The king of War นิยาย บท 289

เว่ยเสียงรู้สึกแต่ว่าการหายใจของตัวเองได้ถูกบีบ มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลยว่าสีหน้าก็ได้แดงอย่างรวดเร็ว ร่างที่อ้วน ก็ได้ดิ้นรนสุดชีวิต

แต่ว่าเขาได้พยายามดิ้นสุดชีวิตแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะดิ้นหลุดออกจากมือหยางเฉิน

เห็นว่าแรงที่เว่ยเสียงใช้ดิ้นรนยิ่งอยู่ยิ่งน้อยแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าต้องตายจริงๆ แน่

“ตุ้บ!”

ในที่สุดหยางเฉินก็ได้วางมือ ก็ได้โยนออกไป ไอ่อ้วนน้ำหนักร้อยกว่าโล ก็ได้กระแทกไปที่พื้นอย่างแรง

พวกบอดี้การ์ดรอบๆ ที่ถูกหยางเฉินล้มไปนั้น เห็นเหตุการณ์นี้เข้า ใจของแต่ละคนก็ได้กระตุกอย่างแรงไปที

เว่ยเสียงที่หนักกว่าร้อยกว่าโล อยู่ในมือของหยางเฉิน กลับเหมือนไก่ตัวเล็ก ใช้มือข้างเดียวยก บอกจะโยนก็ได้โยน

นี่แม่งเป็นแรงของคนเหรอว่ะ?

ถึงว่าทีเดียวก็ได้ต่อยพวกเขาล้มลง!

เว่ยเสียงถูกโยนกระแทกไปบนพื้น ถึงแม้เจ็บมาก แต่กับมีความรู้สึกเหมือนเกิดใหม่ สูดหายใจเข้าไปอย่างหนัก

“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่แกจะได้มีชีวิตรอด!”

“บอกฉัน บอกเรื่องที่ฉันอยากรู้ทั้งหมด!”

“ไม่งั้น ตาย!”

หยางเฉินพูดจบ ก็ได้อยู่ที่ข้างหัวเขา เหยียบพื้นไปอย่างแรง

“ตุ้บ!”

เสียงดังขึ้น หยางเฉินได้เหยียบพื้นหินอ่อน ก็ได้แตกเป็นรอยราวทันที

เว่ยเสียงรู้สึกว่าหูนั้นจะหนวกอยู่แล้ว ก็ได้มองพื้นหินอ่อนก็ได้แตกละเอียดไปอย่างอึ้งๆ

เขาก็ได้กลืนน้ำลายอย่างลำบาก ตัวเองยังมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธเหรอ?

“ถ้าเกิดมึงคิดว่า หัวของตัวเองแข็งกว่าหินนี้ละก็ สามารถที่จะปฏิเสธได้!” หยางเฉินก็ได้พูดอย่างเยือกเย็น

“ผมพูด! ผมพูด! เป็นคุณชายเมิ่ง! เป็นคนของคุณชายเมิ่ง ที่พาตัวโจวยู่ชุ่ยไป!”

เว่ยเสียงก็ได้รีบตะโกนออกมา

ในใจของเขากลัวเอามากๆ ถ้าเกิดไม่พูด ตอนนี้หยางเฉินก็สามารถที่จะเอาชีวิตตนได้ แต่ว่าถ้าเกิดพูดแล้ว พอเมิ่งฮุยรู้เข้า ก็ไม่มีทางปล่อยเขา

ในบรรยากาศที่กดดันของหยางเฉิน เขาไม่มีทางให้เลือก

ได้คำตอบแล้ว สีหน้าของหยางเฉินก็ได้เครียดจนถึงขีดสุด เกี่ยวข้องกับตระกูลเมิ่งจริงๆ ด้วย

แต่เขาเข้าใจดี เบื้องหลังตระกูลเมิ่ง ก็เป็นตระกูลอวี๋เหวิน

คิดถึงตรงนี้ หยางเฉินก็ได้เข้าใจเลยทันที

ผู้นำของตระกูลอวี๋เหวิน ถึงแม้อยากที่จะให้ตัวเองกลับเข้าตระกูล ไปสานต่อตำแหน่งผู้นำ แต่ว่าในตระกูล ไม่ได้มีผู้นำเพียงคนเดียว

ยังมีสายเลือดอื่นอยู่ ร่วมกระทั่งเยี่ยนเฉินกรุ๊ป บอกว่าคืนให้ตัวเอง แต่ว่าก็ยังมีบางส่วนที่ได้อยู่ในการควบคุมของสายเลือดหลักของตระกูลอวี๋เหวิน

“เพื่อที่จะให้กูไม่มีอะไรเลย พวกมึงนี่มันลงทุนจังนะ!”

ตาหยางเฉินได้หรี่เล็กน้อย ราวกันมีเจตนาฆ่าสองสายส่องมา

“เมื่อคืน โจวยู่ชุ่ยถูกมึงแย่งตัวไปใช่ไหม?” หยางเฉินก็ได้ถามต่อ

เว่ยเสียงไม่กล้าปิดบัง ก็ได้พยักหน้าอย่างเร็ว “เป็นผมที่ไปลักตัวเธอมาครับ แต่ว่าทั้งหมดนี้ เป็นคุณชายเมิ่งที่ทำให้ผมทำ”

“คุณหยาง คุณก็รู้ คุณชายเมิ่งเป็นผู้สืบทอดตระกูลเศรษฐีที่เมืองเอก คำสั่งของเขา ผมไม่กล้าไม่ทำนะครับ!”

“ต่อให้คุณล้างแค้น งั้นก็ควรไปที่ตระกูลเมิ่ง ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนะ!”

ไหนๆ เว่ยเสียงก็ได้พูดออกไปแล้ว ว่าโจวยู่ชุ่ยได้ถูกเมิ่งฮุยพาตัวไป ตอนนี้สามารถที่จะผลักภาระได้ ก็ผลักไปให้ตระกูลเมิ่งทั้งหมด

เขาไม่เชื่อว่า หยางเฉินกล้าที่จะไปเอาตัวคนที่ตระกูลเมิ่ง

“ไหนๆ โจวยู่ชุ่ยไม่ได้อยู่ในมีแก งั้นฉันไว้ชีวิตแก เหมือนว่าก็ไม่มีประโยชน์อะไร?”

อยู่ๆ หยางเฉินหรี่ตาแล้วพูด

ได้ยินที่หยางเฉินพูด ใบหน้าของเว่ยเสียงก็ได้เต็มไปด้วยความกลัว เพราะว่ากลัว ร่างกายก็ได้สั่นอย่างแรง

“คุณ......คุณฆ่าผมไม่ได้นะ พ่อของผมเป็นผู้นำ เว่ยเฉิงโจว ถ้าเกิดคุณฆ่าผม ตระกูลเว่ยไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่!”

เว่ยเสียงก็ได้พูดตะโกนเสียงดัง

เขานั้นกลัวตายจริงๆ แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าจะขอทางรอดยังไงดี