The king of War นิยาย บท 1634

หลังจากวางสาย ทุกคนก็มองไปที่หยางเฉินอย่างมีความหวัง

หยางเฉินพยักหน้ายิ้มเล็กน้อย “เจ้าเมืองเหมียวบอกว่า เจียงลั่วอยู่ในคฤหาสน์เจ้าเมืองหวยเฉิงมาตลอด และเขาได้วางหมากสอดแทรกเอาไว้ที่นั่นแล้ว ถ้าผมพบอันตรายในเมืองหวยเฉิง ตัวหมากที่เขาวางไว้จะช่วยผมได้”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด อ้ายหลินและคนอื่นๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่พวกเขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี เพราะตอนนี้อาการของหยางเฉินนั่นแย่มาก

“คุณหยาง ต้องขอโทษเป็นอย่างสูง การเดินทางไปเมืองหวยเฉิงในครั้งนี้ คุณต้องไปตามลำพังแล้ว วิถีบู๊ของพวกเราสองพี่น้องได้ถูกทำลายจนหมดสิ้น ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ฟื้นฟูหรือไม่”

ซ่งจั่วเอ่ยปาก ซ่งโย่วก็พูดเช่นกัน “แต่ที่เมืองหวยเฉิง ก็มีหมากที่พวกเราวางสอดแทรกไว้จำนวนหนึ่ง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งระดับแดนเทพ ถ้าหากคุณหยางต้องการ พวกเขาสามารถให้ข้อมูลบางอย่างแก่คุณได้”

หยางเฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “ขอบคุณ! หากจำเป็น ผมจะติดต่อพวกคุณ มีหมากที่เจ้าเมืองเหมียววางสอดแทรกไว้อยู่ พวกคุณสบายใจได้เลย”

ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

เมื่อเปิดประตู ก็เห็นเงาร่างชราปรากฏขึ้นที่หน้าประตู

บนร่างกายของชายชรา ไม่มีลมปราณแห่งวิถีบู๊ เขาดูเหมือนคนธรรมดา แต่ หยางจิ่วเทียนกลับรู้สึกได้รับความกดดันเล็กน้อยจากร่างกายของอีกฝ่าย

เขามั่นใจว่าความสามารถของคู่ต่อสู้ อย่างน้อยก็ต้องอยู่ที่ระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลาง เพราะหยางเฉินเองก็อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นต้น การที่สามารถทำให้เขารู้สึกถึงแรงกดดัน ก็ต้องอยู่ในระดับที่แข็งแกร่งกว่าเขา

“สวัสดีครับ คุณหยาง ผมคือคนที่เจ้าเมืองเหมียวส่งมาหาคุณ การเดินทางไปเมืองหวยเฉิงในครั้งนี้ ผมจะไปกับคุณเอง”

ชายชราพูดกับหยางเฉินด้วยรอยยิ้ม

หยางเฉินรีบบอกว่า “ที่แท้ก็ผู้อาวุโสที่คุณปู่เหมียวส่งมานั่นเอง สวัสดีครับ! เชิญด้านในครับ!”

เมื่อครู่เจ้าเมืองเหมียวบอกว่า จะให้คนมาส่งยาให้หยางเฉิน แต่เขาไม่ได้บอกว่าจะส่งคนไปเมืองเหมียวกับเขาด้วย

หลังจากเชิญชายชราเข้ามาในห้องแล้ว หยางเฉินก็ถามว่า “ผู้อาวุโสมีนามว่าอะไรครับ”

ชายชราบอกว่า “เรียกผมว่าเหล่าจิ่วก็ได้”

พูดจบ เขาก็หยิบขวดลายครามสีขาวออกมาแล้วยื่นให้หยางเฉิน พลางกล่าวว่า “ในขวดนี้มียาเม็ดที่สามารถยับยั้งพิษกู่ไร้หัวใจได้ เจ้าเมืองเหมี่ยวนำมามอบให้โดยเฉพาะ การเดินทางไปเมืองหวยเฉิงในครั้งนี้ เต็มไปด้วยอันตราย แม้ว่าคุณจะสามารถฆ่าเจียงลั่วได้ แต่ก็อาจจะออกจากเมืองหวยเฉิงอย่างปลอดภัยไม่ได้

“ห้ามกินยานี้เด็ดขาด เว้นแต่กำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ไม่ใช่เพราะมันมีผลข้างเคียง แต่เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คุณพบกับผู้แข็งแกร่งที่แข็งแกร่งกว่าเดิม สุดท้ายเจียงลั่วก็ไม่ตาย พิษกู่ไร้หัวใจก็ออกฤทธิ์ในร่างกายของคุณ

เมื่อได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่ว หยางเฉินก็ถอนหายใจอยู่ในใจ เจ้าเมืองเหมียวไม่ใช่แค่เตรียมการไว้ล่วงหน้าในเมืองหวยเฉิงที่เขาจะไปเท่านั้น แต่ยังช่วยเขาคิดอะไรออกหลายอย่างด้วย

“ขอบคุณครับท่านเก้า” หางเฉินกล่าว!”

ทันใดนั้นสายตาของเขาก็มองไปทางอ้ายหลินและคนอื่นๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พลางพูดว่า “ทุก ๆ นาทีที่ผมล่าช้า มีความเป็นไปได้ว่าพิษกู่ไร้หัวใจจะสูญเสียการควบคุมอย่างสมบูรณ์ ผมวางแผนจะไปที่เมืองหวยเฉิง เมื่อมีคุณปู่จิ่วคอยติดตาม ผมจะไม่เป็นอะไรแน่นอน พวกคุณไปรอผมกลับมาที่บ้าน”

ทั้งอ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านมีสีหน้าอาลัยอาวรณ์ ในสายตาเต็มไปด้วยความกังวล แต่ก็เข้าใจว่า ถ้าหยางเฉินอยู่ที่นี่ ก็ได้แต่รอความตายเท่านั้น เขาต้องไปตามหาเจียงรั่วที่เมืองหวยเฉิง ถึงจะยังมีโอกาสรอดอยู่

เฝิงเสียวหว่านกล่าวว่า “พี่หยาง พี่รีบไปเถอะ! พวกเราจะรอพี่ที่บ้าน!”

อ้ายหลินยังกล่าวอีกว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายต้องจำไว้ว่า นายยังมีภรรยาและลูกที่รักนาย ยังมีเพื่อนฝูงมากมายที่ห่วงใยนาย กำลังรอให้นายกลับมาอย่างปลอดภัย นายต้องทำให้สำเร็จ! “

หยางเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง!”

สองพี่น้องตระกูลซ่งมองไปทางหยางเฉินแล้วกล่าวว่า “คุณหยาง พวกเราช่วยคุณไม่ได้ในตอนนี้ รอพวกเราหายดี แล้วพวกเราจะทำงานให้คุณ”