The king of War นิยาย บท 1665

ได้ยินที่หวยหลันพูด หยางเฉินกับเหล่าจิ่วรู้สึกเหนือความคิดเอามาก

โดยเฉพาะหยางเฉิน หวยหลันที่เขารู้จัก ผู้หญิงคนนี้ เป็นหญิงที่แสนดีสุดจะอ่อนโยน แต่ในขณะนี้ กลับเผยให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมหลากเหลี่ยม

ไม่ยอมรับไม่ได้ ความคิดของหวยหลันนั้นดีมากทีเดียว ถ้าสามารถนำเอาการตายของสวีฮว๋ากับพวกนั้น โยนบาปไปให้เจ้าเมืองหวยเฉิง สำหรับหยางเฉินกับพวก ย่อมเป็นการดีที่ตัดปัญหาใหญ่ไปได้เปราะหนึ่ง

หยางเฉินจึงถามไปว่า “เธอมีวิธือะไรดี ๆ หละ ที่จะทำให้ราชายาเชื่อว่าสวีฮว๋ากับพวกถูกฆ่าโดยคนของจวนเมืองหวยเฉิง？”

หวยหลันยิ้มน้อย ๆ “ง่ายมาก！พี่ท่านกับท่านเก้า ตามสภาพที่รู้กันอยู่ก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว เห็นชัดได้ว่าต่างได้รับบาดเจ็บมา เพียงให้พวกท่านทำให้ดูเลวร้ายกว่านี้ลงไปอีก แล้วให้คนของหุบเขาราชายารู้เห็นเข้า ต่อให้ไปบอกเขาตรง ๆ ว่าสวีฮว๋ากับพวกถูกพวกท่านฆ่า ยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ”

“พลังฝีมือของท่านแม้จะเก่งกาจมาก แต่ยังไงก็อยู่แค่เพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด นอกจากคนที่เคยเห็นกับตาว่าท่านมีสมรรถนะภาพในการต่อสู้ถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ไม่งั้นถึงยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ”

“ส่วนสวีฮว๋านั้นพาผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดมาด้วยถึงสองนาย ใครจะไปเชื่อ ว่าสามคนนี้จะถูกพวกท่านฆ่า？”

“อย่าว่าแต่พวกท่านอยู่ในสภาพบาดเจ็บสาหัสเลย ให้พวกท่านอยู่ในสภาพสมบูรณ์ดีอยู่ น่ากลัวก็ยังยากที่จะมีคนเชื่อ ว่าพวกท่านสามารถฆ่าสวีฮว๋าพวกเขาสามคนได้”

ได้ยินที่หวยหลันพูด หยางเฉินให้รู้สึกสว่างโล่ง

ที่เขาฝึกบรรลุถึงพลังแห่งธาตุน้ำ นอกจากเจียงเฉิงจื่อกับเจ้าเมืองหวยเฉิงที่รู้ ก็มีแต่สวีฮว๋ากับพวกนี้เท่านั้น

สวีฮว๋ากับพวกก็ตายไปหมดแล้ว เจียงเฉิงจื่อก็คงไม่เที่ยวไปป่าวประกาศที่ไหน ให้รู้กันว่าหยางเฉินใช้เพียงพลังฝีมือระดับกลางแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด ฝึกบรรลุถึงพลังแห่งธาตุ มัง？

เจ้าเมืองหวยเฉิงก็คงไม่พูด ถึงจะพูด ก็จะมีใครสักกี่คนที่จะเชื่อ?

ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ก็จะไม่มีใครรู้ว่าหยางเฉินตอนนี้เก่งกาจไปถึงขนาดไหนแล้ว และก็คงไม่มีใครจะเอาเรื่องการตายของสวีฮว๋ากับพวก ไปผูกเข้าเป็นเรื่องกับหยางเฉิน

หยางเฉินก็ถามไปอีก “ถ้างั้นตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไง？คงไม่ใช่จะให้อยู่กันที่นี่ เพื่อรอดูรายการพยัคฆ์สู้มังกรระหว่างจวนเมืองหวยเฉิงกับหุบเขาราชายามัง？”

หวยหลันยิ้มน้อย ๆ “ก่อนที่ยังไม่เห็นแพ้ชนะกันของจวนเมืองหวยเฉิงกับหุบเขาราชายา พวกเราก็จะอยู่รอดูผลกันที่นี่แหละ”

“ตอนนี้ที่รู้แน่ ๆ คือ ไม่ว่าถึงสุดท้ายแล้วจวนเมืองหวยเฉิงหรือหุบเขาราชายาใครจะเป็นฝ่ายชนะ ต่างก็ไม่มีใครจะปล่อยพี่หยางท่าน”

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ พวกเราก็จะฉวยจังหวะที่พวกเขากำลังต่อสู้กัน หาทางล่าสังหารพวกผู้แกร่งกล้ารอบ ๆ ของพวกมัน เพียงแต่ว่าต้องให้เป็นความลับมากที่สุด จะต้องไม่เปิดเผยให้เห็นเป็นพวกท่าน ก็จะทำให้พวกมันทั้งสองฝ่ายเข้าใจผิดว่าเป็นอีกฝ่ายที่ไปฆ่าล้างผู้แกร่งกล้าของอีกฝ่ายหนึ่ง ก็จะเป็นการเพิ่มความขัดแย้งหนักขึ้นให้ทั้งสองฝ่าย”

“ทำลายล้างข้อได้เปรียบฝ่ายตรงข้าม ขอเพียงเราตัดทอนกำลังหลักของพวกเขาได้ในตอนนี้ หลังจากนี้ต่อไปความกดดันเวลาที่เราจะต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา ก็จะน้อยลงอย่างมาก”

แม้แต่เหล่าจิ่ว ตอนนี้สายตาที่มองหวยหลัน แววตาก็มีแต่ความชื่นชม

เหล่าจิ่วพูดเสียงทุ้มหนัก “เจ้าพูดได้ถูกต้อง พวกเรายังไปไม่ได้！เจ้าเมืองหวยเฉิงก็รู้แล้ว ว่าหยางเฉินฝึกบรรลุถึงพลังแห่งธาตุ แล้ว หากแม้นเราหนีไปในตอนนี้ เจ้าเมืองหวยเฉินจะต้องหาทุกวิถีทางที่จะตามล่าฆ่าหยางเฉิน”

“และพวกเราตอนนี้ก็ไปกระทบกระทั่งกับหุบเขาราชายาเข้าอีกด้วย ถึงเวลานั้น หุบเขาราชายาก็คงไม่มีทางที่จะปล่อยพวกเรา เราคงต้องเผชิญกับไฟโกรธแค้นของจวนเมืองหวยเฉิงกับหุบเขาราชายาด้วยกันแล้ว”

“ไม่แน่ที่จะเป็นได้ว่า พวกเขาทั้งสองฝ่าย อาจจะบรรลุได้ในข้อตกลง ร่วมมือกันระดมผู้แข็งแกร่งมาถล่มหยางเฉิน”

หวยหลันตอบ “ที่เห็นกันอยู่คือฉันทรยศหักหลังจวนเมืองหวยเฉิง แต่ข้อเท็จจริงนั้น นี่เป็นภาระกิจตามแผนของท่านปู่ที่จัดวางให้ฉัน ท่านให้ฉันทำเป็นว่าทรยศแล้ววางตัวใกล้ชิดกับหยางเฉิน เพราะหยางเฉินมีความลึกลับอันใหญ่หลวงทีเดียวที่เก็บซ่อนอยู่ในตัว เพราะเหตุนี้ที่ทำให้ผู้แข็งแกร่งทั่วทั้งจวนเมืองหวยเฉิงออกมาตามล่าพวกเรา แต่นั่นเป็นเพียงภาพลวง”

“กองกำลังของจวนเมืองหวยเฉิงแข็งแกร่งขนาดไหน เธอก็น่าจะรู้ดี เธอคิดว่าที่จวนเมืองหวยเฉิงระดมกำลังพลผู้แข็งแกร่งขนาดนั้นมาตามล่าพวกเรา พวกเราจะหนีรอดได้จริง ๆ หรือ？”

“ก็ด้วยการวางแผนจัดการของท่านปู่ จึงทำให้ผู้แข็งแกร่งจากจวนเมืองหวยเฉิงยังจับพวกเราไม่ได้”

ตอนนี้แม้กระทั่งหยางเฉินก็ยังแคลงใจ นี่มันเป็นจริงอย่างที่หวยหลันพูดหรือไม่นี่ หล่อนแสร้งทำตัวมาใกล้ชิดเขาจากการบงการของเจ้าเมืองหวยเฉิง

หวยเฟิ่งได้ยินที่หวยหลันพูดมา ลดเสียงต่ำลงถามว่า “ที่เธอพูดนี่เป็นเรื่องจริงหรือ？”

หวยหลันพูดเสียงเรียบ ๆ “เชื่อไม่เชื่ออยู่ที่ตัวเธอเอง！ฉันก็เป็นเพียงคนนอก ต่อไปข้างหน้าก็ยังต้องพึ่งพาอาศัยอยู่กับจวนเมืองหวยเฉิง แต่คนทั้งจวนเมืองหวยเฉิงต่างก็ดูฉันไม่ขึ้น ฉันจึงต้องหวังพึ่งเธอกับคุณแม่ของเธอช่วย เพียงขอให้เธอยอมช่วยฉัน ฉันก็พร้อมที่จะส่งข่าวแส้นทางการเคลื่อนไหวของหยางเฉินให้พวกเธอ”

“ฉันยังจะบอกให้เธอรู้ได้นะ ตอนหยางเฉินกับเหมียวเก้าเพิ่งหนีพ้นจากเมืองหวยเฉิง ก็ไปเจอกับพวกผู้แข็งแกร่งจากหุบเขาราชายา ตอนนี้ทั้งสองคนต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส เวลานี้เป็นช่วงเวลาที่พวกเธอจะได้แก้แค้นที่เหมาะสมมากที่สุด”

พอได้ยินหวยหลันพูดจบ หวยเฟิ่งอึ้งเงียบ ครู่หนึ่งหลังจากนั้น หวยเฟิ่งจึงพูดว่า “ในเมื่อเป็นภาระกิจที่ท่านปู่มอบให้เธอ ให้เธอตีสนิทใกล้ชิดหยางเฉิน ตอนนี้เธอกลับมาบอกเบาะแสหยางเฉินให้พวกเรา ถ้าหากหยางเฉินเกิดตายไป แล้วเธอจะบรรลุเป้าหมายภาระกิจของท่านปู่ได้ยังไง？”

หวยหลันพูด “แล้วเธอไม่คิดหรือว่า ในเมื่อฉันเลือกข้างพวกเธอแล้ว ยังจะทำงานให้ท่านปู่ต่ออีกหรือ？”

หวยเฟิ่งถาม “หมายความว่ายังไง？”

หวยหลันหัวเราะเยือก ๆ “พวกเธอสองแม่ลูกเตรียมการไว้ก็นานแล้วนะ น่ากลัวคงอีกไม่นาน พวกเธอก็จะลงมือกับท่านปู่แล้วมัง？”