The king of War นิยาย บท 2017

พวกเจียงเผิงเบิ่งตาค้างมองดูมีดโลหิตของหยางเฉินโดยที่ทำอะไรไม่ถูก มีดโลหิตเหล่านั้นราวกับได้รับชีวิต โบกสะบัดไปมาในกลางห้วงอากาศที่ว่างเปล่า ทุกครั้งที่มีดโลหิตร่วงลงม่านพลังก็จะฉีกขาด 

รอยร้าวม่านพลังยิ่งอยู่ยิ่งใหญ่ขึ้น และมีดโลหิตก็เหมือนดั่งกระบี่อันแหลมคมที่ฉีกม่านพลังให้แตกร้าว

ใบหน้าของเจียงเผิงขาวซีดไปหมด เขาพูดด้วยดวงตาทั้งสองข้างที่แดงเถือก: “เป็นความผิดของข้าเอง! ข้าเป็นคนบาปในตระกูลเจียง และเป็นคนบาปในทั้งโลกบู๊โบราณล่าง!” 

ขืนปล่อยให้สถานการณ์เช่นนี้ดำเนินการต่อไปเรื่อย ๆ ไม่นานนักม่านพลังก็จะไม่สามารถซ่อมแซมได้อีก เนื่องจากมีรอยร้าวเยอะมากเกินไป และส่งผลให้ความเร็วในการผสมรวมกันเป็นหนึ่งระหว่างโลกมนุษย์และโลกบู๊โบราณล่างเร็วมากยิ่งขึ้น

ในขณะเดียวกัน ตำแหน่งที่โลกบู๊โบราณล่างสำนักมารบนภูเขามารรวมตัวกันนั้น มีปรมาจารย์ค่ายกลชั้นยอดจำนวนมากที่มาจากโลกบู๊โบราณล่าง กำลังซ่อมแซมรอยร้าวม่านพลังอยู่ ณ ที่แห่งนั้น 

“โชคดีที่รอยร้าวม่านพลังนี้ไม่ค่อยใหญ่มากนัก มิเช่นนั้นแค่อาศัยกำลังแรงของพวกเรา ไม่สามารถซ่อมแซมรอยร้าวนี้ได้จริง ๆ”

ปรมาจารย์ค่ายกลแดนนภาขั้นสามชั้นต้นคนหนึ่งเช็ดเหงื่อบนใบหน้า พลางยิ้มพลางพูด 

“ก็ใช่น่ะสิ! หากรอยร้าวม่านพลังกว้างกว่านี้อีกเล็กน้อย ต่อให้ปรมาจารย์ค่ายกลชั้นยอดมาถึง ก็ไม่มีความสามารถที่จะซ่อมแซมมันได้อยู่ดี”

“เล่ากันว่ารอยร้าวม่านพลังนี้ ถูกทำลายโดยจิตวิญญาณของเทพมารในตำนานที่ควบคุมร่างกายของมนุษย์โลกคนหนึ่ง”

“การที่สามารถแบกรับจิตวิญญาณของเทพมารได้นั้น เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นแล้วว่าเนื้อหนังของคนดังกล่าวแข็งแกร่งมาก ๆ นึกไม่ถึงเลยว่าในโลกมนุษย์จะมีนักบูโดที่มีเนื้อหนังแข็งแกร่งเช่นนั้นคงอยู่ด้วย”

……

ใบหน้าของเหล่าปรมาจารย์ค่ายกลที่เหลือก็เปี่ยมล้นไปด้วยความทอดถอนใจเช่นกัน 

ในขณะที่ทุกคนซ่อมแซมมากพลังเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเตรียมพร้อมที่จะจากไปอยู่นั้น ผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้นคนหนึ่งก็วิ่งตรงมาอย่างตื่นตระหนก วิ่งไปทำตรงหน้าปรมาจารย์ค่ายกลที่เป็นผู้นำ ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว: “ปรมาจารย์กู่ แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”

ปรมาจารย์กู่ขมวดคิ้วพลางพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น: “ลุกลนกระไร? แม้นฟ้าจะพังทลายลงมา ก็ยังมีผู้แข็งแกร่งชั้นยอดคอยต้านทานอยู่”

ผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้นคนนั้นรีบตอบกลับว่า: “มีรอยร้าวม่านพลังเกิดขึ้นอีกแล้วขอรับ”

“หึ!”

ปรมาจารย์กู่พูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา: “ก็แค่รอยร้าวม่านพลังรอยเดียวมิใช่หรือ? ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ พวกเราซ่อมแซมรอยร้าวม่านพลังไปตั้งเท่าไหร่”

ฝ่ายตรงข้ามรนมากจนใกล้จะร้องไห้แล้ว ก่อนที่จะจะพูดต่ออีกว่า: “ปรมาจารย์กู่ รอยร้าวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ กว้างกว่าหนึ่งพันตารางเมตรเลยขอรับ”

“ว่าอย่างไรนะ?”

สีหน้าของปรมาจารย์กู่เปลี่ยนไปในทันที เขากระชากคอเสื้อของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้พลางถามอย่างพิโรธ: “เจ้าว่าอย่างไรนะ? รอยร้าวม่านพลังที่กว้างหนึ่งพันตารางเมตร เจ้าทราบหรือไม่ว่าหากเจ้าบังอาจหลอกข้า ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร?” 

ฝ่ายตรงข้ามรีบตอบกลับว่า: “ปรมาจารย์กู่ ข้าน้อยจะกล้าหลอกท่านได้ยังไงล่ะขอรับ? กว้างกว่าหนึ่งพันตารางเมตรจริง ๆ ไม่เพียงแค่นี้เท่านั้น รอยร้าวม่านพลังยังขยายใหญ่อย่างต่อเนื่องด้วยขอรับ”

“ผู้แข็งแกร่งจากพันธมิตรพิทักษ์ได้มุ่งหน้าไปยังทิศทางที่เกิดรอยร้าวม่านพลังแล้ว พวกเขาให้ข้าน้อยมาแจ้งให้ปรมาจารย์กู่ทราบ บัดนี้ปรมาจารย์ค่ายกลทุกท่านในโลกบู๊โบราณล้วนไปซ่อมแซมรอยร้าวม่านพลังแล้วขอรับ”

จนกระทั่งถึงวินาทีนี้ ปรมาจารย์กู่ถึงจะตระหนักได้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วจริง ๆ 

การที่ม่านพลังเกิดรอยร้าวนั้น ถือเป็นเรื่องใหญ่ชั้นหนึ่งสำหรับโลกบู๊โบราณล่างเลย 

ในอดีต ม่านพลังก็มีรอยร้าวปรากฏเช่นกัน แต่ทว่าส่วนมากล้วนเป็นเพียงรอยร้าวที่ไม่ถึงสิบตารางเมตร ถึงแล้วจะใหญ่กว่านี้อีกเล็กน้อย มากสุดก็กว้างเพียง 30 กว่าตารางเมตร ก็ถือว่าเป็นรอยร้าวที่กว้างใหญ่มาก ๆ แล้ว 

แต่ทว่าบัดนี้กลับมีรอยร้าวม่านพลังที่กว้างกว่าหนึ่งพันตารางเมตรปรากฏ

“รีบประกาศลงไป ให้ปรมาจารย์ค่ายกลทุกคนรีบมุ่งหน้าตรงไปยังตำแหน่งที่เกิดรอยร้าวม่านพลังในทันที”

ปรมาจารย์กู่ออกคำสั่งในทันที ก่อนเขาจะพูดด้วยใบหน้าที่ตึงเครียด: “หากไม่สามารถซ่อมแซมรอยร้าวม่านพลังให้เสร็จสิ้นเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ อนาคตเกรงว่าคงจะไม่มีโลกบู๊โบราณล่างอีกต่อไปแล้ว”

ไม่นานนัก กองกำลังที่จัดตั้งขึ้นโดยปรมาจารย์ค่ายกลชั้นยอดในโลกบู๊โบราณ ก็มุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางที่เกิดรอยร้าวม่านพลัง

ในขณะเดียวกัน ณ ยอดเมฆาเยี่ยนตูในโลกมนุษย์ หยางเฉินยังคงควบคุมมีดโลหิตทำลายม่านพลังอยู่เช่นเคย 

พวกเจียงเผิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉินด้วยซ้ำ ทำได้เพียงเบิ่งตามองรอยร้าวม่านพลังขยายใหญ่ขึ้นโดยที่ทำอะไรไม่ถูก

จำนวนผู้คนที่นับไม่ถ้วนในเยี่ยนตูกำลังแหงนหน้ามองไปทางเหนือนภายอดเมฆา

“นั่นมันทิศทางของยอดเมฆานี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? นี่ท้องฟ้ากำลังจะพังทลายลงมาแล้วหรือ?”