The king of War นิยาย บท 1666

ได้ยินคำพูดของหวยหลัน หยางเฉินกับเหล่าจิ่วต่างก็ถึงกับอึ้งตะลึงงง

ส่วนหวยเฟิ่งที่อยู่อีกฟากของโทรศัพท์ หลังจากได้ยินที่หวยหลันพูด ก็ตื่นตระหนกสุด ๆ เสียงพูดดูออกจะลนลาน “หวยหลัน เธอพูดเรื่องเหลวไหลอะไรกันนั่น？ใครบอกว่าพวกเราจะลงมืออะไรกันกับท่านปู่？”

หวยหลันพูดเสียงชืด ๆ “ฉันก็ได้พูดกับเธออย่างชัดแจ้งแล้ว เธอยังคิดว่า ฉันไม่มีหลักฐานจริงงั้นหรือ？”

พอพูดคำนี้ไป หวยเฟิ่งถึงกับนิ่งเงียบ

หวยหลันพูดต่อ “เมื่อกี้นี้ฉันก็บอกแล้ว ในสายตาพวกเธอ ฉันเป็นเพียงคนนอก ก่อนหน้านี้ฉันเคยได้รับการเห็นในความสำคัญจากท่านปู่ ได้เป็นกระบอกเสียงให้กับเมืองหวยเฉิง ใครจะไปรู้ได้ว่า ท่านปู่ไม่ใช่ว่าจะเห็นความสำคัญตัวเราเลย ท่านเพียงต้องการคนที่เป็นกระบอกเสียงให้ท่านเท่านั้น”

“อีกทั้งฉันยังเข้าใจดีว่า วันไหนที่เปลี่ยนเจ้าเมืองหวยเฉิงคนใหม่ ฉันก็จะต้องถูกเขี่ยออกจากจวนเมืองหวยเฉิงทันที”

“ระหว่างฉันกับเธอ ถึงแม้จะมีเรื่องบุญคุณความแค้นกันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ถึงคอขาดบาดตาย มีแต่เพียงเรื่องราวเล็ก ๆ จึงน่าจะคุยปรองดองกันได้”

“ฉันเห็นว่า ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุด โอกาสที่อำนวยให้พวกคุณได้สบโอกาสที่ดีที่สุดในการลงมือที่เร็วที่สุด ฉันจะคอยช่วยพวกคุณคุมสถานะการณ์ในจวนเมืองหวยเฉิง เพียงขอร้องพวกคุณให้ฉันมีโอกาสยืนอยู่ได้ในจวนเมืองหวยเฉิงเท่านั้น”

“ขอเพียงพวกคุณรับปากฉัน ฉันก็จะส่งพิกัดที่อยู่ของหยางเฉินอย่างละเอียดให้พวกคุณ”

“เอาละ ที่ควรพูดฉันก็พูดจบละ คุณไม่จำเป็นต้องให้คำตอบฉันเดี๋ยวนี้ก็ได้ ฉันให้เวลาคุณสิบนาทีจะได้ไปปรึกษากับคุณแม่คุณ ถ้ายังไม่ได้ให้คำตอบฉัน นั่นก็ต้องขอโทษด้วย ฉันก็คงต้องเอาพิกัดที่อยู่ของหยางเฉิน ส่งไปให้หุบเขาราชายาละ”

พูดจบ หวยหลันก็วางสายโทรศัพท์

หล่อนมองไปที่หยางเฉินแล้วชี้แจงว่า “พี่หยาง หวังว่าพี่คงไม่เข้าใจผิดนะ ฉันเพียงแต่รู้ดีถึงเรื่องราวต่าง ๆ ระหว่างหวยเฟิ่งกับหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ ก็จึงได้ใช้เป็นข้อมูลสร้างเหตุผลให้พวกเขาเชื่อถือขึ้นมา”

หยางเฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าหากว่าแผนอันนี้ไม่ใช่เธอเป็นคนพูดออกมาเอง ข้าก็คงต้องสงสัยแน่ ว่าเธอนี่จะต้องใช่คนที่เจ้าเมืองหวยเฉิงจงใจจับวางไว้ข้างตัวข้าจริง ๆ ”

เหล่าจิ่วมองไปที่หวยหลันบอกว่า “ไว้จบเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว เธอน่าจะไปเมืองเหมียวนะ ข้าเชื่อว่าเจ้าเมืองเหมียวต้องยินดีต้อนรับคนอย่างเจ้านี้แน่ ๆ ”

หวยหลันหัวเราะเบา ๆ มองไปที่หยางเฉิน พูดยิ้ม ๆ ว่า “ถ้าพี่หยางไม่ต้องการฉัน ฉันก็จะตรองดูที่จะไปเมืองเหมียว”

หยางเฉิงก็หัวเราะแล้วพูด “ขอเพียงเธอยอมที่จะอยู่เคียงข้างข้า แน่นอนว่าข้ายินดีต้อนรับเต็มที่”

หวยหลันก่อนหน้านี้เป็นกระบอกเสียงของเจ้าเมืองหวยเฉิง เพียงเท่านี้ก็เห็นได้ หล่อนต้องมีความสามารถสูงมากพอ

ที่ผ่านมาเดี๋ยวนี้ แผนการของหวยหลัน ก็บอกชัดให้เห็นทุกอย่าง

ให้ผู้หญิงลักษณะแบบนี้อยู่ข้างตัว จะต้องช่วยเรื่องต่าง ๆ ได้เป็นอย่างมากแน่นอน

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ในมือหวยหลันดังขึ้น

หวยหลันหัวเราะและมองไปที่หยางเฉินพูดว่า “คิดไว้ไม่มีพลาด หวยเฟิ่งติดเบ็ดแล้ว！”

พูดจบ หล่อนก็รับโทรศัพท์ และก็กดปุ่มแฮนด์ฟรีด้วย

เสียงที่เต็มไปด้วยความหนาวเยือกดังมา “หวยหลัน แกไปรู้มายังไงว่าข้าคิดจะลงมือจัดการกับเจ้าเมือง？”

ไม่ใช่เสียงหวยเฟิ่ง แต่เป็นเสียงแม่ของหวยเฟิ่ง เสียงหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่

หวยหลันพูดตอบไป “ฉันรู้ได้ยังไง คงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับท่านนะ ตอนนี้ท่านแค่เพียงบอกฉันมาว่า จะร่วมมือกับฉันหรือไม่？ขอเพียงท่านยินยอมให้โอกาสฉันมีพื้นที่ยืนอยู่ในหวยเฉิงได้ ฉันก็ยินดีบอกพิกัดของหยางเฉินให้ท่าน และก็ยินดีร่วมมือกับท่าน ฆ่าเจ้าเมืองหวยเฉิง”