The king of War นิยาย บท 1664

คิดมาถึงในตัวของสวีฮว๋ามีลูกแก้ววิเศษที่ทำให้หม่าชาวฟื้นคืนความทรงจำได้ หยางเฉินก็ออกอาการทนรอไม่ได้ กระแสพลังบูโดเข้มข้น แผ่กระจายออกมาจากตัวของเขา ตรงเข้าครอบคลุมเต็มตัวสวีฮว๋า

หยางเฉินพูดเสียงเยือก “ให้เวลาเจ้าสิบวินาที เอาลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีออกมา ไม่งั้น ตาย！”

สวีฮว๋าบาดเจ็บสาหัสอยู่ เวลานี้คิดว่าพลังฝีมือแดนเหนือมนุษย์ คงไม่มีหลงเหลือแล้ว

สัมผัสถึงกระแสพลังที่แข็งกล้าบนตัวของหยางเฉิน เขาก็ให้รู้สึกอัดอั้นปวดใจอย่างที่สุด ตัวเขาเองนั้นเป็นถึงว่าที่เจ้าสำนักหุบเขาราชายา กลับมาถูกเด็กวัยหนุ่มอายุยังไม่ถึงสามสิบบีบบังคับ

แต่ทว่า เขารู้อยู่แก่ใจ ถ้าขืนไม่ยอมมอบลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีให้ไป ฝ่ายนั้นต้องฆ่าตัวเขาทิ้งเป็นแน่

เสียงของหยางเฉินดังขึ้นอีกในทันใดนั้น “เวลาถึงแล้ว เจ้าคิดดีหรือยัง？”

สวีฮว๋ากัดฟันตอบด้วยจำยอม “ข้าจะมอบลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีให้เจ้าก็ได้ แต่ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะเปิดทางรอดให้ข้า”

หยางเฉินเลิกคิ้วสูง “แกยังคิดอยู่อีกหรือ ว่าตอนนี้แกยังมีทางเลือกอีก”

หวยหลันก็รีบเอ่ยปากพูด “สวีฮว๋า เจ้าน่าจะรู้จักข้าดี ข้าอยู่ในเมืองหวยเฉิงก็ตั้งหลายปีมาแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาพูดคำไหนคำนั้น ข้ารับประกันให้เจ้าได้เลย เพียงเจ้ามอบลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีให้มา พี่หยางก็จะเปิดทางรอดชีวิตให้เจ้า”

สวีฮว๋าอึ้งเงียบ สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

สำหรับเขาแล้ว ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีสำคัญกับตัวเขามาก การฝึกพลังฝีมือของเขาที่รุดหน้าได้เร็วมาก ก็มีส่วนมาจากลูกแก้วนี้มาก ท่านจ้าวแห่งยาเคยบอกไว้ว่า โดยกายภาพของตัวเขาเอง มีความเป็นพิเศษอยู่ ด้วยเพราะความพิเศษนี้นั้น จำเป็นต้องได้ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีมาช่วยเสริม มิฉะนั้นถ้าเขาฝึกพลังฝีมือยิ่งสูงขึ้น ก็จะยิ่งใกล้ความตายมากขึ้น

แต่เพียงขอให้เขาได้มีโอกาสรอดชีวิต ก็ต้องมีสักวัน ที่เขาต้องได้ไปหาหยางเฉิน เอาเลือดล้างความแค้นของวันนี้！

เขามองไปที่เหตุการณ์ที่กำลังต่อสู้กันอยู่ สองผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดระดับสุดยอด ไม่มีท่าทีที่จะได้เปรียบ แต่กลับถูกเหล่าจิ่วกดดันอยู่ตลอด สองผู้แข็งแกร่งแห่งหุบเขาราชายา ต่างก็ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักเอาการ การจะถูกเหล่าจิ่วสังหารดับนั้น กำหนดอยู่ที่เวลาเท่านั้น

สวีฮว๋าจำใจกัดฟันพูด “ก็ได้ ข้าจะให้เจ้า！”

พูดจบ เขาก็ได้หยิบเอาถุงกระเป๋าที่พกอยู่ที่เอวออกมา โยนส่งไปให้หยางเฉิน

หยางเฉินรับถุงกระเป๋าพกนั้นมา ก็เห็นข้างในมีลูกแก้วอยู่ลูกหนึ่ง และยังสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังจิตประสาทที่สั่นไหวอย่างรุนแรง แผ่กระจายออกมาจากตัวลูกแก้ว

ในทันทีที่สวีฮว๋าส่งลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีไป ลมปราณในตัวของเขาก็หดหู่ลง สภาพเหมือนยืนคาบอยู่บนเส้นกำหนดเป็นตายของชีวิต

สวีฮว๋าจ้องหน้าหยางเฉินอย่างเคียดแค้นพูดว่า “ทีนี้ จะปล่อยข้าไปได้หรือยัง？”

หยางเฉินไม่ไปใส่ใจ ถือลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีอยู่กับมือ เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดหม่าชาวก็มีทางช่วยได้แล้วหรือ？

ด้วยภูมิพลังฝีมือของเขา เพียงถือลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีอยู่ในมือ ก็มีความรู้สึกที่รับได้อย่างแจ่มชัด เป็นความโปร่งโล่งแสนสบาย ของวิเศษแบบนี้ เขาก็ยังเพิ่งเคยได้พบเห็นเป็นครั้งแรก

หวยหลันก็ได้มองไปที่หยางเฉิน พูดด้วยความยิ้มแย้ม “พี่หยาง ได้ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีนี้อยู่ในมือ พี่น้องของท่านคงได้ฟื้นคืนมาในเวลาอันใกล้นี้เป็นแน่”

หยางเฉินผงกหัว มองไปที่หวยหลัน สีหน้าบ่งถึงความขอบคุณ

ถ้าไม่ใช่เพราะหวยหลัน เขาไม่เคยคิดถึงเลย ว่าในตัวของสวีฮว๋าจะมีลูกแก้ววิเศษนี้ที่จะช่วยหม่าชาวได้

หยางเฉินพูดด้วยความประทับใจ “หวยหลัน ขอบใจเธอมากนะ！”

หวยหลันยิ้มเล็กน้อย แววตาของหล่อนทอประกายแหลมคมขึ้นมาแวบหนึ่ง

“ปึง！”

ชั่ววินาทีนั้นเอง กระแสพลังบูโดแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามระดับสุดยอด ระเบิดขึ้นมาในฉับพลัน ปล่อยหมัดใส่เข้าไปที่ตัวสวีฮว๋า

เดิมก็บาดเจ็บอยู่สาหัสแล้ว อีกทั้งยังสูญเสียลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีไปแล้ว สวีฮว๋าที่เหลือเพียงมีลมหายใจ ไหนเลยจะทนแรงอัดของหวยหลันในหมัดนี้ได้