The king of War นิยาย บท 1925

กลางลานประลองของสำนักมารรังสีวิถีบู๊ของหยางเฉินได้เพิ่มสูงถึงจุดสูงสุดที่รองจากแดนนภาแล้ว แม้แต่ลี่เฉินก็ยังต้องยอมรับว่าตอนที่ตัวเองอยู่ กึ่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้น ก็ไม่สามารถปลดปล่อยรังสีวิถีบู๊ที่แข็งแกร่งได้ขนาดนี้

เนี่ยชิวไม่เหลือความมั่นใจที่จะชนะได้แล้ว ตอนนี้ เขาทำได้แค่พยายามป้องกันการโจมตีอันรุนแรงของหยางเฉินที่หวังเอาชีวิตเท่านั้น

ในตอนนี้ ไม่เพียงหยางเฉินที่บาดเจ็บไปทั้งตัว เนี่ยชิวก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ดูอนาถยิ่งกว่า เสื้อผ้าตามตัวก็ฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี ผมสีขาวยาวๆ ก็หลุดลุ่ยไปหมด

หม่าชาวที่ถูกลี่เฉินปกป้องอยู่ข้างๆ สีหน้ามีแต่ความกังวล ถึงรู้ว่าเนี่ยชิวต้องแพ้แน่ๆ แต่ก็อดที่จะกังวลไม่ได้

“ตาย!” 

หยางเฉินตะโกนออกมา เคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า หายตัวไปจากจุดที่ยืนในพริบตา

เนี่ยชิวรับรู้ได้ถึงความกดดันอันมหาศาล เขาล้มเลิกความตั้งใจที่จะโจมตีแล้ว แต่กลับเตรียมรับการโจมตีในครั้งนี้อย่างเต็มที่

ในพริบตาที่หยางเฉินพุ่งเข้าหาเขา เขาก็ได้รวบรวมรังสีวิถีบู๊ทั้งหมดในตัวไปไว้ที่หน้าอก

“ตุบ!”

วินาทีต่อมา ร่างของคนคนหนึ่ง ได้ดีดตัวออกไปราวกับจรวด พุ่งไกลออกไปหลายสิบเมตร เลือดสาดกระเซ็น

“ตูม!” 

ร่างกายของเนี่ยชิวกระแทกลงพื้นอย่างแรง เลือดอาบเต็มหน้า เสื้อผ้าตรงหน้าอกของเขาได้ถูกพลังอันรุนแรงนี้โจมตีขาดกระจุยไปแล้ว

ส่วนตรงหน้าอกของเขา ยังมีรอยหมัดอันน่าตกใจปรากฏอยู่ด้วย

ในวินาทีนี้ บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบ!

ทุกคนต่างมองไปยังเนี่ยชิวที่นอนอยู่บนพื้นและพยายามจะลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้ด้วยความช็อก

ผ่านไปพักใหญ่ ถึงมีเสียงที่ตกตะลึงดังขึ้นกลางฝูงชน

“หยางเฉิน ชนะเหรอ?” 

“เขาที่อยู่แค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางเท่านั้น ทำไมถึงเอาชนะผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดรองจากแดนนภาได้ล่ะ?” 

“ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที ว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย?”

……

คนที่ยังอยู่ที่ลานประลอง ต่างก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดของสำนักมารไม่เว้นแม้แต่คนเดียว พวกเขาต่างก็เป็นชายวัยกลางคนที่อยู่มาอย่างน้อยสี่ห้าสิบปีแล้ว แถมยังมีนักสู้ที่อายุค่อนข้างมากแล้วด้วย

ตอนนี้ก็ทนไม่ได้จนต้องส่งเสียงอุทานออกมา

ถึงพวกเขาจะคาดไว้ก่อนแล้วว่าหยางเฉินจะเอาชนะเนี่ยชิวได้ แต่ในตอนที่มันเกิดขึ้นตรงหน้า พวกเขาก็ยังยากที่จะรับได้อยู่ดี

ภายใต้สายตาของทุกคน หยางเฉินค่อยๆ เดินมาตรงหน้าของเนี่ยชิว จ้องมองอีกฝ่ายอย่างผู้ที่อยู่เหนือแล้วพูดด้วยนำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ความแค้นก่อนหน้านี้ ถือว่าหายกัน!” 

“แต่ว่า ผมจะทำให้คุณได้รู้ ว่านี่เป็นครั้งแรก และจะเห็นครั้งสุดท้าย ถ้าหลังจากนี้ คุณกล้าคิดไม่ซื่อกับน้องชายผม ผมก็ไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน!” 

พูดจบ เขาก็กระทืบเท้าลงไปยังพื้นที่ข้างหัวเนี่ยชิว

“ตุบ!” 

เกิดเสียงดังขึ้น แผ่นดินถึงกับสะเทือน ส่วนพื้นดินที่อู่ข้างหัวเนี่ยชิว ยุบลงไปเป็นรอยเท้าขนาดใหญ่

ถ้าหยางเฉินต้องการฆ่าเนี่ยชิว เมื่อกี้ก็คงไม่กระทืบลงไปที่พื้นแล้ว

เนี่ยชิวเองก็รู้ดีว่าหยางเฉินกำลังเตือนเขา

ท่ามกลางสายตาผู้แข็งแกร่งของสำนักมารหยางเฉินมาถึงตรงหน้าหม่าชาว แล้วยิ้มออกมา “จากนี้ไป ใครก็ห้ามรังแกนายเด็ดขาด!”

ดวงตาของหม่าชาวแดงก่ำ แล้วตะโกนเสียงดังว่า “พี่เฉิน!” 

หยางเฉินพยายามไม่ให้ตัวเองล้มลง แล้วหันไปพูดกับลี่เฉินที่อยู่ข้างๆ ว่า “ผู้อาวุโสลี่ ตอนนี้จะบอกผมได้แล้วใช่มั้ยครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น?” 

ลี่เฉินมองหน้าเฉินด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ให้น้องชายของเธอเป็นคนเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังดีกว่า!” 

พูดจบ เขาหมุนตัวแล้วเดินจากไป

สิบนาทีหลังจากนั้น ภายในห้องสไตล์โบราณที่หรูหราของ สำนักมารห้องหนึ่ง

หยางเฉินกำลังจ้องมองหม่าชาวด้วยความช็อก เมื่อกี้ หม่าชาวได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟังคร่าวๆ แล้ว

หม่าชาวยังอธิบายอีกว่า “แต่มันก็เป็นแค่สิ่งที่ผู้อาวุโสลี่ต้องการ ผมยังไม่ได้รับปากว่าจะเข้าร่วมกับสำนักมารที่มาภูเขาวมารในครั้งนี้ เดิมทีก็มาเพื่อฝึกวิชา ถ้าเข้าร่วมกับสำนักมารแล้ว แผนที่วางไว้ก็จะเสียหมด” 

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “พี่เฉิน ผมจะไปหาผู้อาวุโสลี่ตอนนี้เลย แล้วคุยกันให้เข้าใจ” 

“เดี๋ยว!” 

หยางเฉินรีบเรียกหม่าชาวที่กำลังจะไปหาลี่เฉินไว้ แล้วถามกลับไปว่า “ทำไมนายถึงมาที่ภูเขาวมาร?” 

หม่าชาวชะงัก ก่อนจะตอบมาว่า “เพื่อฝึกฝน ใช้เวลาครึ่งปี ทำให้ฝีมือของตัวเองบรรลุจริงๆ ผมไม่อยากเป็นแค่ตัวถ่วงของพี่อีกแล้ว แค่อยากตามพี่ให้ทัน” 

หยางเฉินพูด “เมื่อเป็นแบบนั้น แล้วทำไมนายถึงไม่เข้าร่วมสำนักมาร? สำนักมารเป็นหนึ่งในห้ากองกำลังใหญ่ของภูเขาวมาร ถ้านายเข้าร่วมกับสำนักมารจากการให้ความสนใจของผู้อาวุโสลี่ จะต้องฝึกนายอย่างเต็มที่แน่” 

“หรือนายคิดว่า พึ่งพาแค่การฝึกของตัวเอง จะสู้การฝึกของกองกำลังระดับสุดยอดของภูเขาวมารไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?” 

“ฉันว่านะ นายอยู่ที่สำนักมารแหละดีแล้ว!”