The king of War นิยาย บท 2116

หลังจากมือผีได้ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว ต้องตกอยู่ในความเงียบขรึมสุด ๆ

เป็นคนในโลกบู๊โบราณล่าง เขารู้ดีอย่างแจ้งชัด หยางเฉินขณะนี้ตกอยู่ในสถานะลำบากมากขนาดไหน เพียงข้อกล่าวหาที่ว่าเป็นผู้ทำลายม่านพลัง ก็ทำให้หยางเฉินต้องตกเป็นศัตรูมวลชนไปแล้ว

ในสภาพการณ์แบบนี้ ถ้าหากตนไปติดตามหยางเฉิน สถานะของตัวเขาเองนั้นก็จะตกอยู่ในความลำบากมากไปด้วย ถึงขั้นต้องถูกเหล่านักบูโดโลกบู๊โบราณล่างประณามเข้าเป็นคนทรยศ

หลังจากนิ่งขรึมไปพักใหญ่ มือผีก็ถามย้ำอีกว่า “คุณมั่นใจหรือ ว่าสามารถรักษาโรคแทรกในตันเถียนของข้าได้แน่？”

หยางเฉินผงกหัว “พรุ่งนี้ผมก็จะจัดเตรียมคนในการรักษาโรคแทรกในตันเถียนของท่านเลย”

หม่าชาวได้ไปรับอ้ายหลินกับเฝิงเสียวหว่านทั้งสองแล้ว ให้เฝิงเสียวหว่านมาถึง ก็จะทำการรักษาให้มือผีได้แล้ว

“ตกลง！”

มือผีหยีตามองหยางเฉินพูดว่า “ถ้าแกกล้าหลอกข้า ข้าจะทำให้แกต้องเสียใจ！”

หยางเฉินผงกหัวหัวเราะ คำพูดคำนี้ของมือผี ก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดให้เขาแล้ว

ขอเพียงแต่มือผีไม่ร่วมมือกับฉีเหลียง เขาก็ไม่มีอะไรต้องกลัวนักบูโดตระกูลฉีพวกนี้แล้ว

มือผีจู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ก่อนที่โรคแทรกในตันเถียนของข้ายังไม่ได้รับการรักษา ข้าจะไม่ช่วยอะไรคุณทั้งสิ้น”

หยางเฉินผงกหัว “ขอเพียงตอนนี้ท่านผู้อาวุโสไม่ยุ่งกับเรื่องระหว่างผมกับตระกูลฉี นั่นก็เพียงพอแล้ว！”

มือผีไม่ใยดีกับหยางเฉิน กลับหันหน้าไป มองไปยังฉีเหลียง

ฉีเหลียงขมวดคิ้ว คล้ายกับรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ยังไม่แน่ใจ พูดออกไปด้วยเสียงเยือก “มือผี เจ้ากับข้าร่วมมือกัน จับมันกันก่อน！”

ในขณะที่นักบูโดตระกูลฉีต่างก็เชื่อว่า มือผีจะตอบรับปากฉีเหลียง มือผีกลับพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ข้ากับตระกูลฉีแห่งตระกูลบู๊โบราณ ไม่มีพันธะต่อกันในการใด ๆ ทั้งสิ้น！สำหรับเรื่องบุญคุณความแค้นต่อกันของพวกเจ้ากับหยางเฉิน ข้าจะไม่ขอยุ่งด้วย！”

พูดจบ เขาก็หันตัวเดินจากออกไป

แค่ชั่วกะพริบตา มือผีก็หายไปอย่างไม่เห็นแม้แต่เงา

นอกจากหยางเฉิน คนที่อยู่ในบริเวณนั้น เห็นมือผีเดินจากไปง่าย ๆ แบบนี้ ต่างชะงักอึ้งอยู่กับที่

สีหน้าฉีเหลียงเครียดขรึมลงไปอย่างสุด ๆ เขากับมือผี เป็นตัววางที่ผู้นำตระกูลฉีจัดมาให้จัดการกับหยางเฉิน แต่คิดไม่ถึง ยังไม่ทันได้ลงมือกับหยางเฉิน มือผีก็จากไปเฉย

จางจี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมาในฉับพลัน เขายังเพิ่งจะห่วงใยแทนหยางเฉินอยู่ สองผู้แข็งแกร่งที่มีพลังฝีมือในการต่อสู้ไม่มีขีดจำกัดระดับใกล้แดนนภาขั้นสามร่วมมือกัน แล้วหยางเฉินจะมีทางชนะหรือ？

แต่มาถึงตอนนี้ หนึ่งในผู้แข็งแกร่งนั้น ได้เดินหายจากไปแล้ว

ฉีเหลียงจ้องมองหน้าหยางเฉินด้วยความโกรธเต็มหน้า ตะคอกใส่ไปว่า “ไอ้หนู แกไปพูดอะไรกับมือผี？”

พร้อมกันนั้น กระแสอารมณ์ฆ่าที่รุนแรง ปล่อยกระจายออกมาจากตัวของเขา บล็อกตัวของหยางเฉินไว้อย่างเอาตาย

“ฮึ！”

หยางเฉินสะบัดเสียงหนาวเยือก ระเบิดออร่าบู๊ในตัวออกมา พลังอันบ้าคลั่งกระแสหนึ่ง เหมือนสะดุ้งตื่นขึ้นมาในฉับพลัน

พลังกดดันที่น่าสะพรึงกลัว ครอบคลุมไปทั่วทั้งบริเวณคฤหาสน์

“อย่าว่าแต่ระดับขั้นแดนบูโดของเจ้ายังไม่ถึงแดนนภาขั้นสามเลย ต่อให้ทะลวงเข้าไปถึงแล้ว สำหรับข้า จะเอาอะไรมากดดันได้？”

หยางเฉินพูดอย่างเกรี้ยวกราดไปว่า “ตั้งแต่นี้ต่อไป นักบูโดทั้งหมดในโลกใหม่ จะต้องปฏิบัติตามบทบัญญัติใหม่ตามที่สมาคมผู้อาวุโสจิ่วโจวประกาศใช้ หากผู้ใดกล้าขัดขืนบทบัญญัติใหม่นี้ ตามกฎบัญญัติใหม่ ต้องตาย！”

กระแสพลังอานุภาพที่ทำให้ขวัญฝ่อนั้น เหมือนระลอกคลื่นแม่น้ำคลั่ง โถมท่วมใส่คนที่อยู่ทั้งหมด

ในนาทีนั้น แม้แต่ฉีเหลียงเอง ต่างรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่อยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณ หน้าซีดกันลงไปสุด ๆ

มาถึงนาทีนี้ เขาถึงสัมผัสได้ในความรู้สึก ถึงพลังของเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ ที่เป็นถึงผู้อาวุโสอันดับสี่ของสมาคมผู้อาวุโสจิ่วโจว เพียงกำลังหนึ่งเดียว ฆ่าฟันผู้แข็งแกร่งของโลกบู๊โบราณล่างไปถึงสิบห้านาย

แววตาหยางเฉินทอประกายคมเฉียบออกมาแวบหนึ่ง หรี่ตาจ้องไปที่ฉีเหลียงพูดว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นข้าก็คงจะต้อง ลงมือด้วยตัวเองแล้ว！”

เสียงพูดแค่เพียงจบลง ในมือของเขา พลันปรากฏกระบี่ยาวขึ้นมาเล่มหนึ่ง

นั่นคือกระบี่โอรสสวรรค์！

ในฉับพลันที่กระบี่เล่มนี้ปรากฏขึ้น หยางเฉินก็มีความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับตัวกระบี่ กระบี่เล่มนี้ เสมือนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของเขาเลยทีเดียว

ในขณะเดียวกันนั้นเองพลังปราณบูโดอย่างยิ่งใหญ่กระแสหนึ่ง แผ่กระจายออกมาจากภายในตัวของเขา

สีหน้าของฉีเหลียงดูน่าเกลียดน่ากลัวขึ้นมา แน่นอนว่าเขาได้รู้สึกถึงพลังปราณของหยางเฉินนั้นแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

เขาจ้องเขม็งไปที่กระบี่โอรสสวรรค์ในมือของหยางเฉิน เขารู้ชัดเจน กระบี่เล่มนี้ ไม่ใช่ธรรมดาเด็ดขาด

การศึกพร้อมระเบิดเพียงแค่ใครสะกิด！

จางจี้ตามติดอยู่ข้างหลังหยางเฉิน เพียงถ้าหยางเฉินขยับมือ เขาก็จะพุ่งใส่ฝ่ายตรงข้ามในวินาทีแรก ถึงแม้เขาเองรู้อยู่ว่า พลังฝีมือบูโดของตนนั้นเพียงเพิ่งก้าวขึ้นแดนนภา ส่วนเหล่าบรรดานักบูโดที่อยู่ในบริเวณนั้น ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่นักบูโดระดับแดนนภาทั้งนั้น แต่เขาก็ยังไม่มีออกอาการหวั่นไหว ใบหน้าเต็มไปด้วยความพร้อมสู้อย่างบ้าคลั่ง

และในขณะนั้นเอง เงาร่างชายวัยกลางคนคนหนึ่ง จู่ ๆ ก็ก้าวเดินเข้ามาเอื่อย ๆ

ในมือของเขาถือขวดเหล้า ทั้งตัวคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า

“เอาคนที่เขาต้องการ มอบออกมาให้หมด！”

ชายวัยกลางคนนั้นมองหน้าฉีเหลียงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ได้ยินดังนั้น สีหน้าฉีเหลียงเปลี่ยนไปในฉับพลัน พูดเสียงเหยียด ๆ ไปว่า “ฉีเทียนเหอ นี่แกหมายความว่ายังไง？เขาจะมาเอาคนของตระกูลฉีเราไป พวกเราก็ต้องเอาคนที่เขาต้องการมอบให้เขาไปงั้นหรือ？”

ฉีเทียนเหอเลิกคิ้วขึ้น มองหน้าฉีเหลียงอย่างไม่สบอารมณ์ตะคอกใส่ไปว่า “ข้าบอกให้ส่งมอบคน！”