The king of War นิยาย บท 1659

หวยหลัน เห็นเจ้าเมืองหวยเฉิง สีหน้าซีดเผือดลงทันที

ช่วงเวลาสั้น ๆ ในไม่กี่อึดใจ เจ้าเมืองหวยเฉิงที่อยู่ห่างไปหลายร้อยเมตรเมื่อครู่นี้ ร่างที่เบาพลิ้วปานขนอ่อนนก ยืนลงมาบนเรือลำน้อยของเจียงเฉิงจื่อ

“หวยอวี่ผู้เป็นศิษย์ กราบคารวะท่านอาจารย์！”

เจ้าเมืองหวยเฉิงค้อมตัวลงน้อย ๆ ทำความเคารพต่อเจียงเฉิงจื่อ

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินชื่อจริงของเจ้าเมืองหวยเฉิง ฉับพลันนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนหมดหวัง

เจียงเฉิงจื่อ ยังคงนั่งตกปลาเฉย หัวเราะเสียงหุ ๆ เอ่ยปากพูดว่า “ท่านเจ้าเมืองหวยเฉิงอย่าได้ทำความเคารพกับข้าเลย ข้าไม่ใช่อาจารย์ของท่านไปนานแล้ว”

เจ้าเมืองหวยเฉิงพูดเสียงทุ้มต่ำ “ในหัวใจของข้า มีเพียงท่าน จึงใช่เป็นอาจารย์ของข้า”

เจียงเฉิงจื่อ ยิ้ม ๆ ไม่พูดอะไร เหมือนมองไม่เห็นเจ้าเมืองหวยเฉิง นั่งตกปลาต่อ

เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ไม่ได้ไปยุ่งกับการต่อสู้ของเหล่าจิ่วกับสุดยอดผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดนั้น แต่กลับนั่งลงบนเรือลำเล็กของเจียงเฉิงจื่อ หวยหลันรีบลุกขึ้น ยืนเลี่ยงออกไปข้าง ๆ

เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ขยับนั่งที่ที่หวยหลันนั่งเมื่อครู่นี้ มองไปที่ข้องใส่ปลา หัวเราะเหอ ๆ พูดว่า “อาจารย์ได้ปลามาไม่น้อยเลย คืนนี้ได้ฉลองมื้อรวมปลากันได้เลยนะ”

เจียงเฉิงจื่อ หัวเราะแล้วพูดว่า “ใช่สินะ！ ได้กินมื้อรวมปลาอีกแล้วนะ ข้าจำได้ว่ากินมื้อรวมปลาครั้งที่แล้ว มันตั้งแต่เมื่อเก้าปีก่อน”

ได้ยินที่เจียงเฉิงจื่อ พูด เจ้าเมืองหวยเฉิงดูสีหน้าสลดลง จู่ ๆ ก็พูดออกมาว่า “คืนนี้ ข้าต้องขอร่วมดื่มกับอาจารย์สักหลายจอกละ！”

เจียงเฉิงจื่อ ก็ยังคงอยู่ในสีหน้ายิ้มแย้ม ส่ายหน้า พูดปฏิเสธไปว่า “ข้าเคยชินกับการกินเหล้าคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คงไม่รบกวนท่านเจ้าเมืองมานั่งเป็นเพื่อนหรอก”

เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ไม่ฝืนใจ นั่งนิ่งเงียบบนเรือของเจียงเฉิงจื่อ

“ได้ปลาตัวใหญ่อีกแล้ว！”

เจียงเฉิงจื่อ จู่ ๆ หัวเราะขึ้นมา ปลาใหญ่อีกตัวหนึ่ง ติดเบ็ดขึ้นมา

เจ้าเมืองหวยเฉิงรีบจับปลาใส่ลงในข้องใส่ปลา

ตัวเขาในเวลาขณะนี้ หาใช่เวลาที่เขาจะวางมาดของเจ้าเมืองแล้ว ทำตัวเป็นผู้น้อย กำลังนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ข้างผู้อาวุโส

หยางเฉินยืนอยู่บนแผ่นเศษไม้ มองบรรยากาศที่ดูปรองดองบนเรือ ในใจให้รู้สึกประทับใจ

ดูจากการสนทนาของทั้งคู่ หยางเฉินก็รู้ว่า ช่วงระหว่างนี้ศิษย์อาจารย์คู่นี้ ต้องมีเรื่องบางอย่างที่ไม่สบายใจต่อกันอยู่

“ปึง！”

ในขณะนั้นเอง เสียงดังสนั่นเกิดขึ้น มองไปเห็นผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดที่สู้กับเหล่าจิ่วอยู่เมื่อครู่นั้น ลอยกระเด็นตกลงไปในน้ำ

เหล่าจิ่วกลับพลิกจากแพ้เป็นชนะมาได้ แต่ในสภาพบอบช้ำไปทั่วทั้งตัว พลังปราณในตัวรู้สึกได้ว่าอ่อนล้ามาก

“ท่านเก้า！”

สีหน้าหยางเฉินเต็มไปด้วยความห่วงใย

เหล่าจิ่วส่ายหน้าเล็กน้อย มองไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิงที่นั่งบนเรือด้วยสีหน้าที่หนักใจ

ขณะนั้นเอง เจ้าเมืองหวยเฉิงที่นั่งบนเรืออย่างสงบเสงี่ยมอยู่ตลอดเวลา ได้ลุกยืนขึ้น สายตาทั้งคู่จับมองไปที่เหล่าจิ่ว จ้องเขม็งแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่เสียทีที่เป็นคนของเขา ถึงขนาดเอาชนะผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนมนุษย์ขั้นแปดแห่งเมืองหวยเฉิงของข้าได้ ดูจากพลังฝีมือของเจ้าแล้ว ถ้าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นที่เก้าไม่ออกมา ไม่น่ามีใครจะเป็นคู่ต่อสู้กับเจ้าได้เป็นแน่ มีนึกสนุกบ้างไหม มาทำงานกับเมืองหวยเฉิงของข้า？”

เหล่าจิ่วพูดเสียงเยือก ๆ “ถ้าท่านยอมปล่อยเขาไป ข้าก็จะรับพิจารณาดู！”

เจ้าเมืองหวยเฉิงหัวเราะขึ้นมาในทันใด พูดไปด้วยสีหน้าเย้ยเยาะ “คิดว่าข้าเป็นไอ้แก่สมองเลอะเลือนหรือไง？”

เพียงเสียงพูดจบคำ กระแสพลังบูโดที่น่าสะพรึงกลัว แผ่กระจายออกจากตัวเขา และในทันทีนั้นเองก็ได้ครอบเหล่าจิ่วกับหยางเฉินอยู่นวงกรอบ

ชั่วเวลานั้น หยางเฉินก็รู้สึกตัวเองว่าถูกตรึงติดอยู่กับที่ ขยับตัวไม่ได้ กระแสไหลเวียนเลือดในตัว ดูเหมือนถูกสะกดให้ไหลช้าลงไปอย่างมาก

นี่คือระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นที่เก้าหรือ？

เพียงแค่ความกดดันจากกระแสพลังบูโด ก็สามารถทำให้เขาหมดสภาพของการต่อสู้ไปได้เลย

อุณหภูมิรอบข้าง ดูเหมือนในแค่ชั่วประเดี๋ยวนั้น พุ่งสูงขึ้นไปถึงหลายองศา

บรรยากาศขณะนั้น คุกรุ่นด้วยธาตุแห่งไฟที่ร้อนรุ่ม ทำให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเตาหลอม

เหล่าจิ่วลองระเบิดพลังปราณบูโดในร่างกายขึ้นไปที่จุดสูงสุด เพื่อจะลองใช้มาต้านความกดดันจากเจ้าเมืองหวยเฉิง แต่ผลไม่เป็นอันช่วยอะไรได้ พลังของฝ่ายตรงข้ามสูงเกินไป ทั้งสองคนต่างกันถึงคนละขั้น มันไม่มีทางที่จะไปทาบได้เลย

เหล่าจิ่วกัดฟันกร๊อดแล้วพูดว่า “ท่านน่าจะรู้นะ ถ้าว่าท่านฆ่าหยางเฉิน ท่านจะต้องเผชิญกับอะไร ข้าขอเตือนว่าจะให้ดีคิดให้กระจ่าง แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะฆ่าเขาหรือไม่”