The king of War นิยาย บท 1914

หลังจกที่เนี่ยชิวสัมผัสถึงแรงกดันวิถีบู๊ที่แข็งแกร่งแล้ว สีหน้าก็ซีดเซียวอย่างถึงที่สุด ตอนแรกเขาคิดว่า ครั้งนี้ฝ่ายที่ตามล่าเขาคือกามิ กาโสะกับสำนักบู๊สองกองกำลังระดับสูงสุดของภูเขาวมาร แต่นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะมีสำนักมารที่ลึกเกินหยั่งถึงเพิ่มขึ้นมาอีก

แม้แต่ผู้นำแห่งสำนักมารลี่เฉินยังมาเอง นี่มันตั้งใจเอาเขาให้ถึงตายยจริงๆ!

ในตอนนี้ รังสีวิถีบู๊ในตัวหม่าชาวบ้างคลั่งอย่างถึงที่สุด ห่างจากแดนเหนือมนุษย์ขันเก้าชั้นสุดยอดไม่ไกลแล้ว แต่แดนวิถีบู๊ที่เพิ่มพูนในตัวเขา ได้หยุดลงแล้ว แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย เป็นพลังสูงสุดที่เขาสามารถดึงออกมาจากลูกแก้วดูดเลือดแล้ว

สติของหม่าชาวได้หายไปอย่างสมบูรณ์ สภาพของเขาดูสยดสยองมาก ลำพังแค่ร่างเนื้อของเขา ไม่สามารถทนรับพลังของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายได้

ถึงจะมีลูกแก้วดูดเลือดปกป้องร่างกาย แต่พลังของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายห่างไกลจากแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าชั้นสุดยอดของเขาไปมาก จากความแตกต่างที่มากมายของแดนวิถีบู๊ขนาดนี้ ร่างกายของเขาจะระเบิดออก

ไม่มีใครรู้ว่าหม่าชาวในตอนนี้ กำลังเผชิญกับความเจ็บปวดที่มากมายขนาดไหน

“โห่โห่…” 

ส่วนลึกในคอของหม่าชาว ได้ส่งเสียงคำรามอันน่าสยดสยองออกมา สีหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด

ร่างเนื้อของเขาเริ่มเน่าเปื่อยแถมยังอ้วนขึ้นกว่าเมื่อก่อน เหมือนในเวลาสั้นๆ จากหุ่นที่จัดอยู่ในระดับกลางๆ กลายเป็นคนอ้วน

ลี่เฉินขมวดคิ้วทันที ตอนแรกเขาตั้งใจจะจัดการเนี่ยชิวก่อน แต่ตอนนี้สถานการณ์ของหม่าชาวค่อนข้างหนัก ร่างกายกำลังจะระเบิดเพราะทนรับพลังจากแดนวิถีบู๊ที่สูงกว่าของตัวเองได้

“ตุบ!” 

เขาหมุนตัวอย่างกะทันหัน ยื่นมือขวาออกไป แบเป็นฝ่ามือ แล้วล็อกไปบนหัวของหม่าชาว ทันใดนั้น พลังผนึกที่แข็งแกร่งระเบิดออกจากฝ่ามือของลี่เฉิน ทะลุไปทั่วร่างหม่าชาว

รังสีที่กำลังคลั่งในตัวหม่าชาว พริบตาเดียวก็ถูกกดลงไป

รางเนื้อของหม่าชาว กำลังกลับเป็นขนาดปกติด้วยความเร็วที่สามารถมองตามได้ด้วยตา

รูม่านตาของเนี่ยชิวหดเล็กลง ลี่เฉินใช้พลังในการผนึกได้คล่องแคล่วถึงขนาดนี้ เขารู้ดีว่า ถ้าให้เขามาผนึกพลังในตัวหม่าชาวอย่างน้อยต้องใช้พลังกว่าครึ่ง ยังไงก็ต้องใช้เวลาสิบนาที

แต่ลี่เฉิน แทบจะในพริบตา ก็ผนึกพลังในตัวหม่าชาวได้แล้ว

จนถึงตอนนี้ เขาถึงได้รู้ว่า ถึงตัวเขาจะเป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดในภูเขาวมาร แต่เมื่อเทียบกับลี่เฉินแล้ว เขายังอ่อนแออยู่มาก

เขายังได้รู้อีกว่า ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งที่เข้าใกล้แดนนภาพวกนั้น ก็ยังห่างกันอีกไกล

มันจึงเป็นเครื่องยืนยันว่า ถ้าคิดจะบรรลุถึงแดนนภา มันเป็นเรื่องที่ยากเย็นแค่ไหน

ตอนนี้ ลี่เฉินได้ผนึกพลังในตัวหม่าชาวเรียบร้อยแล้ว ส่วนหม่าชาวก็ตาเหลือกแล้วสลบไปเลย

ออร่าบนตัวลี่เฉินก็เหมือนจะอ่อนไปบ้าง แต่ลงไปเท่าไหร่ เนี่ยชิวเองก็ไม่รู้

จู่ๆ เนี่ยชิวก็มองไปที่ ลี่เฉินแล้วถามว่า “ประมุขลี่ ระหว่างคุณกับผมคงไม่มีความแค้นอะไรต่อกันใช่มั้ย?” 

ลี่เฉินพูดกับเนี่ยชิวด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ “เมื่อก่อนไม่มี แต่ว่าตอนนี้ มีแล้ว!” 

เนี่ยชิวไม่ได้แสดงสีหน้าที่หวาดกลัว แล้วพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “คุณจะคิดว่าเป็นการขู่ก็ได้! แต่ว่า คุณจะทำอะไรผมได้? ขอแค่คุณยอมส่งตัวหม่าชาวมา ผมก็จะไปทันที” 

จู่ๆลี่เฉินก็ยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนั้น ดูยังไงก็ทำให้รู้สึกขนลุก

แม้แต่เนี่ยชิวก็ยังรู้สึกแบบนั้น

“ดูท่า แกคงไม่รู้จักคำว่าตายจริงๆ สินะ เมื่อเป็นแบบนั้น ฉันจะทำให้แกได้เห็น ว่าพลังที่แท้จริงของผู้นำแห่งสำนักมารแข็งแกร่งแค่ไหน!” 

สิ้นเสียงลี่เฉิน ดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีดำ รอบตัวของเขา มีไอสีดำก่อตัวขึ้น สภาพของเขา เห็นแล้วดูน่ากลัวมาก

เนี่ยชิวเบิกตาโตทันที ร่างกายสั่นไหวอย่าควบคุมไม่ได้ บนใบหน้ามีแต่ความหวาดกลัว

เนี่ยชิวพูดเสียสั่นว่า “คะ คุณไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนนภา แต่บรรลุถึงแดนนภาแล้ว!” 

จนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งรู้ว่า ลี่เฉินไม่ได้กังวลเรื่องกองกำลังระดับสูงอื่นๆ ของภูเขาวมาร เลยไม่กล้าลงมือกับเขา แต่เป็นเพราะบรรลุถึงแดนนภาแล้ว เลยไม่อยากลดตัวลงมือจัดการผู้แข็งแกร่งที่ต่ำกว่าแดนนภาต่างหาก

แต่ว่า สิ่งที่เขาไม่เข้าใจมากๆ คือ ในเมื่อลี่เฉินบรรลุถึงแดนนภาแล้ว ทำไมยังอยู่ที่โลกภายนอกอีก?

ผู้แข็งแกร่งของพันธมิตรพิทักษ์ไปไหน?

เนี่ยชิวพูดเสียงดังว่า “คะ คุณจะฆ่าผมไม่ได้นะตามกฎที่ พันธมิตรพิทักษ์ตั้งไว้ ผู้แข็งแกร่งแดนนภา ห้ามลงมือกับผู้แข็งแกร่งที่ต่ำกว่าแดนนภา ถ้าคุณฆ่าผม พันธมิตรพิทักษ์ไม่มีทางปล่อยคุณไว้แน่”