The king of War นิยาย บท 1847

ตู้จ้งแค่นเสียงหัวเราะ มองไปที่อาโอกิ ยามาโตะ ขาข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนหน้าอกของเกาสง

ด้วยสีหน้าหยิ่งทระนงของเขามองหน้าอาโอกิ ยามาโตะที่อยู่มุมด้านนักบูโดของฝ่ายประเทศซัน ส่งเสียงหัวเราะสะบัดออกทางจมูก “ยอมแพ้？ทำไมข้าต้องยอมแพ้？เจ้าตาบอดไปแล้วหรือไง มองไม่ออกหรือว่าเวลานี้ผู้ที่ได้เปรียบอยู่ คือข้านี่？”

อาโอกิ ยามาโตะโกรธเดือดเต็มหน้า นัยน์ตาทั้งคู่จ้องเขม็งที่ตู้จ้ง ตวาดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “แกมันตัวอะไร？มีอะไรคู่ควรพอจะมาพูดแบบนี้ต่อหน้าข้า เชื่อหรือไม่ ข้าจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้แล้ว？”

ตู้จ้งหัวเราะเสียงออกจมูก แล้วส่ายหน้า “ไม่เชื่อ！”

“แกรนหาที่ตาย！”

อาโอกิ ยามาโตะเดือดขึ้นมาเต็มที่ ขยับขา กระโดดจากชั้นสองพุ่งตรงลงมาที่เวทีประลอง มุ่งเข้าหาตู้จ้ง

ตู้จ้งก็คิดไม่ถึง อาโอกิ ยามาโตะจะไม่คำนึงถึงกิริยามารยาทของการประลองยุทธ ลงมือกับเขาแบบนี้

เขารู้ดีอยู่ ถ้าอาโอกิ ยามาโตะลงมือเองแล้ว เขาไม่มีทางรอดเลยแม้แต่น้อย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว นั่นก็ไม่มีความหมายอะไรที่จะปล่อยให้เกาสงมีชีวิตอยู่

“กร๊อป！”

ขาที่เหยียบบนหน้าอกของเกาสงอยู่ตลอดเวลานั้น เพิ่มแรงใส่ลงไปในฉับพลัน เสียงกระดูกแตกหักลั่นดังขึ้น เกาสงก็ถูกฆ่า

“แกรนหาที่ตาย！”

และในขณะนั้นอาโอกิ ยามาโตะก็ถลันเข้ามาถึง เห็นเกาสงถูกฆ่าตาย บันดาลโกรธขึ้นมาทันที พุ่งหมัดใส่เข้าไปตรงหัวของตู้จ้งอย่างโหดดุ

ตู้จ้งถึงคิดจะหลบ ก็ไม่มีทางเป็นได้แล้ว

ฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งของจริงฝีมือแท้แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น อีกยังเป็นประเภทสุดที่จะใกล้ถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางแล้ว

“คุณหยางครับ ผมไม่รอท่านแล้ว！”

ตู้จ้งไม่มีอาการหวั่นไหวบนใบหน้า พึมพำให้กับตัวเอง

หมัดของอาโอกิ ยามาโตะที่เห็นนั้นกำลังอัดใส่หัวของตู้จ้ง ในช่วงเส้นยาแดงผ่าแปดนั้นเอง เงาร่างคนวัยละอ่อนสายหนึ่ง ขวางเข้ามาอยู่ข้างหน้าตู้จ้ง

“ปึง！”