The king of War นิยาย บท 330

“นังงูพิษ พวกเราไม่ควรเชื่อคุณตั้งแต่แรก ไม่ควรหวังในตัวคุณ และคุณ ไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของพวกเรา!”

นัยน์ตาฉินยีเหลือเพียงความเกลียดชัง และเธอพยายามระงับอารมณ์โกรธที่สุดแล้ว

หยางเฉินคาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เพียงแต่ซ่อนความโกรธไว้ในใจ

เมื่อกี้ ตอนที่พวกเขาอยู่ข้างนอก พวกเขาได้ยินการสนทนาของโจวยู่ชุ่ยกับเมิ่งเทียนเจียวอย่างชัดเจนแล้ว

แม้แค่คนนอกอย่างกวนเจิ้งซานก็ดูเย็นชาเมื่อมองหน้าโจวยู่ชุ่ย

ผู้หญิงแบบนี้ แค่ตายยังถือว่าน้อยไปสำหรับเธอ

หลังจากหยุดชะงักไปสักครู่ โจวยู่ชุ่ยก็ตื่นตระหนกและรีบวิ่งไปข้างหน้า จากนั้นเสียง ‘พรึ่บ’ ดังขึ้น เธอคุกเข่าลงต่อหน้าฉินต้าหย่ง”

“ต้าหย่ง ฉันก็ถูกบังคับเหมือนกันนะ ที่ฉันให้คนเอารถไปชนคุณก็เป็นการบีบบังคับของตระกูลเว่ย พวกเขาข่มขู่ฉัน ให้ฉันทำตาม ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะฆ่าเสี่ยวซีกับเสี่ยวยี”

“สำหรับคุณแล้ว เสี่ยวซีกับเสี่ยวยีคือทุกอย่าง ถ้าหากสามารถเอาชีวิตของคุณแลกกับชีวิตของเสี่ยวซีกับเสี่ยวยีได้ คุณก็จะยอมแน่นอน ไม่ใช่เหรอ?”

“ส่วนฉันก็เหมือนกัน ถ้าหากสามารถเอาชีวิตของฉันแลกกับความปลอดภัยของเสี่ยวซีกับเสี่ยวยีได้ ฉันก็จะยอม!”

โจวยู่ชุ่ยร่ำไห้ออกมาแล้วพูดอย่างกระวนกระวาย

ฉินต้าหย่งหัวเราะเย็นชา “คุณคิดว่าผมโคม่าแล้วจะไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลยใช่ไหม?”

“ผมเคยเป็นผู้ป่วยติดเตียง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่รับรู้อะไรเลยนะ”

“คุณหาโอกาสทรมานผมทุกวัน พยายามฆ่าผมทุกวัน ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉิน ผมคงตายในน้ำมือคุณไปนานแล้ว!”

“ตอนที่คุณทำร้ายผม ทุกอย่างมันก็ฟ้องแล้ว แล้วตอนนี้คุณยังคิดจะเล่นลิ้นอีกเหรอ?”

ฉินต้าหย่งดวงตาแดงก่ำและตะโกนพูดด้วยความโกรธ

เธอเป็นภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานานกว่า 20 ปีแล้ว แต่วันนี้เธอกลับจ้างนักฆ่ามาฆ่าเขา แม้กระทั่งคิดจะลงมือฆ่าเขาเองด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุนี้ หัวใจของเขาสลายไปแล้ว

“ฉันเปล่านะ!”

ดวงตาของโจวยู่ชุ่ยเบิกกว้างและส่ายหัวอย่างไม่หยุด “ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณเลย ไม่เคยพูดแบบนั้นด้วยซ้ำ!”

“คุณอยู่ในอาการโคม่า ไม่ใช่ทุกอย่างที่คุณรู้สึก ทุกอย่างที่คุณได้ยินมันจะเป็นความจริงนะ มันเป็นความฝันต่างหาก!”

“ใช่ มันเป็นความฝัน คุณต้องฝันร้ายแน่ ๆ คุณฝันว่าฉันทำร้ายคุณ”

หัวของโจวยู่ชุ่ยเหมือนกลองป๋องแป๋งที่ส่ายอย่างไม่หยุด ณ ขณะนี้เธอไม่มีทางยอมรับความจริงอย่างแน่นอน

“แล้วการบาดเจ็บของผมที่ถูกทารุณกรรมจากคุณ คุณจะอธิบายยังไงล่ะ? หรือคุณจะบอกว่าผมทำร้ายตัวเอง? หรือคุณจะบอกว่าลูกสาวผมทำร้ายผม?”

ฉินต้าหย่งตะโกนด้วยความโกรธ ถ้าไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บที่ขา เขาคงสั่งสอนโจวยู่ชุ่ยด้วยมือของเขาแล้ว

“ฉันรู้แล้ว หยางเฉินไง ต้องเป็นเพราะมัน มันอยากได้ทรัพย์สินของเรา ถึงอยากให้คุณตายไงล่ะ”

“ตอนนี้ยังตั้งใจพาคุณมาเพื่อใส่ร้ายฉันอีก!”

“หยางเฉิน แกมันสารเลว แกทำไมถึงใจร้ายขนาดนี้? แกจะใส่ร้ายฉันทำไม? แกบอกมา แกทำเพื่ออะไร?”

โจวยู่ชุ่ยไหวพริมเร็วมาก เธอโยนความผิดทุกอย่างให้กับหยางเฉินทันที

“หุบปากไปซะ!”

และในขณะนี้ กวนเจิ้งซานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

จากนั้นเดินออกมาพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณบอกว่าเขาอยากได้ทรัพย์สินของครอบครัวคุณงั้นเหรอ? ผมขอถามหน่อย บ้านคุณมีทรัพย์สินอะไรที่ทำให้คุณหยางอยากได้?”

“คุณรู้หรือไม่ว่าทุกอย่างในครอบครัวตระกูลกวนของผมเป็นของคุณหยาง และตระกูลกวนของผมก็เป็นแค่ผู้ดูแลของคุณหยางเท่านั้น!”

เมื่อเสียงพูดของกวนเจิ้งซานจบลง โจวยู่ชุ่ยถึงกับอึ้งไป “นี่มัน......มันเป็นไปได้ยังไง?”

“คุณก็แค่คนโง่ ผู้หญิงที่โง่ที่สุดในโลก ไม่เพียงแต่ครอบครัวตระกูลกวนที่เป็นของคุณหยาง ทุกอย่างของเมืองคิงก็เป็นของคุณหยางอีกด้วย!”

“ไม่เพียงแค่นี้นะ ทุกอย่างของตระกูลเฉินในเมืองโจวเฉิง ทั้งหมดก็เป็นของคุณหยางด้วย!”

กวนเจิ้งซาน หวังเฉียงและเฉินซิงไห่ก็ยืนขึ้นและบอกความจริงทุกอย่างว่าทั้งหมดนี้เป็นของหยางเฉินคนเดียว

“ไม่มีทาง!”

“เป็นไปไม่ได้หรอก!”

เขารู้ดีว่าอิทธิพลของหยางเฉินในปัจจุบันนั้นไม่ได้ด้อยกว่าตระกูลเมิ่งของเขาเลย

และในวันนี้ เขาเหลือเพียงทางเดียวเท่านั้น นั่นก็คือทางตัน!

“คุณคิดจะทำอะไร?”

ในขณะนี้ เมิ่งเทียนเจียวหยิบปืนโคลท์คิงคอบร้าออกมา หวังเฉียงก็รีบเข้าไปบังหยางเฉินไว้แล้วตะโกนพูดกับเมิ่งเทียนเจียว

กวนเจิ้งซานกับเฉินซิงไห่ที่เห็นเหตุการณ์นี้ก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องหยางเฉินกับฉินซีและคนอื่นๆ

ในขณะนี้ ชายร่างใหญ่เหล่านี้ยินดีที่จะใช้ร่างกายของตนบังกระสุนให้กับหยางเฉินและครอบครัวของเขา

เมิ่งเทียนเจียวหัวเราะออกมาดังๆ จากนั้นยกปืนขึ้นอย่างกะทันหันแล้วใส่เข้าปากตัวเอง

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้น และร่างของเมิ่งเทียนเจียวก็ล้มลงกับพื้น

ทุกคนต่างตกตะลึง เดิมทีคิดว่าเขาจะสู้จนตัวตาย แต่ไม่คิดเลยว่าเขากลับเลือกที่จะจบชีวิตตัวเอง

ฉินซีกับฉินยีหวาดกลัวจนใบหน้าซีดเซียว ทั้งสองเกาะแขนของหยางเฉินไว้คนละด้านและตัวสั่นไปทั้งตัว

หยางเฉินมองไปที่เมิ่งเทียนเจียวที่นอนอยู่ในกองเลือดอย่างเฉยเมย จากนั้นสักพักเขาถึงถอนหายใจพูดว่า “ช่วยเอาศพของเขากลับไปที่บ้านตระกูลเมิ่งด้วยนะ!”

ในขณะนี้ เขากลับรู้สึกเห็นใจคนอื่น

เมิ่งเทียนเจียวต้องการฆ่าเขาก็จริง แต่เขาทำเพื่อลูกชายของเขา

แล้วใครลูกใครผิดล่ะ?

ร่างของเมิ่งเทียนเจียวล้มลงตรงหน้าโจวยู่ชุ่ยและเลือดก็ไหลไปทั่ว

โจวยู่ชุ่ยก็ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว

“ชีวิตที่เหลือของคุณไปชดใช้ในคุกก็แล้วกันนะ!”

หยางเฉินมองไปที่โจวยู่ชุ่ยแล้วพูดอย่างเย็นชา