The king of War นิยาย บท 440

ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ผู้หญิงสวยก็มักจะเป็นที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนอยู่ดี

และการปรากฏตัวของเย่เสี่ยวเตี๋ยสามารถดึงดูดสายตาของผู้คนส่วนมากภายในโถงงานประมูล

ถึงขนาดที่ผู้หญิงบางคนก็เกิดความรู้สึกต้อยต่ำขึ้นมา

หยางเฉินชำเหลืองมองเย่เสี่ยวเตี๋ยเพียงพริบตา พลางเอ่ยปากพูดอย่างเฉยชา ： “ผมไม่ชอบคนตระกูลเย่！”

เพียงคำพูดเดียว ทำให้มือน้อยๆ ของเย่เสี่ยวเตี๋ยที่กำลังเอื้อมออกมาถึงกับชะงักกลางอากาศ

เป็นเพราะเย่ม่าน หยางเฉินจึงไม่มีความรู้สึกดีกับตระกูลเย่

หญิงสาวแสนสวยไร้ที่ติตรงหน้านี้ ถึงแม่จะไม่ลงรอยกับเย่ม่านอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็เป็นเพราะมีชื่อของตระกูลเย่ห้อยนำหน้า จึงทำให้หยางเฉินไม่รู้สึกชื่นชอบ

ถึงอย่างนั้นเย่เสี่ยวเตี๋ยก็ไม่ได้รู้สึกเขินอาย เธอยิ้มพลางชักมือกลับ ก่อนจะนั่งลงข้างไหยางเฉิน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม ： “คุณหยาง คุณเข้าใจตระกูลเย่ผิดแล้วค่ะ！”

หยางเฉินกระตุกเสื้อนั่งยืดหลังตรง สายตาจ้องไปข้างหน้าไม่ว่อกแว่ก พร้อมตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย ： “เข้าใจผิดหรือเปล่าไม่จำเป็นต้องพูด ที่แน่ๆ ก็คือไม่ชอบ”

เย่เสี่ยวเตี๋ยส่ายหน้า จ้องมองไปยังใบหน้าด้านข้างของหยางเฉินอย่างจริงจัง： “คุณหยาง คุณไม่ควรเอาความไม่พอใจในตัวเย่ม่าน มาเหมารวมกับคนตระกูลเย่ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับตระกูลเย่เลยสักนิด！”

ในที่สุดหยางเฉินก็ยอมหันไปมองเย่เสี่ยวเตี๋ย ทว่าในแววตากลับเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด

จะต้องเป็นเรื่องระหว่างสองสิ่งที่มีความเหลื่อมล้ำทางอำนาจ ถึงจะมีการไม่พอใจ และใครทำสิ่งที่ไม่ยุติธรรมต่อใครเท่านั้น

หรือจะพูดว่าความหมายของเย่เสี่ยวเตี๋ยก็คือตระกูลเย่อันใหญ่โตมีอำนาจที่ไม่ทัดเทียมกับหยางเฉิน

ซึ่งเมื่อเป็นอย่างนี้เธอจึงไม่หวังให้หยางเฉินเกลียดชังตระกูลเย่ เพียงเพราะแต่เย่ม่านคนเดียว

“บอกตามตรงนะคะ ก่อนที่จะเดินทางมาเจียงโจวครั้งนี้ ผู้นำตระกูลเย่ หรือก็คือคุณปู่ของฉัน เขาได้กำชับกับคุณป้าเป็นพิเศษเลยว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าไปมีความบาดหมางกับราชาเจียงผิงเด็ดขาด”

“แต่คุณป้า กลับเพราะผลประโยชน์ส่วนตัวไปสร้างความไม่พอใจแก่คุณหยาง”

“ซึ่งเมื่อพูดไปแล้ว ก็มีเพียงแค่เย่ม่านคนเดียวที่มีความบาดหมางกับคุณ เพราะอย่างไรเสียความตั้งใจเดิมทีของตระกูลเย่คือการสร้างพันธมิตรที่ดีกับคุณ”

เย่เสี่ยวเตี๋ยยิ้มจางๆ ： “ดังนั้นฉันจึงอยากจะบอกว่าการที่คุณหยางเกลียดชังตระกูลเย่ เป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรม！”

ต้องยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้มีความหลักแหลมอย่างมาก เพียงคำพูดไม่กี่คำก็สามารถลดความไม่พอใจของหยางเฉินที่มีต่อเธอได้แล้ว

เพราะถึงอย่างไรสิ่งที่เธอพูดก็คือความจริง

ความไม่พอใจของหยางเฉินที่มีต่อตระกูลเย่ เกิดมาจากเย่ม่านผู้หญิงใจร้ายคนนี้

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเย่ม่านหวังหาประโยชน์จากตัวฉินซี มีหรือที่หยางเฉินจะเกลียดชังเธอ ？

และไม่จำเป็นต้องให้ใครมาบอก หยางเฉินจะเป็นฝ่ายรุกไปสร้างพันธมิตรกับตระกูลเย่เสียด้วยซ้ำ

เขาอยากจะลงหลักปักฐานในเมืองเยี่ยนตู โดยท่ไม่ต้องยืมอำนาจจากชายแดนเหนือ แต่การไม่ได้แรงสนับสนุนใดๆ เลยก็ถือว่าเป็นเรื่องยาก

ซึ่งถ้าหากสามารถได้รับการสนับสนุนจาก ตระกูลเย่ นี่ถือเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขาเลยทีเดียว

ในชายแดนเหนือ ตอนที่ต่อสู้กับศัตรูภายนอก ยังพอจะสามารถใช้แผนการและอำนาจเบ็ดเสร็จได้ แต่เมื่ออยู้ดานนอกเขตชายแดนเหนือ กลับเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม

ทันใดนั้นหยางเฉินก็ยิ้มขึ้นมาพลางถาม： “คุณชื่ออะไร？”

“เย่เสี่ยวเตี๋ย！”

ในใจของเย่เสี่ยวเตี๋ยเกิดความตื้นตันขึ้นมาไม่น้อย ทว่าภายในแววตากลับมีความผิดหวังอยู่ด้วยเล็กน้อย

เพราะเห็นได้ชัดเลยว่าหยางเฉินลืมเธอไปแล้ว

เมื่อหนึ่งปีก่อน ในตอนที่เธอเกือบจะถูกล่วงละเมิดจากโจรสลัด หยางเฉินก็เหมือนตกลงมาจากฟ้า ในตอนที่เธอถูกช่วยเหลือ ทำให้เธอตกหลุมรักหยางเฉินตั้งแต่แรกพบทันที

หลังจากที่ช่วยเธอ ตัวเธอนั้นยังไม่ทันได้พูดอะไรกับหยางเฉินเลย หยางเฉินก็แยกทางไปแล้ว

ไม่ง่ายเลยกว่าจะตามหาหยางเฉินจนพบ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะแต่งงานแล้ว

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เย่เสี่ยวเตี๋ยก็ยังคงไม่คิดจะยอมแพ้

“เย่เสี่ยวเตี๋ย ชื่อเพราะดีนี่！” หยางเฉินยิ้ม

เมื่อพูดจบ เขาก็ดึงสายตากลับไปมองด้านหน้า

ส่วนคนที่ฉลาดหลักแหลมอย่างเย่เสี่ยวเตี๋ยก็เกิดความปีติขึ้นมาในใจทันที

ถึงแม้หยางเฉินจะพูดเพียงประโยคเดียว แต่กลับทำให้เธอมองเห็นความหวัง ความหวังที่สามารถทำให้เธอได้เข้าใกล้กับหยางเฉิน และยังเป็นความหวังของตระกูลเย่ที่หาได้ยากอีกด้วย

ในฐานะผู้หญิงของตระกูลเย่ การมีอยู่ของคนที่เป็นผู้แข็งแกร่งระดับนี้อย่างหยางเฉิน ถือเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งในทุกตระกูล สิ่งนี้เย่เสี่ยวเตี๋ยเข้าใจเป็นอย่างดี

ตอนนี้เธอรู้สึกโชคดีขึ้นมาทันทีที่ผู้นำ ตระกูลเย่ไม่ได้มีความหลักแหลมและอำนาจดั่งผู้นำในตระกูลใหญ่คนอิ่นๆ

แล้วคนอย่างหยางเฉิน ก็เป็นพวกที่ชอบใช้ไม้อ่อนมากกว่าเสียด้วย ！

ทางด้านหวงเจิ้งที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะรู้จักเย่เสี่ยวเตี๋ยอยู่แล้ว แววตาของเขาในตอนนี้จึงเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด

อีกฝ่ายที่เมื่อได้ยินเสียงเสนอราคาก็ถึงกับแสดงสีหน้าผิดหวัง เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาต้องยอมแพ้การประมูลแล้ว

“240ล้วนหยวน ครั้งที่หนึ่ง！”

“240ล้าน！”

“240ล้านหยวน……”

ในตอนที่กรรมการการประมูลกำลังจะยกค้อนขึ้นเพื่อขานร้องในครั้งที่สาม จู่ๆ เสียงของชายหนุ่มก็ดังขึ้น ： “250ล้านหยวน！”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น สายตาของทุกคนก็ถูกดึงดูดมารวมกันโดยทันที

ชายวัยกลางคนที่กำลังจะชนะการประมูล เดิมทีมีสีหน้าที่ไม่พอใจ แต่เมื่อเขาหันไปเห็นว่าคนที่เสนอประมูลราคาคือหยางเฉิน สีหน้าก็หมองลงอย่างทันควัน

“ที่แท้คุณเฉินก็ถูกใจที่ดินผืนนี้ด้วย งั้นผมหวางซองก็ขอยอมแพ้แล้วกัน！”

ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว

ในเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเป็นคู่แข่งกับหยางเฉินได้ อย่างนั้นก็ยอมแพ้เสียเองดีกว่า เพราะไม่แน่อาจจะสามารถทำความรู้จักกับหยางเฉินได้

สาเหตุที่หยางเฉินต้องรอให้การประมูลใกล้จบ นั่นเพราะว่าเขาไม่ต้องการให้ตัวเองเป็นคนที่ทำลายการประมูลในครั้งนี้

“ยินดีกับคุณหยางด้วย ที่สามารถครอบครองที่ดินริมแม่น้ำเหล่าหลง ！”

“ยินดีด้วยครับคุณหยาง！”

“ทางฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเหล่าหลงก็เป็นอสังหาริมทรัพย์ของคุณหยางอยู่แล้ว ทางฝั่งตะวันออกก็คงจะต้องเป็นของคุณหยางเท่านั้นถึงจะเหมาะสมที่สุด”

ในตอนนี้ เหล่ามหาเศรษฐีต่างก็เริ่มเปิดปากสนทนากัน

“500ล้านหยวน！”

และในขณะที่ทุกคนกำลังแสดงความยินดีกับการชนะประมูลของหยางเฉินอยู่นั้น แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมาขัดกับสถานการณ์

แล้วในทันที ใบหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความตกใจ ก่อนจะเหลียวมองไปยังคนที่เสนอราคาด้วยความเหลือเชื่อ

ในงานนี้ ยังมีใครที่ไม่รู้จักฐานะของหยางเฉินอีกงั้นหรือ？

เขาถึงกับเข้าร่วมการประมูลแล้ว นี่ยังมีใครกล้ามาแย่งกับเขาอีก ไม่กลัวว่าจะไปขัดแย้งกับคุณหยางเลยอย่างนั้นหรอ ？

เดิมที 250ล้านหยวนก็สามารถครอบครองที่ดินผืนนี้ได้แล้ว แต่เพียงเพราะคำพูดเดียว ราคาก็พุ่งเป็นเท่าตัวในทันที