The king of War นิยาย บท 1661

เหล่าจิ่วตะลึงงงอยู่กับที่ เมื่อเห็นน้ำในแม่น้ำหวยเหอ ที่รวมตัวเป็นสายพุ่งมาดูเหมือนงูตัวน้อยที่มีชีวิตเข้าพันรอบแขนหยางเฉิน

“คว๊าบ！”

ทันใดนั้น งูตัวน้อยแตกกระจายเป็นหยดน้ำกระเซ็นขึ้นไปแล้วหยดลงมาซึมหายเข้าไปในแขนของหยางเฉิน

“ท่านเก้า ตอนนี้ข้ามีความรู้สึกอยู่อย่างหนึ่ง ตอนที่ตัวข้าทำการต่อสู้อยู่ในน้ำ พลังฝีมือดูเหมือนว่าจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยก็อีกระดับหนึ่ง”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “แต่ว่า ที่เห็นขณะนี้ว่าข้าสามารถจัดรูปของน้ำได้ ก็เพียงแค่ให้คงรูปได้ในช่วงเวลาสั้น ๆเท่านั้น แต่ข้าก็สามารถรับรู้ได้เลยว่า หลังจากนี้ต่อไปตามพลังฝีมือของข้าที่เพิ่มขึ้น การจัดการรูปแบบใช้งานกับน้ำ ก็จะคล่องมากขึ้น ถึงขนาดสามารถนำสายน้ำมาเป็นอาวุธใช้ต่อสู้”

“ท่านเก้า ตามสภาพที่ข้าเป็นอยู่นี้ จัดว่าเป็นการฝึกบรรลุถึงพลังแห่งธาตุน้ำแล้วใช่ไหม？”

เหล่าจิ่วจึงได้คืนเอาสติกลับมา ผงกหัวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ แววตายังเปี่ยมด้วยความทึ่ง เอ่ยปากพูดไป “ใช่ชัดเลย นี่แหละการที่เจ้าฝึกได้บรรลุถึงพลังแห่งธาตุน้ำแล้ว ให้แม้แต่ตัวข้าเอง ก็เป็นครั้งแรกที่ได้ยินมา บูโดระดับกลางแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด สามารถฝึกบรรลุถึงพลังแห่งธาตุ ได้”

“ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป น่ากลัวต้องสร้างความตื่นเต้นให้กับคนอีกจำนวนมากเป็นแน่ และก็จะเป็นตัวชักนำอันตรายมาถึงเจ้าด้วย โดยเฉพาะพวกผู้แข็งแกร่งในแวดวงบูโดที่ก้าวข้ามระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขึ้นไปแล้ว แต่ยังฝึกไม่ได้บรรลุถึงพลังแห่งธาตุ ”

“ในสายตาของพวกเขา เจ้าก็จะเป็นของวิเศษ ทุกคนต่างก็จะมุ่งหาวิธีการฝึกให้บรรลุได้ถึงพลังแห่งธาตุ จากตัวเจ้า”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าหยางเฉินดูหนักอึ้งขึ้นมา คนไม่ได้รู้เรื่องด้วยต้องรับกรรมไป มันก็เป็นเสียแบบนี้นี่แหละ

หยางเฉินพูดน้ำเสียงขมขื่น “ก็แม้แต่ตัวข้าเองยังไม่รู้เลย ว่าตัวเองฝึกก้าวบรรลุพลังแห่งธาตุ มาได้ยังไง ก่อนหน้านั้นที่ถูกเจ้าเมืองหวยเฉิงบีบคั้น กดดันจนต้องจนต้องจมดิ่งลงในน้ำ ข้าก็รู้สึกได้ว่าไม่ไหวแล้ว”

“และก็ในเวลานั้นเอง ข้าก็รู้สึกได้เลยว่า กำลังสูดอากาศธาตุออกซิเจนในน้ำ ความรู้สึกที่หายใจไม่ออกก่อนหน้านั้นค่อย ๆ หายไป สุดท้ายหายไปหมดสิ้น”

“ข้าถึงรู้สึกได้ว่า ตัวข้าเองสามารถหายใจได้เองในน้ำ”

เหล่าจิ่วพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทึ่งว่า “ฟังจากที่เจ้าพูดมา วิถีการฝึกให้ก้าวสู่พลังแห่งธาตุ ของเจ้านั้น มันดูง่ายมากเลยนะ”

ถ้าหากว่าให้พวกผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ที่เคยฝึกมาหลายสิบปี ก็ยังไม่สามารถฝึกฝ่าเข้าบรรลุถึงพลังแห่งธาตุ พอรู้เข้าว่าเจ้าฝึกจนบรรลุพลังแห่งธาตุ นี้ได้อย่างง่ายดาย พวกนั้นคงต้องบ้าตาย

“ถึงบอกว่า ไม่ใช่ท่านผู้อาวุโสเจียงช่วยพวกเรา แต่เป็นเจ้าเองที่นำพาพวกเราข้ามมา？”

หยางเฉิงผงกหัว พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าเมืองหวยเฉิงตั้งใจจะฆ่าข้า สุดท้ายถูกข้าใช้พลังแห่งธาตุน้ำ เปลี่ยนสภาพพื้นน้ำตรงจุดที่เขายืน ยังผลให้เขาไม่สามารถเข้าใกล้ตัวข้าได้ตอนอยู่ในน้ำ ข้าจึงได้พาตัวพวกเจ้าออกมาได้”

สายตาลุ่มลึกของเหล่าจิ่วทอดมองไปทางเมืองหวยเฉิง พูดเสียงทุ้มลึก “พวกเราได้เวลาที่ต้องรีบไปแล้ว เจ้าเมืองหวยเฉิง จะต้องไม่ยอมเลิกรากับพวกเราเป็นแน่”

และในเวลาขณะนั้นหวยหลันก็ฟื้นขึ้นมา พอมองเห็นว่าตัวเองยังไม่ตาย สีหน้าให้รู้สึกตื่นใจ “ฉันยังมีชีวิตอยู่หรือนี่？”

เหล่าจิ่วมองไปที่หวยหลันบอกไปว่า “ท่านหยางเฉินช่วยเธอไว้ ตอนนี้พวกเรายังอยู่ในอันตรายมาก อย่าเพิ่งพูดมาก รีบไปจากที่นี่กัน”

หยางเฉินมองหน้าหวยหลันพูดว่า “ที่นี่ถึงแม้จะอยู่นอกเขตุเมืองหวยเฉิงแล้ว แต่ก็ห่างเมืองหวยเฉิงเพียงแค่แม่น้ำกั้น เธอน่าจะคุ้นชินกับเส้นทางแถวนี้นะ？พอจะรู้ไหมว่าต้องไปทางไหน？”

ตอนนี้ ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่ โดยรอบเป็นป่าอ้อ นอกจากพวกเขาแล้ว ไม่เห็นวี่แววใครคนอื่นเลย จะออกพ้นจากที่นี่โดยเร็ว คงต้องพึ่งหวยหลันแล้ว

หวยหลันส่ายหน้า เอ่ยปากพูดว่า “ฉันถึงจะเป็นคนเมืองหวยเฉิง ตั้งแต่เข้าไปอยู่ในจวนเมืองแล้ว โดยปกติจะไม่เคยออกพ้นตัวเมืองหวยเฉิง กับพื้นที่นอกเขตุเมืองหวยเฉิงแล้ว ต้องบอกว่าไม่สันทัดเลย”

หยางเฉินจึงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็ออกไปให้พ้นจากป่าอ้อนี้ก่อนแล้วค่อยหาเส้นทางไป”

ทั้งสามจึงได้เลาะไปตามเส้นทางเล็ก ๆ ในดงอ้อ รีบเร่งเดินกันไป

ถ้าหากตอนนี้เจ้าเมืองหวยเฉิงตามมาถึงได้ พวกเขาก็มีแต่ตายลูกเดียว