The king of War นิยาย บท 397

ทุกครั้งที่นึกถึงว่าตระกูลหยางถูกชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีคนหนึ่งทำลายลง หยางเซี่ยงหมิงก็ยากที่จะควบคุมความรู้สึกโกรธของตนเองได้

สำหรับเขานั้น ตระกูลหยางคือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตนเอง ถึงครอบครองความรุ่งโรจน์ในตอนแรกเอาไว้ได้ ทว่ากลับโดนหยางเฉินพังย่อยยับแล้ว

ในลูกตาของหยางกวนหยู่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้น กัดฟันไว้แน่นแล้วพูดว่า “ชาตินี้เวยเอ๋อร์ต้องอยู่บนเตียงคนป่วยใช้ชีวิตที่เหลือไป ต้องมีสักวันหนึ่ง ผมจะต้องให้เวยเอ๋อร์ ฆ่าเจ้าหมอนั่นด้วยมือของตัวเองให้ได้!”

“หลิ่วเอ๋อร์น่าจะตามไปที่เมืองเอกแล้วสินะ?” หยางเซี่ยงหมิงถามขึ้นทันใด

หยางกวนหยู่พยักหน้า นึกถึงลูกสาวคนนี้ บนหน้าเขาภูมิใจเต็มเปี่ยม ยิ้มพลางพูดว่า “หลิ่วเอ๋อร์ตอนนี้ยอดเยี่ยมมาก เพื่อตระกูลแล้ว ยังคบค้าสมาคมกับคนหนุ่มสาวบางส่วนของเมืองจินเหอไม่หยุด”

“ครั้งนี้ หล่อนติดตามผู้โดดเด่นของวงรอบนอกตระกูลเฝิงอยู่ คนที่ชื่อเฝิงจี้จง ไปที่เมืองเอกแล้ว เข้าร่วมงานประชุมแลกเปลี่ยนระดับล่างครับ”

“ดี รอถึงวันนั้นที่พวกเราตระกูลหยางเจริญขึ้นมาใหม่ หลิ่วเอ๋อร์ก็จะเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ของเราตระกูลหยาง สิ่งที่คนอื่นมีกัน หล่อนย่อมไม่ขาดเป็นธรรมดา!” หยางเซี่ยงหมิงหัวเราะเสียงดังบอกไป

“ปัง!”

ตอนที่พวกเขากำลังพูดคุยถึงอนาคตตระกูลหยางอยู่นั้น ประตูของคฤหาสน์ถูกคนชนเปิดจากข้างนอกอย่างแรงในทันใด

เห็นเพียงชายกำยำที่รูปร่างสูงใหญ่เจ็ดแปดคน พุ่งเข้ามาโดยตรงแล้ว

“ใครกัน?”

หยางกวนหยู่กับหยางเซี่ยงหมิง ชั่วขณะนั้นโมโหยกใหญ่

“รู้ไหมว่านี่คือที่พักของใคร? พวกแกยังกล้าบุกเข้ามามั่วๆ?”

หยางกวนหยู่พูดอย่างเดือดดาล “ถ้าผู้นำเฝิงรู้เข้า พวกแกรู้ไหมว่าผลลัพธ์จะร้ายแรงแค่ไหน?”

ผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้า พูดจาอย่างเย็นชาไร้ที่เปรียบ “ผู้นำมีคำสั่งว่าตระกูลหยางล่วงเกินผู้นำแห่งเจียงผิง โทษประหารชีวิต! ขอเพียงเป็นญาติสายตรงของตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิง ฆ่าทิ้งหมด!”

ตระกูลหยางโทษประหารชีวิต!

คำพูดเหล่านี้ เสมือนเป็นเสียงปีศาจ ดังก้องอยู่ในหัวสมองของหยางเซี่ยงหมิงและหยางกวนหยู่

สองพ่อลูกหน้าตามึนงง หยางกวนหยู่ยิ่งดูตกใจกลัวอย่างยิ่ง พอขาซวนเซ จึงถอยหลังไปสามสี่ก้าว

“ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องให้พวกเราตายแบบกระจ่างด้วยสิ?”

หยางเซี่ยงหมิงอดกลั้นความโกรธแค้นในใจเอาไว้ ถามด้วยเสียงสั่นเครือ “ผู้นำแห่งเจียงผิง สรุปเป็นใครกัน? สรุปเป็นใครของตระกูลหยางที่ล่วงเกินเขาแล้ว?”

เวลานี้ ในใจเขามีเพียงความไม่ยินยอม

ตอนแรกที่เมืองโจวเฉิง เพราะประเมินความสามารถของหยางเฉินผิดพลาดไป ไม่เพียงจัดการหยางเฉินไม่ได้ กลับทำให้ทั้งตระกูลหยางตกอยู่ในมือของหยางเฉิน ส่วนตระกูลหยาง ก็ถูกไล่ออกมาจากเมืองโจวเฉิง

ที่ตระกูลเฝิง ไม่ง่ายที่เขาจะมองเห็นความหวังที่ตระกูลหยางจะเจริญขึ้นใหม่อีก ตามองเห็นแล้วว่าใกล้จะสำเร็จ กลับถูกบอกอย่างกะทันหันว่าตระกูลหยางล่วงเกินผู้นำแห่งเจียงผิง ญาติพี่น้องสายตรงของตระกูลหยาง มีเพียงตายสถานเดียว

“ผู้นำแห่งเจียงผิง”ห้าคำนี้ แสดงถึงความแข็งแกร่งของเบื้องหลังบุคคลนั้นอย่างแจ่มแจ้ง

เขาจะยินยอมได้อย่างไร?

ชายกำยำสูงใหญ่ที่เป็นหัวหน้า พูดแบบหน้าตาไร้ความรู้สึก “ฉันรู้แค่ว่าผู้นำแห่งเจียงผิงอายุไม่ถึงสามสิบปี มาจากเมืองเจียงโจว คนเรียกกันว่าคุณหยาง!”

“อายุไม่ถึงสามสิบปี มาจากเมืองเจียงโจว? สกุลหยาง?”

หน้าหยางเซี่ยงหมิงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ในหัวสมองของเขาปรากฏภาพชายหนุ่มที่สูงส่งสง่างามคนหนึ่งขึ้นฉับพลัน

ก่อนหน้านี้ที่ตระกูลหยาง ในขณะยกมือขึ้นมา ฆ่าคนด้วยใบไม้

“หลานสาวของแกหยางหลิ่ว เหยียดหยามคุณหยาง อีกทั้งยังพยายามยืมมือของคุณชายตระกูลเฝิงจัดการกับคุณหยางด้วย”

“คุณหยางสั่งมาว่าหลังจากคืนนี้ไป ถ้ายังมีญาติพี่น้องของตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิงในอดีตอยู่ ตระกูลเฝิงก็ต้องพังพินาศไปด้วย”

ชายกำยำที่เป็นหัวหน้าบอกต่อไปอีก ในสายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

โดยเฉพาะ เพราะตระกูลหยาง แม้แต่ตระกูลเฝิงยังเกือบมาพังพินาศเพราะเหตุนี้

หยางเซี่ยงหมิงหน้าตาอึ้งทึ่ง ชั่วขณะหนึ่งน้ำตานองหน้า น้ำตาไหลพูดว่า “นี่คือสวรรค์อยากจะทำลายตระกูลหยางของฉัน! สวรรค์อยากพังตระกูลหยางของฉันสินะ!”

พูดจบ ในมือเขามีมีดเล่มหนึ่งโผล่มา ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เสียบเข้าไปอย่างแรงตรงหัวใจของตนเอง

“เฮือก!”

เลือดสดพุ่งกระจาย ที่หน้าอกของหยางเซี่ยงหมิง เสื้อเชิ้ตค่อยๆ เปื้อนด้วยสีแดง

“พ่อ!”

หยางกวนหยู่ร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

เพียงแต่หยางเซี่ยงหมิงไม่มีทางพูดได้อีกสักประโยคหนึ่งแล้ว เลือดสดจำนวนมากไหลออกมาจากในปาก

ไม่นานชีพจรของหยางเซี่ยงหมิงก็หายไปจนหมด