The king of War นิยาย บท 1886

รอนายครึ่งปี

เมื่อเห็นหยางเฉินที่กำลังโมโห หม่าชาวก็มองหยางเฉินอย่างใจเย็น ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ค่อยๆ เปิดปากพูด “พี่เฉิน ผมรู้ว่าพี่หวังดีกับผม แต่ว่า พี่ช่วยผมมามากเกินไปแล้ว จะให้ผมเอาแต่พึ่งพาพี่ในทุกเรื่องได้ยังไง?”

“ผมเองก็รู้ว่าให้พี่ช่วยผมค้นหาผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดที่มีพลังแห่งการผนึกนั้นง่ายกว่า แต่ว่าในภูเขาวมารแม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดก็อาจตายได้ทุกเมื่อเหมือนกัน”

“ผมมีภรรยาและลูก แต่พี่ก็มีนี่! จะให้พี่มาแบกรับทุกอย่างแทนผมก็คงไม่ได้หรอกใช่ไหม? แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับพี่ และไม่ยุติธรรมกับพี่สะใภ้และเสี้ยวเสี้ยวด้วย”

“พี่เฉิน ผมหวังว่าต่อไปพี่จะคิดถึงตัวเองให้มากขึ้นอีกสักหน่อย”

คำพูดของหม่าชาว เหมือนกับอ่างน้ำเย็นที่ราดลงบนหัวของหยางเฉินและทำให้เขาได้สติขึ้นในทันที

ใช่!

เขามักจะต้องการปกป้องทุกคนรอบตัวเสมอ แม้จะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม ก็เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่ไปยังเมืองหวยเฉิง เขาถึงกับสร้างศัตรูกับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด หากไม่ใช่เพราะโชคดี เขาคงตายในเมืองหวยเฉิงไปแล้ว

แม้แต่เหล่าจิ่วที่ปกป้องตนเองก็เสียชีวิตในเมืองหวยเฉิง

สิ่งที่เขาถามหม่าชาวเมื่อครู่นี้ทำให้เขาอดถามตัวเองในใจไม่ได้ว่า ก่อนที่เขาจะทำเรื่องอันตรายพวกนี้ เขาเคยคิดว่าตนมีภรรยาและลูกหรือไม่?

ตอนนี้เขาไม่รู้ว่า ฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวสบายดีไหม เขาเองก็ยังไม่รู้แน่ชัด

ยิ่งคิด หยางเฉินก็ยิ่งโทษตัวเอง

หม่าชาวอ้าปากพูด “พี่เฉิน ผมขอโทษ! ผมทำให้พี่ต้องรู้สึกแย่”

หยางเฉินส่ายหัว เขาไม่ต้องการที่จะพูดอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดอย่างใจเย็น "ไปกันเถอะ!"

ก่อนเที่ยงของวันพรุ่งนี้ หากพวกเขาไม่สามารถไปยังสนามรบนอกอาณาเขต สำนักบู๊แห่งภูเขาวมารก็จะสังหารตู้จ้ง

สนามรบนอกอาณาเขตนั้นใหญ่มาก และภูเขาวมารก็ใหญ่มากเช่นกัน หากพวกเขาต้องการไปถึงภูเขาวมารก่อนเที่ยวของวันพรุ่งนี้ ตอนนี้เวลาก็เร่งด่วนมาก

ในจิ่วโจว ที่ที่คุณอยากไป ก็สามารถนั่งเครื่องบินไปถึงที่หมายได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง อย่างไรก็ตาม ในสนามรบนอกอาณาเขตนั้นมีสนามบินเพียงแห่งเดียว

หลังจากเดินทางถึงสนามบินในสนามรบนอกอาณาเขตแล้ว จะไปยังภูเขาวมารก็มีแค่ต้องนั่งรถออฟโรดข้ามภูเขาไปเท่านั้น หลังจากไปถึงภูเขาวมาร ก็ยังต้องใช้อีกเวลาหลายชั่วโมงในการขับรถไปยัง สำนักบู๊

เรียกได้ว่าเวลาเร่งด่วนอย่างมาก หากต้องการไปถึงที่สำนักบู๊ก่อนเที่ยววันพรุ่งนี้ เวลาก็จะพอดิบพอดี และระหว่างทางยังห้ามเจอกับอุบัติเหตุอื่น ๆ ด้วย มิฉะนั้น คุณจะไม่อยากไปถึงสำนักบู๊ได้ตรงเวลา

ในเวลาเดียวกัน สนามรบนอกอาณาเขต ภูเขาวมารสำนักบู๊

ชายชราผมขาวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายและจิบชาหอมกรุ่นอย่างสบายๆ

ในเวลานี้ มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามา

“เจ้าสำนัก!”

ชายวัยกลางคนยืนอยู่ต่อหน้าชายชราด้วยความเคารพ

ชายชราวางถ้วยชาลง จากนั้นก็มองดูชายวัยกลางคนแล้วถามว่า “พร้อมหรือยัง?”

ชายวัยกลางคนพยักหน้าและกล่าวว่า “ตอนนี้ หยางเฉินออกจากยอดเมฆาแล้ว นอกจากนี้ ผมยังได้เปิดเผยร่องรอยของเขาให้คนของประเทศซันแล้วด้วย”

ชายชราพยักหน้าและพูดว่า “ดี! คอยดูเขาต่อไป!”

ชายวัยกลางคนตอบอย่างรวดเร็ว: "ครับ!"

เวลาห้าทุ่มหยางเฉินและหม่าชาวก็ขึ้นเครื่องบินระหว่างประเทศไปยังสนามรบนอกอาณาเขต

จนกระทั่งเวลาตีสาม เครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินนานาชาติในสนามรบนอกอาณาเขต

หลังลงจากเครื่องบิน หม่าชาวก็มองไปที่หยางเฉินและพูดว่า “พี่เฉิน ตอนนี้เพิ่งตีสาม พวกเราพอจะมีเวลาใช่ไหม?”

หยางเฉินส่ายหัวและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "จากที่นี่ไปภูเขาวมาร ยังต้องขับรถอย่างน้อยอีกหกชั่วโมง และเมื่อไปถึงภูเขาวมาร และไปยังสำนักบู๊ก็ยังต้องขับรถอีกสองชั่วโมง แบบนี้เรายังมีเวลาว่างหนึ่งชั่วโมง แต่อย่าลืมว่านี่คือสนามรบนอกอาณาเขต"

“การต่อสู้อาจระเบิดขึ้นได้ทุกเมื่อ เมื่อการเดินทางของเราถูกทำลายลงหรือเจอกับนักฆ่า เวลาว่างหนึ่งชั่วโมงก็ไม่เพียงพอ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด ใบหน้าของหม่าชาวก็กังวลเล็กน้อย

หลังจากลังเลเล็กไปชั่วครู่ เขาก็เปิดปากพูดและพูดว่า "พี่เฉิน เมื่อพี่ไปถึงภูเขาวมาร แล้วก็อย่าได้สนใจผมแล้ว ผมจะฝึกฝนตัวเองในภูเขาวมาร"

ครั้งนี้ที่เขามายังภูเขาวมารก็เพื่อสั่งสมประสบการณ์

ทั้งที่เขารู้ดีเช่นกันว่าหยางเฉินไปยังสำนักบู๊นั้นอาจจะอันตราย แต่เขาก็รู้ดีว่าตนอ่อนแอเกินไป แม้ว่าเขาจะติดตามหยางเฉินไปก็จะกลายเป็นภาระของหยางเฉินเท่านั้น

หยางเฉินอยู่ตัวคนเดียว เคลื่อนไหวได้ง่ายกว่า เพื่อไม่ให้เป็นภาระของหยางเฉิน เขาจึงวางแผนที่จะแยกตัวจากหยางเฉินทันทีที่ไปถึงภูเขาวมาร

หยางเฉินมองมาที่หม่าชาวอย่างลึกซึ้งและถามว่า “นายพิจารณาดีแล้วใช่ไหม?”

หม่าชาวยิ้มและพยักหน้า “ผมคิดดีแล้ว พี่เฉินไม่ต้องกังวล ผมจะต้องรอดแน่นอน! รอผมอีกครึ่งปี ผมจะคอยติดตามคุณไปรอบๆ!”

นี่คือเป้าหมายที่เขาตั้งไว้ให้ตัวเอง ใช้เวลาครึ่งปีในการเปลี่ยนแปลงความแข็งแกร่งของตน

หยางเฉินพยักหน้า “ตกลง ฉันจะรอนายครึ่งปี!”