The king of War นิยาย บท 1856

หยางเฉินจึงได้รู้ในตอนนี้เอง ทิคาโนะ ทาเคชิกำลังเปล่งพลังฝีมือทั้งหมดออกมา มิน่าจึงได้มีกระแสพลังบูโดระเบิดออกมาอย่างน่ากลัวขนาดนี้

“ไอ้หนู รับให้ดี！”

ทิคาโนะ ทาเคชิตวาดออกมาในทันใด เสียง “ปัง” ดังสนั่น พื้นโดยรอบขาของเขาแตกระเบิดออก

พริบตาหลังจากนั้น ตัวร่างก็พุ่งเข้าถึงข้างหน้าหยางเฉิน สีหน้าหยางเฉินเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง ไม่มีเวลาให้ลังเล ในวินาทีที่ทิคาโนะ ทาเคชิขยับตัว ก็คาดเดาและเตรียมตัวแล้ว ขาเริ่มขยับ จะออกไปให้พ้นจากที่เดิม

ที่น่าเสียดายคือ การเคลื่อนตัวของทิคาโนะ ทาเคชิไวกว่า ในชั่วพริบตาที่หยางเฉินยังไม่ทันหลุดพ้นจากที่เดิม ก็พุ่งมาถึงตัวแล้ว

“ปึง！”

ชัดเจนเฉียบขาดด้วยหมัดที่อัดอย่างดุดันเข้าท้องน้อยหยางเฉิน ตัวร่างหยางเฉินกระเด็นลอยออกไปกลางอากาศ

เมื่อตัวร่างของเขาร่วงลงกับพื้น ก็ถึงกับคลานลุกไม่ขึ้น หมัดเดียวที่สุดโหดของทิคาโนะ ทาเคชิ ทำเอาท้องน้อยของเขาจุกแน่น เจ็บปวดราวกับถูกบิด ให้ความรู้สึกเหมือนท้องน้อยจะถูกฉีกขาด

ส่วนทิคาโนะ ทาเคชิก็เพียงชกหมัดนี้ใส่หยางเฉิน แล้วก็หยุดจู่โจม

ด้วยความทระนงของเขา ออกตัวเต็มกำลังทุ่มใส่ไปแล้ว ถ้าไม่สามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นแพ้ลงไปได้ นั่นถือว่าเขาแพ้

“คุณหยาง！”

ตู้จ้งร้องตะโกนขึ้นมาในทันที สีหน้าเปลี่ยนซีดเผือดลงไปในฉับพลัน

พวกผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดและขั้นแปดที่ยังอยู่ในโรงเทพบู๊ ต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างแรง หยางเฉินแค่เพียงหมัดเดียวของทิคาโนะ ทาเคชิก็ยังรับไม่ได้เลยหรือนี่？

หันมองด้านฝ่ายประเทศซัน แต่ละคนสีหน้าตื่นเต้น ส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ

คามิชิโร กุนโตและอาโอกิ ยามาโตะ ค่อยเห็นสีหน้าที่ดูผ่อนคลายลง หยางเฉินแม้ว่าจะเก่งกาจมาก ก็ยังคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทิคาโนะ ทาเคชิ

สองคนนี้ เบ็ดเสร็จแล้วก็ไม่ใช่นักบูโดในระดับเดียวกัน หยางเฉินต้านรับการโจมตีใส่เต็มกำลังในทีเดียวของทิคาโนะ ทาเคชิได้ ก็เรียกว่าแน่อย่างร้ายกาจมาก ๆ แล้ว

คามิชิโร กุนโตและอาโอกิ ยามาโตะถามในตัวเอง หากเปลี่ยนให้พวกเขาไปอยู่ในตำแหน่งของหยางเฉิน ลองรับหมัดของทิคาโนะ ทาเคชิอัดลงมาแบบนี้ พวกเขาก็ตายไปแล้ว

“พวกเราไปเชิญท่าน ทาเคชิมานี่ เป็นความคิดในการเลือกที่เลิศในปัญญาจริง ๆ ！”

คามิชิโร กุนโตหัวเราะขึ้นมาพลางมองไปที่อาโอกิ ยามาโตะแล้วพูด

อาโอกิ ยามาโตะผงกหัว แต่ในทันทีนั้นก็ได้คิดไปถึงไป๋หลี่จิงหวินที่เจอบนยอดเมฆา สีหน้าของเขาก็เครียดหนักขึ้นมาอย่างที่สุด พูดเสียงทุ้มลึก “จิ่วโจวนี้แดนเสือซุ่มถิ่นซ่อนมังกร ยังไม่มีใครรู้ได้ ในที่เร้นลึกยังมียอดฝีมือบูโดปลีกวิเวกเก็บตัวอยู่หรือไม่”

คามิชิโร กุนโตหัวเราะเสียงเหยียด “ที่แกกำลังพูด หมายถึงนักบูโดที่เราเจอเมื่อคืนนี้นั่นหรือ？เขาถึงแม้ว่าเอาชนะโยชิดะ โชไปอย่างง่ายดาย แต่พลังฝีมือก็อยู่แค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง หรือให้ยิ่งกว่านั้น เอาเป็นว่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย ก็คงเต็มกลืนแล้วมั้ง？”

“ให้มาประมือกับท่านนายกทิคาโนะ เขาก็มีแต่ตายอย่างเดียว！”

อาโอกิ ยามาโตะส่ายหน้าเบา ๆ “ข้าไม่ได้หมายถึงเขา！อย่าลืมนะ มาถึงขณะเดี๋ยวนี้ ค่ายฝ่ายจิ่วโจวยังไม่ปรากฏมีนักบูโดจากตระกูลบู๊โบราณของจิ่วโจวออกมาแม้แต่คนเดียว”

“ถ้าบอกว่า จะมียอดฝีมือบูโดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดซ่อนตัวอยู่ แม้ท่านนายกทิคาโนะเอง ก็ไม่แน่ว่าจะสัมผัสจากความรู้สึกได้มัง？”

คามิชิโร กุนโตแค่นเสียงหัวเราะ “แกวางใจได้เลย ตระกูลบู๊โบราณจิ่วโจวนั้นเก่งกาจมาก ถึงแม้เป็นพวกอิทธิพลของจิ่วโจว แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขากับฝ่ายโลกสามัญจิ่วโจว ไม่มีการไปมาหาสู่กัน พูดได้ว่า เป็นสองขั้วอิทธิพลเด็ดขาดจากกัน เพียงแต่ตั้งอยู่ในจิ่วโจวด้วยกันเท่านั้นเอง”

อาโอกิ ยามาโตะรู้ดีว่า คามิชิโร กุนโตแต่ไหนแต่ไรนั้นดูหมิ่นนักบูโดจิ่วโจว ก็จึงไม่อยากพูดอะไรอีก เบนสายตามองไปที่กลางโรงเทพบู๊

ทิคาโนะ ทาเคชิยืนเอามือไพล่หลัง ใบหน้าสงบเยือกมองหยางเฉินที่ถูกซัดกระเด็นห่างออกไปสิบกว่าเมตร

ส่วนหยางเฉิน นอนกองอยู่กับพื้น ตัวร่างออกอาการสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็คลานลุกไม่ขึ้น