The king of War นิยาย บท 1662

แทบจะพริบตาเดียวนั้น สวีฮว๋าถลันเข้ามาถึงข้างหน้าหยางเฉิน เงื้อฝ่ามือขึ้น ฟาดลงไปอย่างเต็มที่ทันที

และเร็วปานสะเก็ดไฟแลบ หยางเฉินก็ซัดฝ่ามือสวนออกไป ฝ่ามือทั้งสองฝ่ายกระแทกเข้าใส่กัน

“ปึง！”

เสียงดังสนั่นลั่น กระแสพลังบ้าคลั่ง กวาดกระจายออกไปทั่วทั้งบริเวณ

เสื้อผ้าของคนทั้งสองพัดสะบัดเสียงดังพึ่บพั่บ ดูจุดที่ทั้งสองยืนอยู่เป็นศูนย์กลาง เห็นพื้นแตกร้าวเป็นเส้นใยแมงมุมแผ่กระจายออกไป

สีหน้าสวีฮว๋าพลันเคร่งเครียดลงไปอย่างสุด ๆ เขารู้สึกได้อย่างแจ่มชัดแล้วว่า พลังของหยางเฉินนั้นน่าสะพรึงกลัวขนาดไหน

สักครู่ก่อนหน้านี้ เขาแส่เข้ามาใส่หยางเฉินเอง และเพราะเขารู้ว่าหยางเฉินมีพลังที่แข็งแกร่งมาก ฉะนั้นพอเริ่มลงมือ ก็ทุ่มใส่อย่างสุดกำลัง

หันกลับดูฝ่ายหยางเฉิน ยืนอยู่กับที่เดิม รับฝ่ามือนี้โดยตรง

นี้ยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ที่สำคัญอยู่ที่หยางเฉินยังคงยืนอยู่กับที่ ไม่ได้มีจะเขยื้อนถอยแม้สักครึ่งก้าว สวีฮว๋าก็ไม่รู้ได้เลย หยางเฉินใช้พลังสักกี่ส่วนในการรับฝ่ามือนี้

หยางเฉินจ้องสวีฮว๋าอย่างหมางเมิน พูดเสียงเหยียด ๆ ไปว่า “ท่านศิษย์เอกของราชายา ที่ว่าพลังได้กดลดมาอยู่ที่ระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดนั้น มันก็ได้เท่านี้เองนะ”

สวีฮว๋าเคียดโกรธขึ้นมาด้วยความอับอาย ตวาดใส่ออกไป “แกรนหาที่ตาย！”

สิ้นเสียงที่พูด กระแสพลังบูโดในตัวของเขาระเบิดขึ้นไปเป็นพลังระดับต้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด

ถึงแม้จะดูเป็นเรื่องน่าละอาย แต่ในเมื่อได้รู้เข้าถึงความแข็งแกร่งของหยางเฉินแล้ว หากเขายังดันทุลังกดลดพลังแท้จริงของตัวเองต่อสู้กับคู่ต่อสู้ นั่นก็ปัญญาอ่อนจนสุดโง่แล้ว

สวีฮว๋าพุ่งหมัดจู่โจมเข้าใส่หยางเฉิน

หยางเฉินออกแรงถีบขาอย่างฉับพลัน ตัวร่างก็หายไปจากที่เดิมในพริบตา หลบพ้นจากการจู่โจมของสวีฮว๋า

ก่อนหน้านี้บนแม่น้ำหวยเหอ ในการต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งแห่งเมืองหวยเฉิง สุดท้ายเกือบถูกเจ้าเมืองหวยเฉิงกดจมน้ำตายในแม่น้ำหวยเหอ พลังฝีมือในขณะนั้นยังไม่ได้ฟื้นฟูถึงสภาพขั้นสุดยอด

มาตอนนี้ถ้าขืนปะทะตรง ๆ กับสวีฮว๋า นั่นคือการรนหาที่ตาย

ต่อให้ว่าตอนนี้ได้ฝึกบรรลุถึงพลังแห่งธาตุน้ำแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของสวีฮว๋าได้ จึงต้องหลีกเลี่ยงจุดวิกฤตไว้ก่อน รอให้พลังฝีมือฟื้นคืนเข้าที่ จึงค่อยจัดวางกำลังลุยเต็มที่

สวีฮว๋าจู่โจมใส่แล้วจู่โจมใส่อีก แต่ก็ไม่มีปัญญาแตะต้องถูกตัวหยางเฉินได้ ทุกครั้งที่อัดใส่ตรงจุดลงไปเต็มที่ หยางเฉินก็หายวับไปกับจุดเดิมนั้นในพริบตา

อีกด้านหนึ่ง ความกดดันของเหล่าจิ่วมากมายแสนสาหัส ต้องรับมือกับผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดจากหุบเชาราชายาถึงสองนาย หากมีอะไรพลาดท่า น่ากลัวคงต้องตายในมือของศัตรู

หยางเฉินถึงตอนนี้ก็รู้สึกได้ว่า พลังการสู้ศึกของเหล่าจิ่วแข็งแกร่งมาก ถึงแม้มีเพียงพลังฝีมือระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด แต่ในขณะที่ทุ่มกำลังลงไปทั้งหมด อานุภาพการทำศึกที่ระเบิดออกมา น่ากลัวต้องเทียบได้ถึงต้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าได้

สองผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ก็ได้สร้างความกดดันให้กับเหล่าจิ่วอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถควบคุมเหล่าจิ่วได้ กลับถูกเหล่าจิ่วฉวยจับจังหวะโอกาส สร้างรอยบอบช้ำอย่างหนักให้ทั้งสองเป็นอย่างหนัก

หวยหลันได้แต่เลี่ยงยืนดูการต่อสู้อยู่ห่าง ๆ การต่อสู้ในระดับนี้ หล่อนไม่มีคุณสมบัติพอจะเข้าไปข้องแวะด้วยเลย

ด้านสวีฮว๋าก็ไล่ตามถล่มใส่หยางเฉิงอย่างบ้าคลั่งแต่ก็ไม่สามารถถล่มใส่ได้ตรงเป้าแม้แต่ครั้งเดียว กลับกลายเป็นต้องสูญเสียพลังไปอย่างมาก

สวีฮว๋าพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ไอ้หนู ถ้าแน่จริง ก็อย่าหนีหลบสิวะ มาสู้กับข้ากันซึ่ง ๆ หน้า！”

หยางเฉินหัวเราะเย้ย “เจ้าเป็นถึงผู้แกร่งกล้าระดับต้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ลงมาสู้กับข้าเพียงแค่ผู้อ่อนด้อยระดับกลางแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด ยังมีหน้าจะมาท้าให้ข้าไปประจันหน้าสู้กับเจ้ากันเลยหรือ？แล้วทำไมเจ้าไม่ไปท้าสู้กับเจ้าเมืองหวยเฉิง ให้เขาสู้กับเจ้าอย่างซึ่ง ๆ หน้ากันหละ？”

ในคำพูดของหยางเฉิง เต็มไปด้วยกลิ่นอายของการประชดประชัน

ในฉับพลันนั้นสวีฮว๋ายิ่งโกรธหนักขึ้น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่าไปว่า “ไอ้หนู ถ้าแน่จริง แกคอยหลบไปให้พ้นแล้วกัน ถ้าแกโดนข้าอัดถูก แล้วแกคิดหนี คงไม่มีทางให้แกหนีได้แล้ว”

เสียงพูดจบ สวีฮว๋าก็ถล่มใส่หยางเฉินต่อ

แต่ทว่า คงยังให้หยางเฉินหลุดหลบไปได้ด้วยกลเม็ดแพรวพราว

หยางเฉินคอยหลบพลาง ในใจก็คิดไปพลาง จะทำอย่างไรที่จะจัดการใช้พลังแห่งธาตุน้ำ นำมาต่อสู้กับศัตรู

เขาไม่เชื่อ พลังแห่งธาตุน้ำที่เขาฝึกจนบรรลุมา จะไม่มีประโยชน์อะไรเลยในการสู้ศึกของตัวเอง ประโยชน็ควรจะต้องมี และไม่ใช่จะมีผลดีแต่เพียงต้องต่อสู้กันในน้ำ