The king of War นิยาย บท 1914

หลังจกที่เนี่ยชิวสัมผัสถึงแรงกดันวิถีบู๊ที่แข็งแกร่งแล้ว สีหน้าก็ซีดเซียวอย่างถึงที่สุด ตอนแรกเขาคิดว่า ครั้งนี้ฝ่ายที่ตามล่าเขาคือกามิ กาโสะกับสำนักบู๊สองกองกำลังระดับสูงสุดของภูเขาวมาร แต่นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะมีสำนักมารที่ลึกเกินหยั่งถึงเพิ่มขึ้นมาอีก

แม้แต่ผู้นำแห่งสำนักมารลี่เฉินยังมาเอง นี่มันตั้งใจเอาเขาให้ถึงตายยจริงๆ!

ในตอนนี้ รังสีวิถีบู๊ในตัวหม่าชาวบ้างคลั่งอย่างถึงที่สุด ห่างจากแดนเหนือมนุษย์ขันเก้าชั้นสุดยอดไม่ไกลแล้ว แต่แดนวิถีบู๊ที่เพิ่มพูนในตัวเขา ได้หยุดลงแล้ว แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย เป็นพลังสูงสุดที่เขาสามารถดึงออกมาจากลูกแก้วดูดเลือดแล้ว

สติของหม่าชาวได้หายไปอย่างสมบูรณ์ สภาพของเขาดูสยดสยองมาก ลำพังแค่ร่างเนื้อของเขา ไม่สามารถทนรับพลังของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายได้

ถึงจะมีลูกแก้วดูดเลือดปกป้องร่างกาย แต่พลังของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายห่างไกลจากแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าชั้นสุดยอดของเขาไปมาก จากความแตกต่างที่มากมายของแดนวิถีบู๊ขนาดนี้ ร่างกายของเขาจะระเบิดออก

ไม่มีใครรู้ว่าหม่าชาวในตอนนี้ กำลังเผชิญกับความเจ็บปวดที่มากมายขนาดไหน

“โห่โห่…” 

ส่วนลึกในคอของหม่าชาว ได้ส่งเสียงคำรามอันน่าสยดสยองออกมา สีหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด

ร่างเนื้อของเขาเริ่มเน่าเปื่อยแถมยังอ้วนขึ้นกว่าเมื่อก่อน เหมือนในเวลาสั้นๆ จากหุ่นที่จัดอยู่ในระดับกลางๆ กลายเป็นคนอ้วน

ลี่เฉินขมวดคิ้วทันที ตอนแรกเขาตั้งใจจะจัดการเนี่ยชิวก่อน แต่ตอนนี้สถานการณ์ของหม่าชาวค่อนข้างหนัก ร่างกายกำลังจะระเบิดเพราะทนรับพลังจากแดนวิถีบู๊ที่สูงกว่าของตัวเองได้

“ตุบ!” 

เขาหมุนตัวอย่างกะทันหัน ยื่นมือขวาออกไป แบเป็นฝ่ามือ แล้วล็อกไปบนหัวของหม่าชาว ทันใดนั้น พลังผนึกที่แข็งแกร่งระเบิดออกจากฝ่ามือของลี่เฉิน ทะลุไปทั่วร่างหม่าชาว

รังสีที่กำลังคลั่งในตัวหม่าชาว พริบตาเดียวก็ถูกกดลงไป

รางเนื้อของหม่าชาว กำลังกลับเป็นขนาดปกติด้วยความเร็วที่สามารถมองตามได้ด้วยตา

รูม่านตาของเนี่ยชิวหดเล็กลง ลี่เฉินใช้พลังในการผนึกได้คล่องแคล่วถึงขนาดนี้ เขารู้ดีว่า ถ้าให้เขามาผนึกพลังในตัวหม่าชาวอย่างน้อยต้องใช้พลังกว่าครึ่ง ยังไงก็ต้องใช้เวลาสิบนาที

แต่ลี่เฉิน แทบจะในพริบตา ก็ผนึกพลังในตัวหม่าชาวได้แล้ว

จนถึงตอนนี้ เขาถึงได้รู้ว่า ถึงตัวเขาจะเป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดในภูเขาวมาร แต่เมื่อเทียบกับลี่เฉินแล้ว เขายังอ่อนแออยู่มาก

เขายังได้รู้อีกว่า ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งที่เข้าใกล้แดนนภาพวกนั้น ก็ยังห่างกันอีกไกล

มันจึงเป็นเครื่องยืนยันว่า ถ้าคิดจะบรรลุถึงแดนนภา มันเป็นเรื่องที่ยากเย็นแค่ไหน

ตอนนี้ ลี่เฉินได้ผนึกพลังในตัวหม่าชาวเรียบร้อยแล้ว ส่วนหม่าชาวก็ตาเหลือกแล้วสลบไปเลย

ออร่าบนตัวลี่เฉินก็เหมือนจะอ่อนไปบ้าง แต่ลงไปเท่าไหร่ เนี่ยชิวเองก็ไม่รู้

จู่ๆ เนี่ยชิวก็มองไปที่ ลี่เฉินแล้วถามว่า “ประมุขลี่ ระหว่างคุณกับผมคงไม่มีความแค้นอะไรต่อกันใช่มั้ย?” 

ลี่เฉินพูดกับเนี่ยชิวด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ “เมื่อก่อนไม่มี แต่ว่าตอนนี้ มีแล้ว!”