The king of War นิยาย บท 1897

เพียงช่วงสะเก็ดตะบันไฟ หยางเฉินยื่นมือขวาออกไปในฉับพลัน ฟาดฝ่ามือไปข้างหน้า

“ปึง！”

ติดตามอย่างกระชั้นชิด เสียงทุ้มหนักของวัตถุกระแทกใส่กันดังขึ้น กำปั้นของตู้หมิงเหวี่ยน อัดเข้าใส่ฝ่ามือขวาของหยางเฉิน

กระแสพลังที่น่าสะพรึงกลัว แผ่กระจายออกไปรอบทิศ

ฝ่ายตู้ป๋อก็ยกมือวาดสะบัดออกไป พลังที่อ่อนนุ่มกระแสหนึ่งม้วนกระจายไปทั่วห้อง พลังที่ระเบิดออกมาจากกำปั้นปะทะฝ่ามือระหว่างหยางเฉินกับตู้หมิงเหวี่ยน ก็สลายหายมลายสิ้นในทันที เป็นการทำเพื่อให้สิ่งของเครื่องใช้ในห้องนั้นไม่เกิดการเสียหาย

ตู้หมิงเหวี่ยนตาลุกโต มองหยางเฉินด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ เขารู้อยู่ว่าระดับบูโดของหยางเฉินอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง ฉะนั้นเขาจึงควบคุมพลังบูโดของตัวเองให้อยู่ที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง

แต่ทว่า เขาทำยังไงก็คิดไม่ถึงว่า การถล่มใส่ไปอย่างเต็มกำลังของเขา กลับถูกหยางเฉินรับได้อย่างหน้าตาเฉย ถึงขนาดตัวยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีเซถอยแม้สักครึ่งเซ็นต์

ต้องรู้ว่า ถึงแม้เขาจะคุมพลังบูโดให้อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง แต่ตัวเขาเองนั้นมีพื้นฐานแท้จริงที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ขั้นแดนบูโดควบคุมได้ แต่พละกำลังในตัวนั้นควบคุมไม่ได้

นักบูโดระดับสูง ย่อมจะมีพละกำลังที่กดดันนักบูโดที่ระดับต่ำกว่าได้ ว่ากันตามหลักแล้ว หยางเฉินถึงยังไงก็ไม่สามารถยืนนิ่งอยู่กับที่ รับการถล่มอย่างเต็มที่จากเขาได้

แต่หยางเฉินทำได้ให้เห็น ๆ

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าสงบเรียบ “คิดจะใช้พลังฝีมือแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางในการเอาชนะข้า ยังห่างไกลมาก”

เสียงพูดจบลง กระแสพลังที่บ้าคลั่ง ทะลักออกมาจากฝ่ามือขวาของเขา

ตู้หมิงเหวี่ยนยังไม่ทันได้ตั้งสติกลับ ก็รู้สึกเกิดมีพลังที่หนักหน่วงกระแสหนึ่ง ทะลักออกมาจากฝ่ามือของหยางเฉิน กระแสพลังนั้นส่งผ่านเข้าจากกำปั้นของเขา มุ่งไปตามแขน จนกระทั่งเข้าไปทั่วทั้งตัว

“ปึง！”

เสียงทุ้มหนักของวัตถุกระแทกใส่กันดังขึ้น ตู้หมิงเหวี่ยนถูกพลังแรงนี้กระแทกเซไปเจ็ดแปดก้าว กว่าจะหยุดลงได้

ขณะนั้นเอง แววตาเหยียดประมาทคนของตู้หมิงเหวี่ยนหายไปสิ้น คงเหลือให้เห็นแต่ความหวาดผวา

ตั้งแต่เริ่มต้นมาจนขณะนี้ หยางเฉินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่มีขยับ แต่กลับเป็นฝ่ายตีโต้จนตู้หมิงเหวี่ยนเซถอย นี่เป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปไม่ได้เลย

ตู้ป๋อก็ยังสงสัยขึ้นเต็มหน้า เขารู้อยู่ว่าหยางเฉินเก่งกาจมาก แต่ก็รู้ดีถึงพลังฝีมือของลูกตัวเองว่าแข็งแกร่งขนาดไหน แต่แล้ว ตู้หมิงเหวี่ยน แพ้ด้วยฝีมือของหยางเฉินไปได้

หยางเฉินพูดเนือย ๆ ไปว่า “ยังจะต่ออีกมั้ย？”

ตู้หมิงเหวี่ยนบดกัดกรามแน่น สองตาจ้องหยางเฉินอย่างเอาเป็นเอาตายพูดไปว่า “ทำให้ข้าดูทุเรศได้ขนาดนี้ ไม่ยอมรับไม่ได้ว่าเพราะข้าประมาทในตัวเจ้าเกินไป ถ้าข้าอยู่ในระดับเดียวกับเจ้าจริง ข้าสู้แกไม่ได้เลยเด็ดขาด”

หยางเฉินก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ ไม่คิดว่าชายวัยกลางคนที่หยิ่งยโสข้างหน้านี้ กลับพูดออกมาได้แบบนี้

“เอาละทีนี้ ข้าจะควบคุมพลังฝีมือข้าให้อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายมาสู้กับเจ้าสักตั้ง”

เสียงพูดตู้หมิงเหวี่ยนจบลง พลังบูโดในตัวเขาระเบิดขึ้นมาอีก ชั่วแวบเดียวนั้นก็ขึ้นไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย

ตู้ป๋อก็ไม่ได้ห้ามปราม ยังคงนั่งอยู่กับเก้าอี้หวายอย่างสงบเงียบ เหมือนก็อยากชม ดูพลังฝีมือการต่อสู้ของหยางเฉิน ว่าจะเก่งกาจไปถึงขนาดไหน

สัมผัสถึงพลังฝีมือของตู้หมิงเหวี่ยนแล้ว หยางเฉินจริงจังขึ้นมา สายเลือดคลั่งได้ถูกกระตุ้นขึ้นมาในวงกว้างอย่างฉับพลัน สองตาของเขาถูกคลุมขึ้นมาด้วยม่านชั้นสีแดงเลือดในทันทีนั้น

ร่างกายของเขาก็บาดเจ็บสาหัสมาแต่เดิม เวลานี้ก็ฝืนระเบิดพลังของเขาออกมาได้สักร้อยละแปดสิบ