The king of War นิยาย บท 1925

กลางลานประลองของสำนักมารรังสีวิถีบู๊ของหยางเฉินได้เพิ่มสูงถึงจุดสูงสุดที่รองจากแดนนภาแล้ว แม้แต่ลี่เฉินก็ยังต้องยอมรับว่าตอนที่ตัวเองอยู่ กึ่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้น ก็ไม่สามารถปลดปล่อยรังสีวิถีบู๊ที่แข็งแกร่งได้ขนาดนี้

เนี่ยชิวไม่เหลือความมั่นใจที่จะชนะได้แล้ว ตอนนี้ เขาทำได้แค่พยายามป้องกันการโจมตีอันรุนแรงของหยางเฉินที่หวังเอาชีวิตเท่านั้น

ในตอนนี้ ไม่เพียงหยางเฉินที่บาดเจ็บไปทั้งตัว เนี่ยชิวก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ดูอนาถยิ่งกว่า เสื้อผ้าตามตัวก็ฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี ผมสีขาวยาวๆ ก็หลุดลุ่ยไปหมด

หม่าชาวที่ถูกลี่เฉินปกป้องอยู่ข้างๆ สีหน้ามีแต่ความกังวล ถึงรู้ว่าเนี่ยชิวต้องแพ้แน่ๆ แต่ก็อดที่จะกังวลไม่ได้

“ตาย!” 

หยางเฉินตะโกนออกมา เคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า หายตัวไปจากจุดที่ยืนในพริบตา

เนี่ยชิวรับรู้ได้ถึงความกดดันอันมหาศาล เขาล้มเลิกความตั้งใจที่จะโจมตีแล้ว แต่กลับเตรียมรับการโจมตีในครั้งนี้อย่างเต็มที่

ในพริบตาที่หยางเฉินพุ่งเข้าหาเขา เขาก็ได้รวบรวมรังสีวิถีบู๊ทั้งหมดในตัวไปไว้ที่หน้าอก

“ตุบ!”

วินาทีต่อมา ร่างของคนคนหนึ่ง ได้ดีดตัวออกไปราวกับจรวด พุ่งไกลออกไปหลายสิบเมตร เลือดสาดกระเซ็น

“ตูม!” 

ร่างกายของเนี่ยชิวกระแทกลงพื้นอย่างแรง เลือดอาบเต็มหน้า เสื้อผ้าตรงหน้าอกของเขาได้ถูกพลังอันรุนแรงนี้โจมตีขาดกระจุยไปแล้ว

ส่วนตรงหน้าอกของเขา ยังมีรอยหมัดอันน่าตกใจปรากฏอยู่ด้วย

ในวินาทีนี้ บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบ!

ทุกคนต่างมองไปยังเนี่ยชิวที่นอนอยู่บนพื้นและพยายามจะลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้ด้วยความช็อก

ผ่านไปพักใหญ่ ถึงมีเสียงที่ตกตะลึงดังขึ้นกลางฝูงชน

“หยางเฉิน ชนะเหรอ?” 

“เขาที่อยู่แค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางเท่านั้น ทำไมถึงเอาชนะผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดรองจากแดนนภาได้ล่ะ?” 

“ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที ว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย?”

……

คนที่ยังอยู่ที่ลานประลอง ต่างก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดของสำนักมารไม่เว้นแม้แต่คนเดียว พวกเขาต่างก็เป็นชายวัยกลางคนที่อยู่มาอย่างน้อยสี่ห้าสิบปีแล้ว แถมยังมีนักสู้ที่อายุค่อนข้างมากแล้วด้วย

ตอนนี้ก็ทนไม่ได้จนต้องส่งเสียงอุทานออกมา

ถึงพวกเขาจะคาดไว้ก่อนแล้วว่าหยางเฉินจะเอาชนะเนี่ยชิวได้ แต่ในตอนที่มันเกิดขึ้นตรงหน้า พวกเขาก็ยังยากที่จะรับได้อยู่ดี

ภายใต้สายตาของทุกคน หยางเฉินค่อยๆ เดินมาตรงหน้าของเนี่ยชิว จ้องมองอีกฝ่ายอย่างผู้ที่อยู่เหนือแล้วพูดด้วยนำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ความแค้นก่อนหน้านี้ ถือว่าหายกัน!” 

“แต่ว่า ผมจะทำให้คุณได้รู้ ว่านี่เป็นครั้งแรก และจะเห็นครั้งสุดท้าย ถ้าหลังจากนี้ คุณกล้าคิดไม่ซื่อกับน้องชายผม ผมก็ไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน!” 

พูดจบ เขาก็กระทืบเท้าลงไปยังพื้นที่ข้างหัวเนี่ยชิว

“ตุบ!” 

เกิดเสียงดังขึ้น แผ่นดินถึงกับสะเทือน ส่วนพื้นดินที่อู่ข้างหัวเนี่ยชิว ยุบลงไปเป็นรอยเท้าขนาดใหญ่

ถ้าหยางเฉินต้องการฆ่าเนี่ยชิว เมื่อกี้ก็คงไม่กระทืบลงไปที่พื้นแล้ว

เนี่ยชิวเองก็รู้ดีว่าหยางเฉินกำลังเตือนเขา