The king of War นิยาย บท 329

"แล้วเสี้ยวเสี้ยวล่ะ?"

หลังจากนั้นไม่นาน โจวยู่ชุ่ยค่อยนึกถึงเสี้ยวเสี้ยว

ในขณะนั้นเอง ก็มีสายเรียกเข้าโทรศัพท์ของชายวัยกลางคน ทันใดนั้นเขาก็ยืดตัวตรง ด้วยสีหน้าที่ดูให้เกียรติเป็นอย่างมากและพยักหน้าพูดว่า "ไม่ต้องห่วงนะครับคุณหยาง ผมส่งเสี้ยวเสี้ยวออกไปแล้วครับ ทุกอย่างปลอดภัยดีไม่มีปัญหาครับ!"

หลังจากวางสาย โจวยู่ชุ่ยขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "คุณหยางคือใคร?"

เธอเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ไม่ใช่คุญเมิ่งเหรอ?

ทำไมจู่ ๆ ก็มีคุณหยางโผล่ขึ้นมาอีกคน?

ชายวัยกลางคนหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า "มึงจะรู้ไปทำไมว่ากูคุยกับใคร? มันเกี่ยวอะไรกับมึง? ถ้าขืนยังปากมาก กูจะฆ่ามึงให้ตายเดี๋ยวนี้!"

เมื่อเสียงเงียบลง ทันใดนั้นชายวัยกลางคนก็หยิบมีดสั้นออกมาเล่มหนึ่ง

โจวยู่ชุ่ยตกใจมาก และรีบปิดปากของเธออย่างรวดเร็ว

เมื่อเวลาผ่านไป เธอมาถึงที่นี่ได้สิบนาทีแล้ว เสี้ยวเสี้ยวก็ถูกพาตัวไป แต่ทำไมเธอไม่เห็นแม้แต่เงาของเมิ่งเทียนเจียวเลย

ก่อนหน้านี้ เมื่อเธอนึกถึงการตายของหยางเฉินเธอจึงรู้สึกสบายใจและรู้สึกตื่นเต้นมาก

แต่หลังจากความรู้สึกดีๆ นั้นหมดลง ทันใดนั้นเธอก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

เมิ่งเทียนเจียวกล้าฆ่าแม้กระทั่งชีวิตคน แล้วนับประสาอะไรที่เธอจะรอด?

"ทำไมคุญเมิ่งยังไม่มาล่ะ?"

โจวยู่ชุ่ยมองไปที่ชายวัยกลางคนแล้วถามด้วยความกลัว

ชายวัยกลางคนเหลือบมองมาและถามเธอว่า "คุณอยากเจอคุญเมิ่งมากขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ก็ฉันทำงานที่เขาสั่งเสร็จแล้ว? งั้นฉันก็ไปได้แล้วสิ?"

โจวยู่ชุ่ยลุกขึ้นพยายามเดินออกไป

"คุญเมิ่งบอกว่า ถ้าคุณกล้าเดินออกไปจากวิลล่าหลังนี้แม้แต่ก้าวเดียว แกอนุญาตให้ผมฆ่าคุณทิ้งได้เลย!"

ชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนโซฟาและเหยียดขาทั้งคู่วางอยู่บนโต๊ะ จากนั้นเล่นมีดสั้นในมือของเขาแล้วพูดอย่างเย็นยะเยือก

โจวยู่ชุ่ยที่เพิ่งเดินไปถึงหน้าประตูบ้านวิลล่าก็สั่นไปทั้งตัวและหยุดเดินอย่างกะทันหัน

ทั้ง ๆ ที่เธอเปิดประตูแล้ว ขอเพียงอีกก้าวเดียวเธอก็จะเดินออกจากวิลล่าหลังนี้ได้แล้ว

แต่ในตอนนี้เธอกลับเหงื่อแตกจนเปียกไปทั้งตัว

"ฉันเป็นผู้ร่วมงานของคุญเมิ่งเชียวนะ คุณกล้าขู่ฉันเหรอ? เดี๋ยวรอคุญเมิ่งมาก่อนนะ คอยดูฉันจะฟ้องทุกเรื่องที่คุณพูดกับฉันให้กับเขา!"

โจวยู่ชุ่ยแสร้งทำเป็นใจเย็น จากนั้นเดินกลับเข้าไปนั่งลงข้างๆ และเปิดทีวีดู

ตอนนี้ เธอทำได้เพียงเสแสร้งให้ดูใจเย็นเท่านั้น ถึงจะปกปิดความกลัวในใจของเธอได้

เวลาผ่านไปอีกสิบนาที แต่ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนได้รับสายจากคนคนหนึ่ง แล้วเขาก็รีบลุกขึ้นทันที "คุญเมิ่งจะมาถึงภายในสิบห้านาที ถ้าคุณไม่อยากตายก็นั่งรอเขาดีๆ ละกัน!"

เมื่อพูดจบ ชายวัยกลางคนก็เดินออกไป

และทันใดนั้น ในวิลล่าก็เหลือแค่เพียงโจวยู่ชุ่ยคนเดียว

"อวดเก่งอะไรนักหนา? ก็แค่หมารับใช้ของคุญเมิ่งไม่ใช่หรอกเหรอ?"

หลังจากที่ชายวัยกลางคนเดินออกไป โจวยู่ชุ่ยก็พูดสาปแช่งต่าง ๆ นาๆ

ถึงแม้จะรู้สึกประหม่า แต่หลักฐานคลิปเสียงของเธอก็อยู่ในมือของเมิ่งเทียนเจียว เธอจึงไม่กล้าไปไหน ทำได้เพียงรอเท่านั้น

ห้านาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะนั้น จู่ ๆ เสียงรถดังขึ้นจากด้านนอกวิลล่า

โจวยู่ชุ่ยรีบลุกขึ้นจากโซฟาและในใจก็รู้สึกตื่นตระหนกจนสุดขั้ว

เธอรู้ว่า เมิ่งเทียนเจียวมาแล้ว

และเป็นอย่างที่คิด เมิ่งเทียนเจียวเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในวิลล่า

"คุญเมิ่ง ในที่สุดคุณก็มาสักที!"

โจวยู่ชุ่ยแสร้งทำเป็นใจเย็นแล้วมองไปที่เมิ่งเทียนเจียวด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยการเสแสร้ง

"แล้วคนล่ะ?"

เมิ่งเทียนเจียวขมวดคิ้วถาม

"ใคร?"

โจวยู่ชุ่ยพูดด้วยความสงสัย

"ก็ลูกสาวของหยางเฉินไง!"

เมิ่งเทียนเจียวพูดด้วยความโกรธเคือง

โจวยู่ชุ่ยตกตะลึงและชี้ไปที่ประตูทันที "ลูกสาวของหยางเฉิน ก็ถูกคนของคุณพาตัวไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"