The king of War นิยาย บท 1698

ใบหน้าของเจ้าเมืองมู่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ เสียงหัวเราะดังไปทั่วจวนเจ้าเมือง

ถึงแม้ว่าขาเพิ่งจะได้รับความเจ็บปวดอย่างมหาศาล แต่เขาไม่หวาดกลัว กลับรู้สึกตื่นเต้นมากกว่า

เขามองไปทางเฝิงเสียวหว่านอย่างตื่นเต้น “ผ่านมาหลายปีแล้ว ฉันหาหมอวิเศษไปทั่วหล้า ไม่มีใครสามารถทำให้ขาของฉันมีความรู้สึกได้ แต่ว่าเธอ เสียวหว่าน กลับสามารถทำให้ขาของฉันมีความรู้สึกที่รุนแรงเช่นนี้ได้ ฉันรู้สึกดีใจมากจริงๆ เสียวหว่าน ขอบคุณเธอมาก！”

เสียวหว่านสีหน้าซีดเซียว เอ่ยปากพูดว่า “ฉันเองก็ทำได้แค่ให้ขาของคุณมีความรู้สึกกลับมาเล็กน้อยเท่านั้น แต่หลังจากนี้จะสามารถทำให้ยืนขึ้นได้อีกครั้งมั้ย ฉันไม่กล้ารับประกันค่ะ ทำได้แค่รักษาต่อไป แล้วดูผลลัพธ์ในอนาคตค่ะ”

เจ้าเมืองมู่พูดอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “ฉันเชื่อใจเธอ！”

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ขาของเจ้าเมืองมู่ยังแบกรับความเจ็บปวดที่แสนสาหัสอยู่ แล้วความเจ็บปวดก็ยังทวีคูณเพิ่มมากขึ้นอีกด้วย แต่ว่าเขาไม่ส่งเสียงร้องสักคำ

ความดีใจในตอนนี้ ได้มากเกินกว่าความเจ็บไปแล้ว

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเฝิงเสียวหว่านก็จบการรักษา

เธอเหนื่อยจนทรุด ใบหน้าเองก็ซีดเซียวอย่างมาก เธอรีบหยิบเอาเม็ดยาออกมาหนึ่งเม็ดแล้วกินเข้าไป

ผ่านไปสักพัก เธอถึงได้รู้สึกว่าดีขึ้น แล้วมองไปทางเจ้าเมืองมู่ ถามว่า “ตอนนี้คุณลองดู ว่าสามารถลุกขึ้นได้มั้ยค่ะ?”

เจ้าเมืองมู่อึ้งไปสักพัก เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสามารถลุกขึ้นยืนได้เร็วมากขนาดนี้ ดังนั้นเมื่อกี้ที่เฝิงเสียวหว่านจบการรักษาแล้ว เขาก็ไม่ได้ลองลุกขึ้น

ตอนนี้ฟังเฝิงเสียหว่านพูดอย่างนี้แล้ว เขาอึ้งไปก่อน จากนั้นก็ดีใจ รีบเขามือพยุงรถเข็น ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน

เพียงแต่ เขาเพิ่งลุกขึ้นได้เพียงครึ่งเดียว ก็ล้มลงบนรถเข็นแล้ว

“ท่านเจ้าเมืองครับ！”

มู่ฮว๋าตกใจอย่างมาก รีบเข้าไปพยุงตัวเจ้าเมืองมู่ไว้

แต่กลับถูกเจ้าเมืองมู่ตะคอกใส่ว่า “ไม่ต้องสนใจฉัน！”

พูดจบ เขาก็ตะเกียกตะกาย พยายามลุกขึ้นอีกครั้ง เหมือนกับครั้งเมื่อกี้ ที่สองขางออยู่ครึ่งหนึ่ง ไม่สามารถที่จะยืดตรงได้เต็มที่

แต่ว่า แต่ว่าเขาไม่ท้อแท้เลยสักนิด กลับมีแต่ความตื่นเต้น ลองลุกขึ้นซ้ำๆเรื่อยๆ

ภายใต้การจับตามองของทุกคน เขาสามารถลุกขึ้นยืนได้มากกว่าเดิมในทุกๆครั้ง

ไม่รู้ว่าลองไปกี่ครั้งแล้ว ในที่สุดเขาก็สามารถยืนได้ เพียงแต่สองขาเอาแต่สั่นไม่หยุด เห็นได้ชัดว่ากำลังแบกรับแรงกดดันอย่างหนักอยู่

“ฮ่าๆๆๆ！”

เจ้าเมืองมู่หัวเราะออกมา เนื่องจากตื่นเต้นดีใจ น้ำตาถึงกับไหลออกมา และพูดอย่างตื่นเต้นมากว่า “ฉันสามารถยืนได้แล้ว！ฉันสามารถยืนได้แล้ว！ฮ่าๆๆๆ！”

คนอื่นๆเองก็ตกใจอย่างมาก โดยเฉพาะมู่ฮว๋า อาการของเจ้าเมืองมู่ร้ายแรงมากแค่ไหน เขารู้ดีมาก ซึ่งต้องนั่งรถเข็นมานานหลายปีแล้ว

ในระหว่างนั้น ตระกูลมู่เชิญหมอดังมาแล้วมากมาย แต่ล้วนไม่สามารถทำให้ขาของเจ้าเมืองมู่มีความรู้สึก แต่ในวันนี้ เฝิงเสียวหว่านเพิ่งจะทำการรักษาให้กับเจ้าเมืองมู่เป็นครั้งแรก เจ้าเมืองมู่ก็สามารถลุกขึ้นยืนได้แล้ว

เจ้าเมืองมู่หัวเยาะยิ้มแย้ม พูดว่า “เสียวหว่าน ขอบใจเป็นมาก ขอบใจเธอมากจริงๆ ถ้าหากเธอไม่รังเกียจ ก็นับฉันเป็นคุณปู่บุญธรรมเถอะ แล้วหลังจากวันนี้ไปเธอก็คือองค์หญิงของจวนมู่！”

ชั่วขณะนั้นเฝิงเสียวหว่านเองก็มึนงง ตัวเองก็แค่ได้รับสายของหยางจิ่วเทียน จากนั้นก็มาที่จวนมู่เพื่อทำการรักษาให้กับเจ้าเมืองมู่ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมานับถือคุณปู่บุญธรรม

เธอหันไปมองหยางเฉิน หยางเฉินยิ้มและพูดว่า “เสียวหว่าน เจ้าเมืองมู่ยินดีที่รับเธอเป็นหลานบุญธรรม นั่นถือเป็นเกียรติของเธอเลยนะ！”

เมื่อได้ฟังหยางเฉินพูดเช่นนี้แล้ว เฝิงเสียวหว่านจึงหันไปมองเจ้าเมืองมู่ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันยินดีค่ะ！คุณปู่มู่！”