The king of War นิยาย บท 1864

ตู้จ้งมองไปที่เตียงคนไข้ เห็นหยางเฉินยังคงนอนนิ่งไม่ขยับ กำหมัดขึ้นมาแน่น

เป็นเวลาเนิ่นนาน จึงเอ่ยปากพูดว่า “พวกเจ้าเพียงแต่คอยดูแลปกป้องคุณหยางให้ดีก็แล้วกัน เรื่องยาเม็ดคืนวิญญาณ ปล่อยข้าจัดการเอง！”

“แต่ว่า.....”

นักบูโดอีกนายหนึ่งกำลังจะพูด ก็ถูกตู้จ้งตัดบท “ข้าตัดสินใจแล้ว หลายวันต่อจากนี้ คุณหยางก็ต้องขอฝากไว้กับพวกท่านแล้ว”

พูดจบ ตู้จ้งหันตัวกลับจากออกไป

เหล่าบรรดาสมาชิกสมาพันธ์บูโด ต่างได้แต่พากันทอดถอนใจ

พวกเขารู้ดีกันเป็นอย่างมากถึงเรื่องราคาค่างวดของยาเม็ดคืนวิญญาณ ทอดสายตาไปให้ทั่วทั้งจิ่วโจว น่ากลัวคงจะมีแต่ตระกูลบู๊โบราณ ถึงจะมียาเม็ดที่สูงส่งล้ำค่าพวกนี้

ต่อให้ว่าจะมีบ้านตระกูลบู๊โบราณที่ยอมเอายาเม็ดคืนวิญญาณ มอบออกมาให้ ตู้จ้งน่ากลัวก็ต้องทุ่มทุนเป็นมูลค่าใหญ่มาก ไม่งั้นแล้วฝ่ายตรงข้ามมีหรือจะยอมยกยาเม็ดคืนวิญญาณที่มีมูลค่าสูงล้ำนี้ให้กับตู้จ้ง？

และในเวลาเดียวกันนั้น บนยอดเมฆา

ย้อนไปเมื่อสามวันก่อน หลังจากหยางเฉินถล่มฆ่าทิคาโนะ ทาเคชิแล้ว ข่าวได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งจิ่วโจว และพวกของหม่าชาว พอได้รับรู้ข่าวในเวลาทันทีนั้น ก็กลับเข้ามายังเยี่ยนตู

แต่ สามวันผ่านมาเต็ม ๆ พวกเขาก็ยังหาหยางเฉินไม่พบ

หม่าชาวร้อนรนเต็มใบหน้า พูดด้วยความกังวลสุด ๆ ว่า “ผ่านมาตั้งสามวันแล้ว ทำไมยังไม่มีข่าวคราวจากพี่เฉิง？”

ภายในห้อง นอกจากหนึ่งครอบครัวหม่าชาวแล้ว ยังมีเฝิงเสียวหว่านกับหวยหลัน และสองพี่น้องตระกูลซ่งกับเฝิงเจียหยี

เฝิงเสียวหว่านพยายามปลอบใจตัวเองว่า “หรือคงเป็นว่าพี่ใหญ่หยางเจอปัญหายุ่งยากอะไรขึ้นมา ยังไม่สะดวกจะพบกับพวกเรามัง？”

“เป็นไปไม่ได้！”

หม่าชาวสวนกลับไปทันที พูดตาแดง ๆ ว่า “พี่เฉิงต้องรู้อยู่แน่นอนว่าพวกเราห่วงเขาอยู่ ถึงจะมีอะไรไม่สะดวก เขาก็จะไม่มีทางลืมพวกเรา พูดอีกที ถ้าผ่านมาถึงสามวันเต็ม ๆ  ถ้าพี่หยางมีปัญหาวุ่นวายอะไร ก็ต้องมีเรื่องวุ่นวายเข้ามาหาพวกเราแล้ว”

“ตัวเขาแค่เพียงมีพลังฝีมือที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น แต่กลับถล่มฆ่าทิคาโนะ ทาเคชิที่เป็นถึงนายกสมาคมบูโดประเทศซันได้ เห็นว่ากันว่าทิคาโนะ ทาเคชินี้เป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายแล้ว พี่เฉินถล่มฆ่าเขาไปได้ น่าจะต้องมีการได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสแน่นอน”

“ในเมื่อขาดการติดต่อมาถึงสามวัน ก็ต้องบอกได้ถึงว่าหลายวันที่ผ่านมานี้ พี่เฉินจะต้องมีการบาดเจ็บสาหัสถึงกับอยู่ในสภาพหมดสติ มิฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ว่าจะไม่ติดต่อกับพวกเรา”

พอได้ฟังที่หม่าชาวพูด คนอื่นต่างก็ร้อนใจกันขึ้นมา

“คุณอย่าพูดส่งเดช！พี่เฉินคงจะต้องมีเหตุจำเป็นติดพันอยู่ ยังไม่สะดวกจะติดต่อกับพวกเราในชั่วขณะหนึ่ง”

อ้ายหลินถลึงตาใส่หม่าชาวแล้วพูด

หล่อนเป็นคนละเอียดอ่อน ก็ได้มีความรู้สึกแล้วว่า หลังจากที่หม่าชาวพูดความเป็นไปได้ของหยางเฉินออกมาแล้ว เฝิงเสียวหว่านกับหวยหลานสีหน้าได้เปลี่ยนไป

หม่าชาวกำลังคิดจะพูดอะไรต่อ โดนอ้ายหลินถลึงตาใส่เข้าให้ จึงได้หยุดพูดต่อ แต่บนใบหน้าของเขา ยังคงเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เดินหงุดหงิดไปมาอยู่ในห้อง