The king of War นิยาย บท 247

“มีใครที่พอจะบอกฉันได้บ้าง ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

นายท่านตระกูลโจวถามด้วยสีหน้าที่งุนงง

ทั้งที่วันนี้มันเป็นวันมงคลของตระกูลโจวแท้ๆ แล้วทำไมมันถึงดึงดูดผู้ทรงอำนาจระดับสูงแบบนี้มาตั้งสองฝ่าย?

ดูแล้ว ผู้ทรงอำนาจทั้งสองนี้ มาประชันหน้ากันเพราะหยางเฉินแน่ๆ

เวลานี้ งานแต่งก็ใกล้จะเริ่มแล้ว แต่ดูบรรยากาศในตอนนี้สิ มันใช่ความครื้นเครงอย่างที่งานแต่งควรจะเป็นรึเปล่า?

คนของตระกูลโจวต่างก็เป็นกังวลกันมาก

เจิ้งเหม่ยหลิงที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้กำลังกระวนกระวายใจมาก แววตามีแต่ความขัดขืน

“คิดว่าตระกูลเฉินของเรานั้นมันน่าเอาเปรียบมากเลยใช่มั้ย?”

เฉินซิงไห่โกรธมาก และพูดไปด้วยความโมโห “วันนี้ผมจะพาตัวเขากลับไป ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าคนอย่างคุณมันจะขวางผมได้รึเปล่า?”

ทันทีที่พูดจบ เฉินซิงไห่ก็โบกมือ “เอาตัวหมอนั่นไป!”

“ในเมื่อผู้นำเฉินไม่ยอมฟัง งั้นก็อย่าโทษผมแล้วกัน!”

ลั่วปิงพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย จากนั้นก็กดมือถือแล้วโทรออกไปต่อหน้าทุกคน “ลงมือ!”

เขาพูดออกมาแค่สองพยางค์ จากนั้นก็วางสายไป

หยางเฉินนั้นทำตัวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่งอยู่ตรงที่นั่งของตัวเองด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย และมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างน่าสนใจ

ถึงเขาจะไม่เข้าใจสองพยางค์ที่ลั่วปิงเพิ่งพูดไป แต่เขาก็รู้ดีว่าลั่วปิงต้องไม่ทำให้เขาผิดหวังแน่นอน

บอดี้การ์ดสองคนของตระกูลเฉินตอนนี้ได้มาถึงข้างหยางเฉินแล้ว แต่พวกเขายังไม่ทันได้ลงมือ ทันใดนั้นเอง ชายฉกรรจ์หลายคนก็ได้เดินออกมา ยืนขวางอยู่ตรงหน้าของหยางเฉิน พร้อมกับจ้องมองบอดี้การ์ดของตระกูลเฉินด้วยสายตาที่หิวกระหาย

เฉินซิงไห่แววตาดูเคร่งขรึมลงไปเล็กน้อย ไม่นึกเลยว่าเพื่อหยางเฉินแล้ว ลั่วปิงจะกล้าเผชิญหน้ากับเขาอย่างเป็นจริงเป็นจังแบบนี้

ห้องจัดเลี้ยงของงานเลี้ยงที่เคยรื่นเริง ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยบรรยากาศที่แสนอึดอัด

ในตอนนั้นเอง เสียงมือถือที่ไพเราะก็ดังขึ้น

สายตาของทุกคนต่างพากันมองไปยังเฉินซิงไห่ แล้วก็ได้เห็นมือถือของเขาที่รับไปแล้ว

ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที แล้วพูดด้วยความที่โมโหว่า “ว่ายังไงนะ?”

เฉินซิงไห่นั้นทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ แล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ตระกูลเฉินกับจิ่วเหอกรุ๊ปนั้นรวมงานกันมาเป็นเวลากว่าแปดปีเต็ม จู่ๆ มาบอกว่าจะยกเลิกสัญญาก็ยกเลิกเลยได้ยังไง?”

ตอนที่หยางเฉินได้ยินคำว่าจิ่วเหอกรุ๊ปนั้น เขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที ว่าลั่วปิงนั้นไปเอาความมั่นใจนั่นมาจากไหน

ประมาณหนึ่งเดือนที่แล้ว ลั่วปิงนั้นได้ขอเบิกงบกับเขาไปก้อนหนึ่ง บอกว่าจะเอาไปซื้อกิจการเจ้าอื่นๆ ไว้สักหน่อย

และจิ่วเหอกรุ๊ปก็อยู่ในรายชื่อพวกนั้นด้วย

เดิมที หยางเฉินคิดว่าลั่วปิงทำเพื่อความก้าวหน้าของต้าเหอกรุ๊ปเท่านั้น แต่ดูแล้วตอนนี้ เขาน่าจะเตรียมการสำหรับเครืออข่ายธุรกิจในเมืองโจวเฉิงไว้ตั้งนานแล้ว

ไม่แน่ พวกบริษัทหัวแถวในเมืองโจวเฉิงอาจจะถูกเขาซื้อไว้หมดแล้วก็ได้

หยางเฉินนั้นรู้สึกสบายใจและเซอร์ไพรส์มาก ในตอนที่เพิ่งกลับเจียงโจวก็ไม่ต้องถูกไล่ออกจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเพราะความผิดพลาดอันน้อยนิดของลั่วปิง

หลายเดือนมานี้ ความทุ่มเทของลั่วปิงกับผลงานของเขานั้นมันโดดเด่นกว่าคนอื่นมาก และหยางเฉินเองก็มองเห็นมันเหมือนกัน

หลังจากที่เฉินซิงไห่ตะคอกใส่มือถือไปพักใหญ่ ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที

เมื่อกี้ลั่วปิงก็บอกแล้ว ว่าจะทำให้ธุรกิจของตระกูลเฉินนั้นล่มสลาย ทันใดนั้น เขาก็ได้รับรายงานเรื่องการยกเลิกสัญญาร่วมมือของจิ่วเหอกรุ๊ป

“คุณคือ?”

เฉินซิงไห่จ้องมองลั่วปิงด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

ลั่วปิงยิ้มออกมาโดยที่ไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ “ผู้นำเฉิน นี่มันแค่อาหารเรียกน้ำย่อย และถือเป็นการเตือน ถ้าคุณยังดึงดันที่จะลงมือกับคุณหยางอีกละก็ ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่รอตระกูลเฉินอยู่ก็มีแต่การล่มสลายเท่านั้น!”

ลั่วปิงในตอนนี้ เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ โดยไม่เห็นเฉินซิงไห่อยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว