The king of War นิยาย บท 327

"เสี้ยวเสี้ยว ช่วงนี้พ่อกับแม่ยุ่งมาก ไม่มีเวลาพาหนูไปเที่ยวสวนสนุกเลย รอให้คุณตาหายดีก่อน แล้วพ่อค่อยพาไปเสี้ยวเสี้ยวเที่ยวที่สวนสนุกนะ ดีไหม?"

หยางเฉินมองไปที่เสี้ยวเสี้ยว ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความปรนเปรอ

เสี้ยวเสี้ยวยื่นนิ้วก้อยออกมาแล้วพูดว่า "ก็ได้ค่ะ งั้นเรามาเกี่ยวก้อยสัญญากัน!"

หยางเฉินรู้สึกขมขื่นมาก แต่ก็ยังเกี่ยวก้อยสัญญากับเสี้ยวเสี้ยว

เพราะไม่ได้เจอพ่อแม่มานานแล้ว ในขณะที่กำลังเดินทางไปโรงพยาบาล เสี้ยวเสี้ยวรู้สึกมีความสุขมาก เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนอนุบาลของเธอให้กับหยางเฉินฟัง ในตอนนี้ เธอเหมือนนกน้อยตัวหนึ่งที่เอาแต่พูดอย่างไม่หยุด

ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของโจวยู่ชุ่ยดังขึ้น

โจวยู่ชุ่ยที่รู้สึกกังวลใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา เธอก็ตกใจจนขวัญหายและรีบกดวางสายทันที

แต่หลังจากที่เธอกดวางสายไป เมิ่งเทียนเจียวก็โทรเข้ามาอีกครั้ง และสุดท้ายเธอก็ตัดสายทิ้งอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้ เมิ่งเทียนเจียวไม่โทรกลับมาอีก ซึ่งเธออยู่แล้วว่าต้องมีเรื่องด่วนอย่างแน่นอน

“ธุระของแม่ยายก็ยุ่งเหมือนกันนะครับ!”

หยางเฉินที่กำลังขับรถอยู่ จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาอย่างประชดประชัน

"ก็พวกเซลล์ขายบ้านน่ะสิ ในโทรศัพท์มีแต่โฆษณาของพวกเขา" โจวยู่ชุ่ยพูดด้วยความรู้สึกผิด

ยิ่งหยางเฉินทำแบบนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้น

แต่หยางเฉินไม่ได้ตั้งใจจะจับผิดเธอ เขาแค่พูดเสียดสีไปเท่านั้น จากนั้นก็ขับรถไปที่โรงพยาบาลต่อ

"พวกเธอขึ้นไปก่อนนะ ฉันแวะไปซื้อของนิดเหน่อย"

ทันทีที่หยางเฉินจอดรถ โจวยู่ชุ่ยก็ทิ้งประโยคหนึ่งไว้แล้วออกจากรถไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อมองดูโจวยู่ชุ่ยที่เดินออกไปอย่างรวดเร็ว สายตาของหยางเฉินก็เต็มไปด้วยความดุร้าย "อีกไม่นาน ทุกสิ่งที่คุณทำจะถูกเปิดเผย!"

หลังจากนั้น หยางเฉินก็อุ้มเสี้ยวเสี้ยว ไปที่ห้องผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง

เสี้ยวเสี้ยวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉินต้าหย่ง แต่เมื่อได้เจอฉินซี เธอก็มีความสุขมาก

ช่วงนี้ฉินซีได้แต่พักอยู่ที่โรงพยาบาล เธอจึงรู้สึกเบื่อหน่ายมาก แต่เมื่อได้เจอหน้าลูกสาวแล้ว อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นไม่น้อย

อีกด้านหนึ่ง โจวยู่ชุ่ยรีบติดต่อไปเมิ่งเทียนเจียวแล้วเล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ

“ซื่อบื้อ!”

เมิ่งเทียนเจียวพูดด้วยความโกรธ "แค่ผมไม่ได้ไป แล้วคุณเรียกรถออกมาจากโรงเรียนอนุบาลก่อนไม่เป็นเลยเหรอ?"

"คุณจะขึ้นเสียงกับฉันทำไม? แล้วคุณคิดว่าฉันอยากเจอไอ้สารเลวคนนั้นหรือไง?" โจวยู่ชุ่ยก็โกรธมาก

เมื่อกี้คำพูดของหยางเฉินก็แสดงออกถึงความสงสัยในตัวเธออยู่แล้ว แค่นี้เธอก็กลัวจนขวัญหายหมด แต่สุดท้ายยังถูกเมิ่งเทียนเจียวด่าซ้ำเข้าให้

"อย่าว่าเลย ถ้าคุณมาตรงเวลาแล้วฉันจะทำพลาดเหรอ?" โจวยู่ชุ่ยพูด

"หุบปาก!"

เมิ่งเทียนเจียวกัดฟันแล้วพูด "พรุ่งนี้ก่อนเที่ยง ถ้าคุณยังไม่สามารถพาตัวลูกสาวของหยางเฉินมาให้ผมได้ ผมจะเอาเสียงบันทึกที่คุณจ้างฆาตกรโพสต์ลงในโซเซี่ยลแน่!"

"ตอนแรกคุณบอกก่อนอาทิตย์ตกดินไม่ใช่เหรอ?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวยู่ชุ่ยก็ใจหายและตะโกนออกมาเสียงดัง

"ผมบอกกี่โมงก็คือกี่โมง หรือถ้าคุณมีปัญหา ผมจะลงคลิปเสียงของคุณตอนนี้เลย!" เมิ่งเทียนเจียวข่มขู่เธอ

"อย่านะ พรุ่งนี้ก่อนเที่ยง ฉันจะหาวิธีพาตัวลูกสาวของหยางเฉินไปให้คุณให้ได้!" โจวยู่ชุ่ยตื่นตระหนกและรีบสัญญาไป

หลังจากโจวยู่ชุ่ยกลับไปที่ห้องผู้ป่วย หยางเฉินกับฉินซี และเสี้ยวเสี้ยว ทั้งครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข

เมื่อเห็นภาพนี้ สายตาของโจวยู่ชุ่ยก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

"คุณค่ะ พรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว เสี้ยวเสี้ยวจะเอายังไงดี?" ฉินซีถามอย่างกะทันหัน

"หรือว่าคุณกลับไปอยู่กับเสี้ยวเสี้ยวที่บ้าน ส่วนทางนี้เดี๋ยวผมดูแลพ่อเอง ถ้ามีเรื่องอะไรผมจะรีบโทรหาคุณ" หยางเฉินพูด

"แต่คุณพ่อค่ะ เสี้ยวเสี้ยวอยากอยู่กับคุณพ่อและคุณแม่ด้วย!"

ฉินซียังไม่ทันได้ตอบ เสี้ยวเสี้ยวก็พูดขึ้นมาด้วยความเศร้า "เสี้ยวเสี้ยวไม่ได้อยู่กับคุณพ่อกับคุณแม่นานแล้วนะคะ!"

เมื่อฟังคำพูดของเสี้ยวเสี้ยว หยางเฉินกับฉินซีมองหน้ากัน และดวงตาของทั้งคู่ต่างก็รู้สึกผิด

"งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้ฉันพาเสี้ยวเสี้ยวไปเที่ยวที่สวนสนุก?"