The king of War นิยาย บท 1964

ใบหน้าของอิงเทียนสิงเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เขารู้ว่าการรุกรานสำนักมารมีโทษตาย ถ้าเขาปล่อยให้ลี่เฉินทะลวงสู่แดนนภาได้ อีกฝ่ายจะต้องไม่ปล่อยให้เขารอดชีวิตแน่

ตอนนี้ เขาทำได้แค่ร่วมมือกับ เหรินจิงหลุนขัดขวางภัยพิบัติสวรรค์

ผู้แข็งแกร่งที่กำลังบรรลุ หากภัยพิบัติสวรรค์ถูกขัดจังหวะ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงอย่างมาก

เหรินจิงหลุนมองขึ้นไปที่ภัยพิบัติสวรรค์ที่หนาแน่นบนท้องฟ้าเหนือห้องสมุด และใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมสุดขีด เขาเองก็กำลังพิจารณาว่าจะร่วมมือกันขัดภัยพิบัติสวรรค์หรือไม่

การภัยพิบัติสวรรค์ถูกขัดจังหวะ ลี่เฉินก็จะได้รับความเสียหายอย่างหนัก เขาไม่กลัวสำนักมาร แต่ถ้าขัดจังหวะภัยพิบัติสวรรค์ไม่สำเร็จ แล้วลี่เฉินบรรลุแดนได้ขึ้นมา ถึงตอนนั้นจะทำอย่างไร?

การขัดจังหวะภัยพิบัติสวรรค์ทำให้ผู้ฝ่าลิขิตได้รับความสูญเสียอย่างหนัก แต่ภัยพิบัติสวรรค์นั้นรุนแรงอย่างยิ่ง จะเป็นไปได้อย่างไรที่บุคคลทางโลกฆราวาสจะขัดจังหวะได้ง่าย?

ยิ่งไปกว่านั้น ตู้ป๋อก็กำลังจ้องมองพวกเขาด้วยปืนเทพบู๊ในมือ ยังมีมารแดงและผู้แข็งแกร่งของสำนักมารก็จ้องมองพวกเขาเช่นกัน ตราบใดที่พวกเขากล้าลงมือ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนเหล่านี้จะต้องลงมือทันทีเช่นกัน

ผู้แข็งแกร่งของสำนักมารไม่น่ากลัว แต่ตู้ป๋อที่ถือปืนเทพบู๊นั้นแข็งแกร่งเกินไป

เว้นแต่จะมีผู้ช่วยคนอื่นในค่าย

อิงเทียนสิงรีบเร่ง “ประมุขเหริน อย่าลังเลอีกเลย หากนายยังลังเลอีก ลี่เฉินจะบรรลุไปได้แล้ว!”

“พวกนายกล้า!”

มารแดงก้าวไปข้างหน้า ออร่ามารถูกปล่อยออกมาจากตัวของเขา ขณะที่จ้องไปยังอิงเทียนสิงด้วยใบหน้าที่อาฆาต

หากอิงเทียนสิงกล้าที่จะลงมือ เขาก็กล้ายอมตายแต่ต้องเล่นงานอิงเทียนสิงให้สาหัส

กลุ่มผู้แข็งแกร่งของสำนักมารต่างปลดปล่อยจิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาออกมาทีละคน ทุกคนจ้องไปที่อิงเทียนสิงด้วยความโมโหส

ตู้ป๋อมองไปที่อิงเทียนสิงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทางที่ดีพวกนายอย่าได้ทำตัวโง่ๆ ไม่อย่างนั้น พวกนายจะเสียใจ!”

จิตสังหารที่น่ากลัวถูกปล่อยออกมาและพร้อมจะทะลุออกไปจากมือของตู้ป๋อตลอดเวลา

อิงเทียนสิงโกรธจัด "ตู้ป๋อ คุณคิดว่าเราเป็นไก่อ่อนหรือไง? คิดจะใช้ปืนเทพบู๊มาหยุดฉันกับประมุขเหริน?"

"ปัง!"

ปืนเทพบู๊ตกลงบนพื้นอย่างแรง และที่ที่มันตกลงไปก็แทบจะกลายเป็นผุยผงไปโดยตรง

ออร่ารุนแรงกวาดไปทุกทิศทุกทาง

แค่เพียงออร่าของปืนเทพบู๊เท่านั้นก็สามารถกดดันอีกฝ่ายได้แล้ว ซึ่งทำให้อิงเทียนสิงและเหรินจิงหลุนยิ่งมีสีหน้าแย่ลงไปอีก

ท้ายที่สุดแล้ว ปืนเทพบู๊ เป็นถึงของอาถรรพ์ของสำนักบูโด อีกทั้งยังเป็นปืนที่เทพบู๊ในตำนานใช้อีกด้วย แม้แต่ในสายตาของผู้แข็งแกร่งทางโลกอย่างอิงเทียนสิงและเหรินจิงหลุนมันถือของอาถรรพ์ชั้นยอดที่น่ากลัวมาก

"ติ้ง~"

ในเวลานี้เอง เสียงกู่ฉินแจ่มชัด จู่ๆ ก็ดังขึ้น

ในขณะที่เสียงกู่ฉินดังขึ้น ก็เกิดเป็นกระแสน้ำวนซึ่งมาบรรจบกันในทิศทางของห้องสมุด

เมื่อได้ยินเสียงกู่ฉิน ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ประหลาดใจและมองไปที่ที่มาของเสียง

ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่หญิงงามชุดแดงคนหนึ่งกำลังนั่งคุกเข่าข้างหนึ่ง โดยมีกู่ฉินอยู่ข้างหน้าเธอ

“เจ้าสำนักสำนักเซิ่งกง เผยเชียนอิน!”

มีคนอุทานออกมาและจำความงามในชุดแดงได้ นี่เป็นหนึ่งในห้ากองกำลังสูงสุดของภูเขามารและเป็นเจ้าแห่งเซิ่งกง เผยเชียนอิน

ใบหน้าของ เผยเชียนอินเย็นชาและนิ้วมือยังคงดีดกู่ฉินไม่หยุด

“ติ้งติ้ง...”

เสียงกู่ฉินยังคงดังไม่หยุด แต่ละทำนองล้วนราวกับระเบิดหนักพุ่งไปที่ห้องสมุด

ดูเหมือนว่าภัยพิบัติสวรรค์จะถูกกระตุ้นไปด้วย จู่ๆ มันก็กลายเป็นบ้าคลั่งมากขึ้น และตกลงไปที่ห้องสมุดไม่หยุด

เสียงกู่ฉิน และสายฟ้าร้องไม่สิ้นสุด!

อิงเทียนสิง และเหรินจิงหลุนดีใจที่ได้เห็นสิ่งนี้

อย่างไรก็ตาม หากตู้ป๋อจะหยุด เผยเชียนอิน อิงเทียนสิง และเหรินจิงหลุนจะต้องลงมืออย่างแน่นอน

แม้ว่าสำนักมารยังมีผู้แข็งแกร่งระดับสูงหลายคน แต่ก็แทบจะไม่เพียงพอที่จะจัดการกับคนคนเดียว ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะจัดการกับบุคคลชั้นยอดถึงสองคน

ตู้ป๋อมีสีหน้ากังวลและมองไปในทิศทางของห้องสมุด จากนั้นเขาก็มองไปที่ เผยเชียนอินและกล่าวว่า "เจ้าสำนักเป่ย ยังไงคุณก็เป็นถึงผู้แข็งแกร่งเหนือผู้คน ทำไมถึงต้องการต่อสู้ในเวลานี้?"

"เจิ้ง~"

เสียงกู่ฉินยังคงดำเนินต่อไป เผยเชียนอินจ้องไปที่ทิศทางของห้องสมุด แต่กลับตะโกนใส่ตู้ป๋อ "หุบปาก! นายไม่รู้ถึงบุญคุณความแค้นระหว่างฉันกับลี่เฉินอย่ามาพูดจาไร้สาระ ไม่งั้นฉันจะฆ่าสำนักบูโดของนาย!"

ตู้ป๋อขมวดคิ้วแน่น

เผยเชียนอินมีชื่อเรียกอีกอย่างว่าแม่มด เธอไม่เกี่ยวข้องกับสำนักมาร แต่เจ้าอารมณ์และโหดเหี้ยม อีกทั้งยังเกลียดผู้ชายมาก

ทั่วทั้งเซิ่งกง มีแต่ผู้หญิงกุมอำนาจ

ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินซึ่งอยู่ในห้องใต้ดินของห้องสมุด เมื่อเสียงกู่ฉินดังขึ้น สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เนื้อหนังฝ่าฟันภัยพิบัติทำให้เขารู้สึกแย่เสียยิ่งกว่าความตาย มาตอนนี้มีการโจมตีด้วยกู่ฉินอีก ทำให้เขายิ่งเจ็บปวดมากขึ้น

"อ๊าก..."

หม่าชาวกรีดร้องและเลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ด

ลี่เฉินรีบยื่นมือออกไปและแตะลงบนไม่กี่ขุดบนตัวหม่าชาว จนทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

“อาจารย์ เกิดอะไรขึ้น?”

หม่าเฉาดูอ่อนแอและถามลี่เฉิน

ใบหน้าของลี่เฉินดูเคร่งเครียด สีหน้าซับซ้อนและพูดเสียงเบาว่า "เธอมาแล้ว!"

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่หยางเฉินที่กำลังทุกข์ทรมานจากภัยพิบัติสวรรค์และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ถ้าไม่สามารถอดทนได้ก็ยอมแพ้ซะ อีกเดี๋ยวฉันจะแบกรับภัยพิบัติสวรรค์แทน ปกป้องนายจากความตาย!"