The king of War นิยาย บท 400

“คุณบอกผมมาที คุณในสภาพแบบนี้ มีสิทธิ์เอาสถานะของแม่คนหนึ่ง มาก้าวก่ายเรื่องของพวกเราเหรอ?”

หยางเฉินสอบถามทีหนึ่งหลายคำถาม แต่ละคำถามล้วนเหมือนค้อนยักษ์อันหนึ่ง ทุบมาที่หัวใจของเย่ม่านอย่างหนักอึ้ง

คำพูดของเย่ม่านแหลมคม แต่ของหยางเฉินยังแหลมคมยิ่งกว่า ไม่ได้มีความหวาดกลัวต่อเธอไปจนหมด หรือพูดจาเห็นอกเห็นใจเพราะสถานะของเย่ม่านแต่อย่างใด

ถ้าไม่ใช่เห็นแก่หน้าของฉินซี จากคำพูดพวกนี้ของเธอ เพียงพอให้หยางเฉินฝังกระดูกของเธอไว้ที่เมืองเจียงโจวไปตลอดกาลแล้ว

“นาย.......นาย......”

เย่ม่านโกรธเคืองจนชี้หน้าหยางเฉินไว้ พูดคำว่า “นาย”ติดต่อกันหลายเที่ยว ทว่ากลับพูดทั้งประโยคที่สมบูรณ์ออกมาไม่ได้

“เก็บความหยิ่งยโสที่มาจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูของคุณกลับไปดีกว่า อยู่ต่อหน้าผม ความหยิ่งยโสของคุณ ไม่มีค่าสักนิด!”

หยางเฉินพูดจาไม่ปรานีเลยสักนิด พอพูดจบ ดึงประตูรถออกโดยตรง เดินลงไปแล้ว

บนหน้าเย่ม่านสีหน้าไม่สู้ดี โมโหจนสั่นไปทั้งตัว กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

“หยุดนะ!”

หยางเฉินกำลังเตรียมจะออกไป บอดี้การ์ดตระกูลเย่ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูรถมาตลอดตะโกนขึ้นทันใด ขณะเดียวกันร่างกายวาร์ปหาย รีบมาขวางด้านหน้าของหยางเฉินไว้

“คุณนาย!”

สายตาบอดี้การ์ดตระกูลเย่มองทางเย่ม่านที่อยู่ในรถ และกำลังโกรธเคืองอย่างยิ่ง

ในสายตาหยางเฉินเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ตะโกนว่า “หลบไป!”

ทันทีที่พูดจบ เขาก้าวเดินไปข้างหน้าฉับพลัน

“โอหัง!”

บอดี้การ์ดตระกูลเย่ตะโกนด้วยความโกรธ ไม่รอให้เย่ม่านพูดจา ปล่อยหมัดหนึ่งออกมา โจมตีไปยังหยางเฉิน

“ไสหัวไป!”

หยางเฉินตวาดใส่ ขณะเดียวกันปล่อยหมัดออกมาด้วย

“ตุบ!”

หมัดทั้งสองปะทะเข้าด้วยกัน แรงที่มหาศาลส่วนหนึ่ง ระเบิดออกมาในชั่วขณะที่หมัดของทั้งสองคนปะทะกัน เกิดเสียงกระแทกที่ทุ้มต่ำขึ้นมาทีหนึ่ง

“ตึก! ตึก! ตึก!”

บอดี้การ์ดตระกูลเย่ถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าวโดยตรง

มองหยางเฉินที่ยืนอยู่ที่เดิม และไม่ได้ถอยหลังสักก้าวเดียว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาก เพราะความเจ็บปวด การแสดงออกบนหน้าล้วนบิดเบี้ยวหมดแล้ว

“ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ตาย!”

หยางเฉินเหมือนมองคนตายอยู่ มองที่บอดี้การ์ดตระกูลเย่แล้วพูดขึ้น จากนั้นก้าวเท้าจากไป

เย่ม่านที่อยู่ในรถมาตลอด เวลานี้ก็ทำหน้าอึ้งทึ่ง

บอดี้การ์ดข้างกายของเธอ ความสามารถแกร่งมากแค่ไหน เธอรู้ดียิ่งกว่าใคร

แต่ปัจจุบันนี้ กลับโดนหยางเฉินต่อยมาหมัดหนึ่งสะเทือนจนถอยหลังไปหลายก้าว

พอมองดูหยางเฉิน เหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น กลับไปอย่างท่าทางนิ่งสงบ

“คุณนายครับ!”

ตั้งนาน บอดี้การ์ดถึงกลับมาที่ข้างกายเย่ม่าน พูดด้วยหน้าตาเคร่งขรึม “ความสามารถของเขาแกร่งเหลือเกินครับ ผมสู้เขาไม่ได้เลย!”

ตึง!

คำพูดประโยคนี้ของบอดี้การ์ด ราวกับสายฟ้าฟาดมาทีหนึ่ง ระเบิดดังขึ้นข้างหูเย่ม่าน ทำเธอตกใจจนหน้าดูหมดอาลัยตายอยาก

“นี่......นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

“ห้าปีที่เขาหายตัวไป ค้นหาข้อมูลใดๆ ไม่ได้เลย สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกัน?”

“ห้าปีก่อนยังเป็นหมาข้างถนนตัวหนึ่ง ห้าปีต่อมาทำไมถึงครอบครองความสามารถที่ยิ่งใหญ่ได้?”

เย่ม่านพูดพึมพำเสียงเบาๆ

บอดี้การ์ดตระกูลเย่ไม่ได้พูดอะไร ภายในใจเกิดความรู้สึกอันตรายขึ้นมาเหมือนกัน ผู้แข็งแกร่งที่สามารถตีเขาจนแพ้มีมากมาย เพียงแค่ที่ตระกูลเย่ก็มีมากมาย

แต่ว่าที่เมืองเจียงโจวเล็กๆ โดนชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบปีคนต่อยจนถอยหลังในหมัดเดียว เขายากจะยอมรับได้