The king of War นิยาย บท 1854

พอคำนี้พูดออกไป ทุกคนต่างตะลึงกันตาค้าง หยางเฉินถึงขนาดจะให้ทิคาโนะ ทาเคชิฆ่าคามิชิโร กุนโตกับอาโอกิ ยามาโตะทิ้งเลยหรือนี่？

เขาจะบ้าไปแล้วมั่ง？

ทิคาโนะ ทาเคชิมีหรือจะตกลง？

ไม่นานนัก ทุกคนก็คิดกันได้ หยางเฉินจงใจที่จะพูดไปแบบนั้น

ตู้จ้งที่กำลังกังวลใจสุด ๆ ก็ได้ระบายลมหายใจให้ผ่อนคลายลง

แต่ทว่า ที่เขาต้องห่วงหยางเฉินมากขึ้นคือ คำพูดของหยางเฉิน มีแต่จะกระตุ้นให้ทิคาโนะ ทาเคชิโกรธแค้นหนักขึ้น

หยางเฉินแม้จะฆ่าโยชิดะ โชได้ แต่ก็ต้องใช้พละกำลังสุดขีดที่มีในตัว ส่วนทิคาโนะ ทาเคชินั้นตัวจริงของแท้ของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย หยางเฉินนั้นมีพลังฝีมือเพียงแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น ระดับขั้นของทั้งสองต่างกันอยู่มาก ถึงจะมีตัวช่วยอย่างอื่น ก็ยากแท้ที่จะดึงเทียบเสมอขึ้นไปได้

คามิชิโร กุนโตพูดด้วยความโกรธอย่างหนัก “หยางเฉิน แกนี่มันรนหาที่ตาย！”

อาโอกิ ยามาโตะก็พูดด้วยใจแค้นอยากฆ่าไปว่า “แกเห็นท่านนายกทิคาโนะเป็นยังไง？ ท่านมีหรือจะฆ่าพวกข้า？แกกล้าดีมาท้าทายท่านนายกทิคาโนะ เดี๋ยวแกจะต้องเสียใจ！”

ทิคาโนะ ทาเคชิลุกยืนขึ้นช้า ๆ พลางเดินเข้าไปหาหยางเฉิน พลางเอ่ยปากพูดไป “มันเป็นเรื่องผ่านมานานหลายปีแล้วนะ ที่ยังไม่เคยมีใครกล้าใช้วาจาท้าทายกับข้า วันนี้ ข้าก็จะให้แกเห็นถึงผลจากการท้าทายข้าว่าเป็นยังไง”

รอยยิ้มบนสีหน้าของหยางเฉินหายไป ในดวงตาเต็มไปด้วยความหนักใจ แน่นอนอยู่ว่าเขารู้ดีถึงพลังฝีมือจริงของทิคาโนะ ทาเคชิว่าร้ายกาจขนาดไหน

ต่อให้เขากระตุ้นสายเลือดคลั่งขึ้นมา คิดจะเอาชนะทิคาโนะ ทาเคชิ ความหวังยังดูเลือนรางเหมือนเดิม

สองช่วงห่างดูว่าเล็กน้อยของขั้นชั้นแดน จริง ๆ แล้วไม่ใช่น้อย

อันดับขั้นบูโดที่มาถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้ว ช่วงห่างของแต่ละขั้นในชั้นเล็ก ๆ ล้วนเหมือนมีเส้นขีดขั้นเห็นแตกต่างชัดเจน เมื่อบรรลุถึงขั้นแปดแล้ว การจะทะลวงก้าวข้าม ความยากนั้นสูงมาก ก็จะมีแต่พวกนักบูโดที่มีพรสวรรค์ประเภทร้ายเหลือสุด ๆ จึงจะทำได้

ระดับบูโดเมื่อมาถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าแล้ว ความห่างระหว่างแต่ละชั้น ก็ยิ่งมากขึ้น

ในชั่วเพียงพริบตา ทิคาโนะ ทาเคชิก็ได้มาถึงตัวหยางเฉิน ระยะห่างของทั้งสองคน เพียงที่สี่ห้าเมตร

“พูดกันตรง ๆ ความจริงข้าชื่นชมเจ้ามากนะ ถ้าเจ้ายอมสมัครใจมาอยู่กับสมาคมบูโดแห่งประเทศหยาง ข้าก็จะยินดีมาก ขนาดว่าการทำเพื่อเจ้า ต้องมีการบาดหมางกับตระกูลโยชิดะ ถึงยังไง การที่แกไปฆ่าโยชิดะ โช ตระกูลโยชิดะไม่ปล่อยแกแน่นอนอยู่แล้ว”

ทิคาโนะ ทาเคชิมองหยางเฉินด้วยสีหน้าเรียบสงบพูดจบลง ก็พูดต่ออีกว่า “ชื่นชมก็ส่วนชื่นชม มันไม่ใช่เหตุผลในการให้อภัยเจ้า เจ้าเตรียมตัวตายให้ดีหรือยัง？”

ไม่ออกอาการดุดันแต่น่าเกรงขาม！

ทิคาโนะ ทาเคชิยังไม่ทันได้เปล่งกระแสบูโด หยางเฉินก็ได้รู้สึกได้ถึงความกดดันจากพลังบูโดที่แข็งแกร่งอย่างมาก

เขารู้ดี ไม่ใช่ความกดดันจากกระแสพลังบูโดของทิคาโนะ ทาเคชิ แต่ด้วยพลังฝีมือบูโดของทิคาโนะ ทาเคชิสูงเกิน ช่วงห่างระหว่างพวกเขาต่างกันมาก แม้ว่าทิคาโนะ ทาเคชิไม่ได้จงใจเปล่งกระแสพลังบูโดออกมา เพียงในจิตใต้สำนึก หยางเฉินรับรู้ถึงแรงกดดันแล้ว

พูดง่าย ๆ นี่แหละคือการกดดันขั้นสุดยอดของแดนบูโด

สองผู้แข็งแกร่งที่มีความต่างระดับขั้นอย่างมาก ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนสูงกว่าไม่จำเป็นว่าจะต้องเปล่งพลังกดดันใด ๆ ก็ทำให้ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนต่ำกว่ารู้สึกกดดันได้

ความกดดันแบบนี้ พอเมื่อผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนสูงกว่าเปล่งพลังกดดันจริงออกมา ก็จะยิ่งหนักหน่วงขึ้น และจะมีผลกระทบต่อพลังฝีมือของนักบูโดที่อยู่ในแดนต่ำกว่าด้วย

แม้แต่ทิคาโนะ ทาเคชิเอง เวลานี้ความเหยียดหมิ่นในดวงตาหายไปแล้ว แววตาเพิ่มให้เห็นความหนักใจ มาถึงนาทีนี้ เขาเพิ่งจะรู้สึก ไอ้เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าคนนี้ ตอนที่ต่อสู้กับโยชิดะ โชก่อนหน้านี้ ไม่ได้ใช้พลังฝีมือทั้งหมด

ดูจากกระแสพลังบูโดที่เปล่งออกมาในตอนนี้ อย่าว่าแต่จะฆ่าโยชิดะ โชได้ในพริบตา การถล่มโยชิดะ โชให้แพ้ไปในนาทีเดียวนั้น ง่ายเพียงขยับยกมือ

ถึงกระนั้นก็ตาม ทิคาโนะ ทาเคชิก็เพียงแต่รู้สึกตื่นใจเท่านั้นเอง ไม่ได้เห็นว่าการเปล่งกระแสพลังฝีมือที่เหนือกว่าก่อนหน้านี้มาก แล้วก็คิดว่าตัวเองมีโอกาสแพ้

แน่นอนว่า กระบวนพลังฝีมือของหยางเฉิน ไม่ใช่จะมีแค่สายเลือดคลั่ง ถ้าหากมีแค่เพียงกระบวนพลังฝีมือเท่านี้ แล้วคิดจะใช้พลังฝีมือแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นถล่มฆ่าทิคาโนะ ทาเคชิที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย นั่นมันเรื่องในนิยายอาหรับราตรีแล้ว

กระแสพลังบูโดในตัวหยางเฉิน ยังคงเพิ่มทวีขึ้นไม่หยุด เวลานี้เลยจากแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นขึ้นไปอีกไกลมากแล้ว

บรรดานักบูโดที่อยู่ในบริเวณ ล้วนตื่นตะลึงกันอย่างไม่มีอะไรจะเปรียบ

“นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง？”

ฝ่ายด้านทางค่ายประเทศซัน ความรู้สึกไม่อยากเชื่อแสดงออกเต็มหน้าอาโอกิ ยามาโตะ

แววตาของคามิชิโร กุนโตดูทื่อเซ่อ ที่หยางเฉินถล่มฆ่าโยชิดะ โชได้ ก็เป็นเรื่องที่เขายอมรับไม่ได้อยู่แล้ว แต่มาถึงตอนนี้ กระแสพลังบูโดที่เปล่งออกจากตัวหยางเฉิน ไกลล้ำเกินพวกเขาไปมากมาย

ถ้าพูดถึงว่า เมื่อกี้นี้ที่หยางเฉินสู้กับโยชิดะ โช แล้วระเบิดพลังฝีมือเต็มที่ออกมา โยชิดะ โชคงจะตายเร็วกว่านั้นอีกเป็นแน่มั้ง？

หน้าของตู้จ้งก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น สองหมัดกำแน่น พูดไปด้วยความตื่นเต้น “พวกแกเห็นกันแล้วใช่ไหม？นี่ไงที่พวกเรานักบูโดจิ่วโจวหยิ่งได้อย่างภาคภูมิใจ อายุเขายังน้อยอยู่เลย แต่เก่งกาจมาได้ถึงขนาดนี้ ให้เวลาเขาอีกสิบปี ยังมีใครจะมีคุณสมบัติที่จะไปสู้กับเขาได้？”

ติงเหวินจัวหน้าขาวซีด ความรู้สึกคิดไม่ถึงเต็มหน้า “เป็นไปไม่ได้！มันเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด！เขามันไอ้เด็กบัดซบที่ขนยังขึ้นไม่เต็มเลย จะเก่งกาจถึงขนาดนี้ได้ยังไง？”