางเฉิน หยางเฉินจะถูกโจมตีขนาดนี้ได้อย่างไร?

ชายในเสื้อคลุมสีเทายิ้ม ทันทีที่เขาพูดจบ ลมปราณแห่งวิถีบู๋ของเขาก็พุ่งทะยานสูงขึ้น และในวินาทีต่อมา ร่างของเขาก็หายไปจากจุดที่เขายืน

หยางเฉินรู้ว่าไม่อาจหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้ เขาไม่ลังเลใดๆ เปิดตำราสงครามทันที ในเวลาเดียวกัน ดวงตาทั้งสองของเขาก็เต็มไปด้วยสีเลือด

สายเลือดอันพุ่งพล่าน ถูกกระตุ้นขึ้นมาในทันที

พลังแห่งวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา

“ฆ่ามัน!”

เขาคำรามพลางก้าวเท้าวิ่งไปข้างหน้า

“ปัง!”

วินาทีถัดมา ร่างทั้งสองก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น

ชายชุดเทาชกเข้าที่บาดแผลที่หยางเฉินเพิ่งถูกเซี่ยเหอแทงเมื่อครู่

ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินได้เกิดความเจ็บปวดที่หน้าท้อง ราวกับว่ามีสิ่งทองเจาะทะลุเข้าไป

สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปในทันใด

เขาอุทานว่า “พิษกู่!”

“ฮ่าๆ!”

ชายในเสื้อคลุมสีเทาหัวเราะลั่น การโจมตีของเขาได้ผล ถอยหลังออกไปนับสิบก้าว พูดคุยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “นายคิดว่า ฉันจะโง่ถึงขนาดต่อสู้กับนายงั้นเหรอ?”

“เพื่อจัดการกับนาย ต้องการพิษกู่เพียงตัวเดียวก็เพียงพอแล้ว! ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า นายจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น สุดท้ายอวัยวะภายในของนายก็จะหมดแรงเพราะถูกพิษกู่กัดกิน”

“ไม่เกินเจ็ดวัน นายจะกลายเป็นกองกระดูกสีขาว!”