The king of War นิยาย บท 328

"ต้องใช้เวลา?"

ผู้เชี่ยวชาญอาวุโสดูสับสนมาก เขาคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ โดยกรณีทั่วไป ฉินต้าหย่งควรต้องฟื้นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

แต่ในเมื่ออ้ายหลินพูดอย่างนั้นแล้ว เขาก็ไม่ควรที่จะตั้งคำถามอีก

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ อ้ายหลินยังคงรักษาต่อ แต่ขั้นตอนในการรักษาไม่ได้เยอะเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

และในขณะนั้นเอง เสียงเท้าเดินที่วุ่นวายดังมาจากข้างนอก

"ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

ผู้อํานวยการของโรงพยาบาลขมวดคิ้วขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"ผู้อํานวยการครับ เดี๋ยวผมออกไปดูครับ!" หมอหนุ่มคนหนึ่งพูดอย่างเร่งรีบ

"ปัง!"

ทันทีที่หมอหนุ่มเดินไปถึงประตูห้อง ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกผลักเข้ามา และตามด้วยคนกลุ่มหนึ่งที่บุกห้องมาในห้องผู้ป่วยโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต

"พวกคุณต้องการอะไร?"

ผู้อํานวยการตะโกนพูดด้วยความโมโห

"พวกเราต้องการพบผู้ชำนาญอ้าย!"

“ผู้ชำนาญอ้ายครับ พ่อของผมป่วยเป็นโรคยูรีเมีย หมอบอกว่ามีแค่คุณเท่านั้นที่สามารถช่วยท่านได้!"

“ผู้ชำนาญอ้ายครับ คุณปู่ของผมเป็นโรคหลอดเลือดในสมอง คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านการแพทย์ระดับประเทศ คุณสามารถรักษาได้อย่างแน่นอนครับ ขอร้องเถอะครับ ช่วยรักษาคุณปู่ของผมหน่อยนะครับ!"

“ผู้ชำนาญอ้ายครับ ผมด้วยครับ ภรรยาของผมที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้กลายเป็นอัมพาตแล้วครับ ผมทราบมาว่า คุณสามารถรักษาอาการนี้ได้ โปรดช่วยรักษาภรรยาของผมด้วยเถอะครับ!"

……

คนนับสิบบุกเข้ามาในห้องผู้ป่วยและอ้ายหลินก็ถูกล้อมรอบทันที พวกเขาต่างพูดถึงความเจ็บป่วยของญาติพี่น้องตน และต้องการให้อ้ายหลินช่วยรักษา

และนี้ยังไม่หมด ข้างนอกยังยังมีคนอีกมากมายที่ต้องการเข้ามาในห้องผู้ป่วยนี้ ไม่นานหลังกจากนั้น ห้องผู้ป่วยก็เต็มไปด้วยผู้คน

หยางเฉินหรี่ตามองไปที่โจวยู่ชุ่ย ในที่สุดคุณก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วสินะ?

“เสี่ยวซี ทำไมคนเยอะขนาดนี้? เธอรีบบอกหยางเฉินให้ไปดูแลพ่อหน่อยสิ อย่าให้พ่อเป็นอะไรเข้าล่ะ" โจวยู่ชุ่ยพูดด้วยอย่างกังวล

ในเวลานี้ฉินซีถึงตั้งสติได้ เธอจึงรีบพูดขึ้นว่า "หยางเฉิน คุณรีบเข้าไปห้ามพวกเขาหน่อย อย่าให้พวกเขาเข้าใกล้พ่อนะ!"

"ครับ!"

หยางเฉินไม่รีรอและรีบเข้าไปขวางอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของฉินต้าหย่งทันที

บรรยากาศในห้องผู้ป่วยวุ่นวายมาก

เสี้ยวเสี้ยวก็กลัวมาก และจับมือของฉินซีไว้แน่นๆ

“เสี่ยวซี ฉันว่ายังมีคนจะเข้ามาอีกนะ หยางเฉินคนเดียวน่าจะดูแลพ่อไม่ไหว เธอรีบไปช่วยเขาสิ เดี๋ยวแม่พาเสี้ยวเสี้ยวออกไปข้างนอก จะได้ปลอดภัยกว่า" โจวยู่ชุ่ยรีบพูดขึ้น

ในเวลานี้ หยางเฉินยืนขวางอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง เขาถูกคนล้อมอยู่ข้างในและยากที่จะเบียดตัวออกมาได้

สีหน้าของโจวยู่ชุ่ยเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันมีเลศนัย

ฉินซีก็สังเกตเห็นว่ายังมีคนเข้ามาในห้องเรื่อย ๆ เธอจึงไม่ลังเลแล้วพูดว่า "เสี้ยวเสี้ยว หนูออกไปกับคุณยายก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะตามไปทีหลัง โอเคไหม?"

"โอเคค่ะ แม่คะ หนูจะรอแม่นะคะ!" เสี้ยวเสี้ยวตอบอย่างเชื่อฟัง

"แม่คะ หนูฝากเสี้ยวเสี้ยวด้วยนะ!" ฉินซีพูดด้วยความเป็นห่วง

"ลูกไม่ต้องห่วง มีแม่อยู่ทั้งคน เสี้ยวเสี้ยวไม่เป็นไรหรอก" โจวยู่ชุ่ยพูดอย่างมั่นใจ

"งั้นรีบออกไปก่อนเถอะ!"

ทันทีที่ฉินซีพูดจบ เธอก็เบียดเข้าไปหาหยางเฉิน

กว่าฉินต้าหย่งจะดีขึ้นและใกล้จะฟื้นขึ้นมามันไม่ง่ายเลย ถ้าหากได้รับบาดเจ็บตอนนี้อีกคงแย่แน่

ด้วยวิธีนี้ โจวยู่ชุ่ยจึงพาตัวเสี้ยวเสี้ยวออกจากโรงพยาบาลได้อย่างง่ายดาย

หลังจากก้าวออกจากโรงพยาบาลนั้น โจวยู่ชุ่ยก็รู้สึกว่าตัวเองพ้นทุกข์ ในที่สุดเธอก็สามารถพาตัวเสี้ยวเสี้ยวออกมาได้

เธอยืนอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล และมองไปรอบๆ ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็เห็นรถไมบัคสีดำคันหนึ่งที่มีป้ายทะเบียนของจังหวัด เธอเคยเห็นรถคันนี้และรู้ว่ามันเป็นรถของเมิ่งเทียนเจียว

ทันใดนั้น เธอรู้ดีใจมากและรีบพาเสี้ยวเสี้ยวไปที่รถคันนั้น

"คุณเป็นใคร?"