The king of War นิยาย บท 1629

การฝึกฝนของหยางเฉินในครั้งนี้กินเวลาตลอดทั้งคืน เมื่อเขาเสร็จสิ้นการฝึกฝน เขาก็รู้สึกประหลาดใจที่พบว่าพิษกู่ในร่างกายของเขาดูเหมือนจะเข้าสู่สภาวะหลับใหล

เมื่อคืนหยางเฉินได้รับการฝึกฝนในสภาพกระตุ้นสายเลือดบ้าคลั่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฝึกฝนด้วยวิธีนี้ สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือความเร็วในการฝึกฝนของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ในที่สุดเขาก็มีวิธีที่จะสกัดกั้นพิษกู่ไร้หัวใจแล้ว

แต่ในขณะที่เขากำลังมีความสุข ความเจ็บปวดได้แผ่ซ่านออกมาจากภายในร่างกายของเขาในทันใด พิษกู่ไร้หัวใจฟื้นพลังชีวิตและเริ่มกัดกินหัวใจของเขาอย่างบ้าคลั่ง

หยางเฉินหน้านิ่วคิ้วขมวด สูดหายใจเข้าลึกๆ รีบกระตุ้นสายเลือดบ้าคลั่ง

เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ เมื่อเขากระตุ้นสายเลือดบ้าคลั่ง พิษกู่ไร้หัวใจจะไม่กล้าเคลื่อนไหวอีก แต่จะซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง

หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง “ดูเหมือนว่า ก่อนจะจัดการพิษกู่ไร้หัวใจได้ ฉันจำเป็นต้องกระตุ้นสายเลือดบ้าคลั่งอยู่ตลอดเวลา มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้พิษกู่ไร้หัวใจสงบลงได้”

ทันทีที่เดินออกมาจากห้อง ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “พี่หยาง พี่เป็นยังไงบ้าง?”

“เสียวหว่าน! เธอกลับมาได้ยังไง?”

หยางเฉินแปลกใจมากที่เห็นเฝิงเสียวหว่าน

อ้ายหลินพูดด้วยสีหน้ากังวล “ฉันขอให้เธอกลับมาเอง”

ที่แท้อ้ายหลินก็เป็นคนเรียกกลับมา เห็นได้ชัดว่า เฝิงเสียวหว่านรู้อาการป่วยของเขาแล้ว

หยางเฉินพูดยิ้มๆ “ไม่ต้องกังวล ฉันพบวิธีจัดการกับพิษกู่ไร้หัวใจแล้ว”

สองสาวมีสีหน้าประหลาดใจ “จริงเหรอ?”

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย มองไปที่เฝิงเสียวหว่านและพูดว่า “เธอสามารถตรวจร่างกายฉันได้เลย”

เพื่อไม่ให้อ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านต้องเป็นห่วง เขาต้องบอกให้เฝิงเสียวหว่านตรวจร่างกายเขาด้วยตัวเอง

เฝิงเสียวหว่านวางนิ้วลงบนข้อมือของหยางเฉิน หลังจากนั้นไม่นานก็เอามือออก มองหยางเฉินด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าพี่ใช้วิธีไหนบังคับพิษกู่ไร้หัวใจให้หลบมุม แต่พิษกู่ไร้หัวใจก็ยังคงอยู่”

“ฉันได้ตรวจสอบข้อมูลมากมายเกี่ยวกับพิษกู่ไร้หัวใจ พิษกู่ชนิดนี้น่ากลัวมา มันคือพิษกู่ที่บริโภคเลือดของผู้ถูกพิษ เต็มไปด้วยพลังอันแข็งแกร่ง ฆ่าให้ตายยากมาก”

“ต่อให้คุณบังคับพิษกู่ไร้หัวใจให้เข้าไปในเขตอันตรายภายในร่างกายได้ มันก็ไร้ประโยชน์ เว้นแต่คุณจะควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจเอาไว้ได้ตลอดเวลา มิฉะนั้นตราบใดที่มันยังคงอยู่ในร่างกายของคุณ มันจะเป็นอันตรายต่อชีวิตคุณอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฝิงเสียวหว่าน หยางเฉินก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าจะสามารถใช้สภาวะสายเลือดบ้าคลั่ง เพื่อบังคับให้พิษกู่ไร้หัวใจไปยังบริเวณที่ไม่มีอันตรายภายในร่างกาย แล้วรอจนกว่าพิษกู่ไร้หัวใจจะอดตาย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าพลังชีวิตของมันจะแข็งแกร่งขนาดนี้

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาฝึกฝนมาตลอดทั้งคืน พอฝึกฝนเพิ่งเสร็จ พิษกู่ไร้หัวใจก็คืนชีพกลับมาทันที

หยางเฉินถามขึ้น “ดังนั้น ตราบใดที่ฉันสามารถควบคุมสภาวะนี้ได้ ก็ไม่มีคำว่าอยู่ได้เพียงเจ็ดวันอีกต่อไป?”

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า “ใช่! ตราบใดที่ยังอยู่ในสภาพนี้ พิษกู่ไร้หัวใจก็จะหลับและไม่สามารถทำร้ายคุณได้”

“แต่คุณแน่ใจหรือว่าคุณสามารถรักษาสภาพนี้ไว้ได้ตลอดเวลา?”

หยางเฉินส่ายหน้าแล้วพูดตามความจริง “ฉันพบว่า เมื่อใช้สายเลือดที่ฉันกระตุ้น แล้วสามารถป้องกันพิษกู่ไร้หัวใจไม่ให้ทำร้ายฉันได้ แต่ฉันจำเป็นต้องคอยกระตุ้นสายเลือดอยู่ตลอดเวลา”

“สถานะเช่นนี้ไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ตลอด ต้องคอยกระตุ้นอยู่เสมอ และมันจะส่งผลเสียอย่างใหญ่หลวงต่อร่างกายของฉัน หากฉันคอยกระตุ้นพลังเลือดบ้าคลั่งตลอดเวลา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อ้ายหลินก็พูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “เสียวหว่าน คุณมีวิธีกำจัดพิษกู่ไร้หัวใจที่อยู่ในร่างกายของพี่เฉินแล้วหรือยัง?”

เห็นเพียงสองพี่น้องตระกูลซ่ง ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

“คุณปู่จั่วโย่ว พวกคุณเป็นอะไรไป?”

ทันทีที่ทั้งสองผ่านเข้าประตูมา เฝิงเสียวหว่านก็อุทานออกมาทันที พลางรีบก้าวเข้าไปคอยพยุงสองพี่น้องจั่วโย่ว

ในเวลานี้สองพี่น้องตระกูลซ่ง ทั่วร่างเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าซีดเผือด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

หยางเฉินก็รีบมาอยู่ข้างกายสองพี่น้องจั่วโย่ว ไม่นานเขาพบว่าวิถีบู๊ของซ่งจั่วและซ่งโย่วสองพี่น้องถูกทำลายลงแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?”

หลังจากหยางเฉินและเฝิงเสียวหว่านช่วยประคองสองพี่น้องซ่งจั่วซ่งโย่วให้นั่งบนโซฟาแล้ว ก็ถามด้วยสีหน้าจริงจัง

ซ่งโย่วดวงตาแดงก่ำ กัดฟันพลางพูดว่า “ก่อนหน้านี้เสียวหว่านต้องการช่วยคุณ ขาดสมุนไพรล้ำค่าไปไม่กี่อย่าง พวกเราดั้นด้นไปทุกหนทุกแห่งเพื่อค้นหาพวกมัน สุดท้ายพลัดเข้าไปในเมืองหวยเฉิง แล้วถูกไล่ล่าโดยผู้แข็งแกร่งของเมืองหวยเฉิง”

“พวกเราก็วิ่งไปจนสุดทาง ไม่ง่ายเลยกว่าจะหลุดพ้นจากการตามล่าของผู้แข็งแกร่งของเมืองหวยเฉิง เพียงแต่ว่าวิถีบู๊ได้ถูกทำลายลงแล้ว”

ซ่งจั่วมีสีหน้าเศร้าหมอง ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง

เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยความเศร้าโศกและขุ่นเคือง “ใครกันที่เลวทรามแบบนี้ มาทำลายวิถีบู๊ของคุณปู่จั่วกับคุณปู่โย่ว?”

สิ้นเสียงของเธอ พลังแห่งวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวได้แผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งยอดเมฆา

สีหน้าของสองพี่น้องตระกูลซ่งย่ำแย่ลงถึงขีดสุดอย่างน่าสะพรึงกลัว กัดฟันพูดว่า “ผู้แข็งแกร่งของเมืองหวยเฉิงกำลังไล่ตามมาแล้ว!”