The king of War นิยาย บท 1915

ลี่เฉินขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ในถ้ำแห่งนี้ ฉันได้ทำการผนึกไว้แล้ว ต่อให้ฆ่าแก จะไม่มีพลังหลุดรอดออกไปแม้แต่น้อยแล้วจะมีใครรู้อีก แดนวิถีบู๊ของลี่เฉินคนนี้ ได้บรรลุถึงแดนนภาแล้ว?” 

เนี่ยชิวถึงรู้ตัวว่า ถ้ำแห่งนี้ได้ถูกพลังอันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมเอาไว้ สีหน้าของเขาซีดเซียวขึ้นมาทันที

ผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งที่เข้าใจในพลังแห่งการผนึกอย่างเขา ย่อมรู้ดีว่า การผนึกที่สร้างจากผู้แข็งแกร่งนภาคนหนึ่งนั้นน่ากลัวแค่ไหน

ลี่เฉินได้ใช้พลังในการผนึกผนึกถ้ำนี้เอาไว้แล้ว เท่ากับในถ้ำแห่งนี้ กลายเป็นเขตแดนของลี่เฉินอย่างสมบูรณ์แล้ว ลี่เฉินอยากทำอะไรก็ได้

ลี่เฉินจ้องมองเนี่ยชิวแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ภูมิใจว่า “ตอนนี้ แกยังมีอะไรสงสัยอีกมั้ย? ก่อนที่จะฆ่าแก ฉันจะตอบคำถามแกก็ได้” 

เนี่ยชิวสีหน้าสิ้นหวัง เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งแดนนภา เขาไม่มีความกล้าที่จะต่อต้านด้วยซ้ำ

ความจริงแล้ว ในโลกบู๊ ไม่มีคำว่ากึ่งแดนแต่ในโลกภายนอก มีผู้แข็งแกร่งมากมาย เพื่อแสดงถึงความแข็งแกร่งในแดนใดแดนหนึ่ง จึงได้กำหนดแดนกึ่งแดนขึ้นมา

เขายังคงเป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ กลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุด และแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าก็คือขั้นเก้า แดนนภาก็คือแดนนภา ความแตกต่างของทั้งสองแดน มันมากเกินไป

ถ้าลี่เฉินจะฆ่าเขา ง่ายซะยิ่งกว่าง่าย

แค่จะทำลายผนึกของลี่เฉิน เขายังทำไม่ได้เลย

นอกจาก ลี่เฉินจะคลายผนึกเอง หรือไม่ก็ถูกฆ่า ไม่อย่างนั้นลำพังแค่เขาไม่สามารถทำลายนึกนี้ได้เลย

เห็นได้ชัดว่า มันจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ในเมื่อเขาไม่สามารถทำให้ลี่เฉินคลายผนึก และไม่สามารถฆ่าลี่เฉินได้ เมื่อเป็นแบบนั้น ก็มีแต่รอให้ถูกฆ่าเท่านั้น

หลังจากที่เนี่ยชิวเข้าใจทุกอย่าง ก็ได้ใจเย็นลง มองลี่เฉินด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแล้วถามไปว่า “ผมอยากรู้ว่าคุณที่เป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนนภา ทำไมถึงต้องช่วยเหลือมดปลวกที่อยู่แค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าชั้นสุดยอดด้วย?” 

ลี่เฉินหันมองไปทางหม่าชาว สีหน้าดูค่อนข้างซับซ้อน

หลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง เขาก็ได้พูดออกมาว่า “เขามีลูกแก้วดูดเลือดอยู่ในตัว ภายใต้การกัดกินของลูกแก้วดูดเลือด ร่างเนื้อก็เข้าใกล้ร่างปีศาจเข้าไปทุกที ถ้าเขาสามารถดูดซับลูกแก้วดูดเลือดแล้วฝึกฝนทักษะของวิถีมาร อนาคตของเขายังไปได้อีกไกล การจะก้าวข้ามฉัน ก็อยู่ที่เวลาเท่านั้น แน่นอนว่า มันเป็นแค่เหตุผลแรก นอกจากนั้น……” 

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆลี่เฉินก็หยุดพูด

เนี่ยชิวรีบถาม “ยังมีเหตุผลอะไรอีก?” 

ลี่เฉินมองไปที่เนี่ยชิว แล้วถามกลับว่า “แกเคยเห็นคนที่อายุแค่ยี่สิบแปดปีแล้วมีพรสวรรค์เก่งกาจ แดนวิถีบู๊กลับบรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง และฝีมือในการต่อสู้ที่แท้จริง กลับเทียบเท่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอดรึเปล่า?” 

เนี่ยชิวชะงักไปแปบหนึ่ง ไม่เข้าใจคำถามของลี่เฉิน

ทันใดนั้นเขาก็ได้ขำออกมา “จะเป็นไปได้ยังไง? ไม่ว่าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าคนไหน มีใครบ้างที่อายุต่ำกว่าสามสิบ? อย่างหม่าชาว ที่อายุยี่สิบเจ็ดก็บรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าชั้นสุดยอดนั้น ก็ถือเป็นพวกเก่งกาจในเก่งกาจแล้ว” 

“ส่วนคนที่อายุยี่สิบแปด ก็บรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลาง และมีฝีมือเทียบเท่าแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอดนั้นเป็นไปไม่ได้” 

“แม้แต่ในกองกำลังโบราณระดับสูง ก็ไม่มีทางมีผู้มีพรสวรรค์ที่เก่งกาจแบบนี้อยู่แน่นอน”