The king of War นิยาย บท 196

เฉียนเปียวรู้จักชื่อของหงเทียนหยา ขับรถเข้ามาชนคฤหาสน์ของหงเทียนหยาโดยตรง ตอนนี้มือถือมีดเอาไว้เดินไปยังหงเทียนหยา เห็นได้ชัดว่าอยากฆ่าเขา

โดยเฉพาะหงเทียนหยาเป็นยอดฝีมือของตระกูลเมิ่งที่เชิญมา ถ้าโดนฆ่าในตระกูลจวง ตระกูลเมิ่งต้องเอาเรื่องนี้มาลงที่ตระกูลจวงเป็นแน่

“แจ้งมือปืนว่าเตรียมตัวให้พร้อม!”

จวงเจี้ยนเซ่อพูดสั่งการกับพ่อบ้านอาวุโสด้านข้าง

ญาติสายตรงของตระกูลจวงโดยรอบต่างทำหน้าตื่นตกใจ คาดไม่ถึงว่าจวงเจี้ยนเซ่อจะให้มือปืนออกหน้า ช่างทำให้คนรู้สึกมหัศจรรย์ใจเหลือเกิน

ถึงแม้ในที่เกิดเหตุล้วนเป็นญาติสายตรงของตระกูลจวง แต่นอกจากจวงเจี้ยนเซ่อและคนมีอำนาจมากที่ควบคุมตระกูลไม่กี่คนแล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่รู้กันว่าตระกูลจวงยังมีมือปืน

พ่อบ้านอาวุโสอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง พูดแบบหน้าตาเป็นกังวล “ผู้นำครับ ถ้าเกิดให้มือปืนลงมือ เกรงว่าจะนำพาความวุ่นวายใหญ่หลวงมาให้ตระกูลนะครับ ขอให้ท่านพิจารณาอีกทีด้วยครับ!”

ที่ประเทศจิ่วโจว ปืนเป็นของที่ควบคุมเข้มมาก ไม่มีระเบียบการที่เกี่ยวข้อง ถ้าเกิดถูกจับได้ว่าแอบซ่อนปืนไว้ นั่นคือโทษสถานหนัก

“ไปทำตามที่ฉันสั่ง!”

จวงเจี้ยนเซ่อพูดจาเย็นชาไร้ที่เปรียบ

“ครับ ผู้นำ!”

พ่อบ้านอาวุโสไม่กล้าพูดอะไรมากอีก รีบหมุนตัวออกไป

ถ้าไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือก จวงเจี้ยนเซ่อคงไม่ใช้ปืน

หลายปีมาขนาดนี้ ตระกูลจวงเพียงแค่สร้างทีมอาวุธปืนขึ้น กลับไม่เคยส่งลงไปใช้งานเลย นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะได้ใช้งานแล้ว

แต่เขาไม่ทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเกิดหงเทียนหยาเป็นอะไรไป ตระกูลเมิ่งต้องเอาเรื่องนี้มาคิดบัญชีกับตระกูลจวงแน่นอน อย่างนั้นตระกูลจวงมีทางตายสถานเดียว

ในคฤหาสน์ หงเทียนหยายืนอยู่ที่เดิม ดวงตาทั้งสองจ้องเฉียนเปียวไม่กะพริบ ในสายตาเต็มไปด้วยความระวัง

เขารู้สึกถึงความไม่ธรรมดาของเฉียนเปียวได้แล้ว

เวลานี้ เฉียนเปียวหยุดตรงตำแหน่งห่างจากหงเทียนหยาประมาณสามเมตร

“แกคือ เฉียนเปียว?”

ในที่สุดหงเทียนหยาก็เห็นใบหน้าของเฉียนเปียวชัดเจน ชั่วขณะนั้นหน้าตาตื่นตกใจ

สมัยก่อนเฉียนเปียวคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลหยางแห่งเมืองเฉิงโจว และสามารถพูดได้ว่าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเมืองเฉิงโจว

ตระกูลหยางเพราะมีเฉียนเปียวอยู่ เพียงการกระทำครั้งเดียวก็ก้าวขึ้นมาเป็นตระกูลอิทธิพลใหญ่ชั้นนำของเมืองเฉิงโจว ต่อให้เป็นตระกูลเฉินและตระกูลหยวนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองเฉิงโจว ต่างไม่กล้าบุ่มบ่าม เพราะความน่าสยองของเฉียนเปียว

หงเทียนหยาเป็นยอดฝีมือของตระกูลเมิ่ง ย่อมรู้จักเฉียนเปียวเป็นธรรมดา

เพียงแต่เฉียนเปียวไม่เคยเจอเขา สายตาที่เย็นชาไม่เปลี่ยนไปจากเดิม

“เฉียนเปียว ฉันกับแกไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมแกต้องมาหาเรื่องวุ่นวายกับฉันด้วย?”

ทันใดนั้นหงเทียนหยาเอ่ยปากถาม ในน้ำเสียงมีความโกรธเคืองระดับหนึ่ง

ถึงแม้เขาจะไม่เคยปะทะมือกับเฉียนเปียว แต่ชื่อเสียงของเฉียนเปียว ทั้งเมืองเจียงผิง ล้วนโด่งดังไปทั่ว

ถ้าไม่ต้องปะทะกันได้ หงเทียนหยาย่อมยินดีเป็นธรรมดา

“แปดคนนั้นที่แกส่งไป โดนฉันฆ่าตายหมดแล้ว ตอนนี้แกคิดว่าระหว่างพวกเราไม่มีความแค้นต่อกันงั้นเหรอ?”

เฉียนเปียวพูดขึ้นกะทันหัน

“อะไรนะ? คนของฉัน ตายแล้ว?”

หงเทียนหยาโกรธจัดในชั่วขณะหนึ่ง เขายังรอข่าวดีของแปดคนนั้นมาโดยตลอด ไม่ทันรอให้คนกลับมา กลับเป็นเฉียนเปียวมาเยือนแทน

ไม่นานเขาตอบสนองเข้ามาแล้ว “แกทำงานให้หยางเฉิน?”

“ไม่ผิด แกกล้าลงมือกับเขา งั้นก็เป็นศัตรูของฉัน”

เฉียนเปียวพูดด้วยหน้าตาเรียบเฉย “ฉันให้เวลาแกห้านาที พูดสิ่งที่อยากบอกออกมาก่อนตาย!”

“ไอ้เด็กโอหัง!”

ชั่วพริบตาเดียวหงเทียนหยาระเบิดความโกรธ พุ่งไปยังเฉียนเปียวโดยตรง

ถึงแม้เขาจะไม่อยากปะทะกับเฉียนเปียว แต่ไม่ได้หมายความว่ากลัวเฉียนเปียว

สายตาเฉียนเปียวเย็นชาถึงขั้นสุดแล้ว หลายปีนี้ที่ตระกูลหยาง เขาฆ่ายอดฝีมือมาไม่น้อย ขอเพียงคนที่มาประลองฝีมือกับเขา ล้วนโดนเขาสังหารทิ้งหมด ไม่มีข้อยกเว้นสักคน

ต่อให้หงเทียนหยาเป็นยอดฝีมือของตระกูลเมิ่ง ก็จะไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน